Το μακρινό 2005 η Έλγκα Νταϊφά βρέθηκε στο Παρίσι και έπεισε τον Αλμπέρ Ουντερζό να παραβιάσει τον κανόνα του και να δώσει συνέντευξη.
«Όταν ήμουν εφτά χρόνων ήθελα να γίνω κλόουν για να προσφέρω γέλιο» της είπε και φεύγοντας από το γραφείο του κοντά στην Αψίδα του Θριάμβου ήταν σίγουρη πως είχε μιλήσει με έναν άνθρωπο που τελικά κατάφερε να κάνει τους ανθρώπους να γελάνε.
– H ψυχίατρος και διευθύντρια του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Χαλανδρίου Μάνια Φιλοπούλου γράφει για το πώς κατηγοριοποιούμαστε ανάλογα με τη στάση μας απέναντι στην πανδημία και στηλιτεύει το ΕΣΥ στο οποίο ο μέσος όρος ηλικίας γιατρών – νοσηλευτών είναι περίπου 50 χρόνων, ενώ γιατροί 65 και 67 χρόνων εφημερεύουν.
– Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νότιου Ιλινόις Δημήτρης Αναστασίου εστιάζει στις δύο πολιτικές στρατηγικές που κατά κύριο λόγο υιοθετούν οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο.
– Η ηθοποιός Μαρία Τσιμά καταφεύγει στον Διονύσιο Σολωμό και στους «Ελεύθερους πολιορκημένους» του και προτρέπει «αυτή την άνοιξη της μεγάλης επιδημίας ας κρατήσουμε το χώμα στη χούφτα μας και μετά ας ενώσουμε τα χέρια για να φυτέψουμε τον νέο σπόρο».
– Ο Χρήστος Τσαντής, σύμβουλος ψυχικής υγείας, συγγραφέας και υπεύθυνος των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, επισημαίνει μεταξύ άλλων πως «η ενοχοποίηση της κοινωνίας ως συλλογικά υπεύθυνης για τη διάδοση του ιού θα έχει πολύ βαρύτερες επιπτώσεις που ξεπερνούν τα παιχνίδια πολιτικής επικοινωνίας των κυβερνήσεων».
– Η διδάσκουσα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ Βασιλική Λάζου ανατρέχει στους Μέσους Χρόνους για να εξετάσει ιστορικά τη βουβωνική πανώλη που ερήμωσε την Ευρώπη.
– Η καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Ασημίνα Κανιάρη γράφει για την τεχνητή νοημοσύνη (AI) και την τέχνη στην εποχή της Covid και λίγο πριν.
– Ο τραγουδοποιός Αργύρης Μπακιρτζής αναδεικνύει
πράγματα της καθημερινότητας μέσα στον ζόφο και μνημονεύει τον λόγο του
φαντάσματος του Δαρείου από τους «Πέρσες».
