Eχουν τα συνθήματα ηλικία; Προφανώς και όχι, διατηρούνται νέα και φρέσκα όταν παραμένουν αδικαίωτα και όταν η διαχρονική τους αξία αποτελεί λαϊκή και εθνική παρακαταθήκη, όταν δηλαδή ξεπερνούν την ιστορική περίοδο που τα γέννησε. Τα άλλα συνθήματα τα οποία εκφράζουν μια συγκεκριμένη περίοδο ή μια πολιτική και κοινωνική συνθήκη πεθαίνουν ξαφνικά (παραμένοντας στην ιστορική μνήμη), μόλις καταστούν ανεπίκαιρα και δεν έχουν λόγο ύπαρξης, εφόσον δηλαδή δικαιωθούν και ξεπεραστούν από την ίδια τη ζωή.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το διέπραξε και αυτό, στο μήνυμά του για τη φετινή 48η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου έκανε μια αδιανόητη, προσβλητική, άκρως ντροπιαστική και επικίνδυνη για τους δημοκρατικούς θεσμούς δήλωση, που πόρρω απέχει από την απόδοση τιμής σε αυτούς που συμμετείχαν στην κορυφαία πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα:
«Δεν νοσταλγούμε γερασμένα συνθήματα, αλλά υλοποιούμε ζωντανά αιτήματα. Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, οι λέξεις “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” ανανεώνουν το νόημά τους. Εμπνέοντας, πλέον, μια νέα και ισχυρή Ελλάδα, που, ήδη, αλλάζει και ακμάζει!».
Εύκολα παρατηρείται ότι στην ανερμάτιστη και κατάπτυστη δήλωσή του δεν υπάρχει έστω η παραμικρή αναφορά στον αντιδικτατορικό αγώνα, που στοίχισε τη ζωή σε νέους κυρίως ανθρώπους, όπως λείπει παντελώς κάθε αναφορά ακόμη και στη λέξη «χούντα».
Αλήθεια, ποιος πρωθυπουργικός λογογράφος έγραψε αυτή την κατάπτυστη και γκεμπελίστικης αντίληψης δήλωση;
Θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Μάκης Βορίδης, που –ως επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ– είχε γράψει το 1988 –στο περιοδικό της οργάνωσης– ότι «το Πολυτεχνείο ανήκε, ευθύς εξαρχής, στους εξτρεμιστές της Aκρας Αριστεράς και όχι, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν, στο σύνολο του ελληνικού λαού».
Θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Αδωνης Γεωργιάδης o οποίος έκανε λόγο (μόλις πριν από λίγες ημέρες) για υποκρισία της Αριστεράς, διευκρινίζοντας ότι «ενώ για την εορτή του αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη και τις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου ΣΥΡΙΖΑ και ΜέΡΑ25 είχαν τοποθετηθεί αρνητικά επικαλούμενοι και την πανδημία, για τις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο δεν έχουν πει τίποτα. Ελληνική Αριστερά, ψεύτες και υποκριτές».
Θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Απόστολος Δοξιάδης που τον Νοέμβριο του 2019 με άρθρο του στο Protagon εξηγούσε ότι «η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν οδήγησε στην πτώση της χούντας, αλλά στην επιβολή μιας νέας, πιο σκληρής χούντας. Της χούντας του Ιωαννίδη που αντικατέστησε τη χούντα του Παπαδόπουλου».
Μετά την αναφορά του περί «γερασμένων» συνθημάτων, θα ήθελα να ρωτήσω τον Eλληνα πρωθυπουργό αν το σύνθημα της ελληνικής επανάστασης (που γιορτάζουμε φέτος τα 200 χρόνια της) «Ελευθερία ή θάνατος» είναι γερασμένο και ξεπερασμένο, αν αντικαταστάθηκε μετέπειτα από κάποιο πιο σύγχρονο, όπως –ας πούμε– «Καραμανλής ή τανκς» και αυτό με τη σειρά του από κάποιο ακόμη πιο σημερινό και φρέσκο, όπως «Μητσοτάκης ή αναρχία»;
Γιατί όπως γράφτηκε στο Τwitter «όταν οι λαοί δεν έχουν “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” τους ταΐζουν “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Καρατσεκαρισμένο».
