Και να που μπήκαμε στην τελική ευθεία.
Πόσο έμεινε; Τέσσερις μήνες; Πέντε; Έξι; Αυτού του τρομακτικού καθεστώτος που μέσα σε τριάμισι χρόνια κατάφερε να ισοπεδώσει κάθε έννοια δημοκρατίας αλλά και αυτοσεβασμού.
Μία αγέλη σε δημόσια επιδρομή, με αρχηγό το καλύτερο βιογραφικό της χώρας στο είδος, γιατί έχει και τα γονίδια και τον χαρακτήρα.
Όμως, μία άνω τελεία εδώ. Θυμηθείτε άλλες αντίστοιχες περιόδους: Το τέλος της διεφθαρμένης οκταετίας Σημίτη, που όλοι περίμεναν τον Καραμανλή. Το τέλος της πενταετίας της τεμπελιάς Καραμανλή, που όλοι ήταν βέβαιοι για την ήττα του. Για να μη θυμηθώ ιστορικές εποχές, που όλοι μετρούσαν μία μία τις μέρες μέχρι την πτώση της διεφθαρμένης οπερέτας του πατρός Μητσοτάκη και την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Λυπάμαι που χαλάω το συριζαϊκό όνειρο, αλλά τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο Τσίπρας δεν είναι 100% εν αναμονή πρωθυπουργός και ο Μητσοτάκης δεν είναι 100% απερχόμενος. Και το γεγονός ότι ο ηγέτης του σκότους έχει τόσες ευκαιρίες να επανεκλεγεί όσες και ο αντίπαλός του, είναι σίγουρα μία μεγάλη επιτυχία της Δεξιάς και μια μεγάλη αποτυχία της Αριστεράς.
Ένα είναι το βαθύ πρόβλημα: Η εμπεδωμένη -από τη συστημική προπαγάνδα- αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια ενός μεγάλου μέρους πολιτών.
Είναι αναξιόπιστο το κόμμα που έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια; Είναι αναξιόπιστο το κόμμα που άφησε στα δημόσια ταμεία 37 δισ. – για πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας; Είναι αναξιόπιστο το κόμμα που επί των ημερών του κανένα Ορούτς Ρέις δεν περιδιάβαζε το Αιγαίο – συγγνώμη, το turkaegean του Άδωνη;
Κι όμως, όπου γυρίσεις, θα δεις δυσαρέσκεια για τον Μητσοτάκη και τα λαμόγια του, αλλά και ένα έντονο βλέμμα δυσπιστίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αναφέρω φράσεις που έχω ακούσει ο ίδιος ή μου έχουν αναφέρει φίλοι:
«Αυτοί μπορεί να κλέβουν αλλά έχουν σπουδάσει για να κυβερνούν».
«Και ποιους να φέρουμε, αυτούς που έκλεισαν τις τράπεζες; Που πούλησαν τη Μακεδονία; Που έκαναν το όχι ναι;».
«Και δηλαδή ο Τσίπρας τι θα έκανε, θα καταργούσε τον πόλεμο στην Ουκρανία ή τον Κορωνοϊό μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο;».
Αυτά ξέρετε τι δείχνουν; Ότι η πολιτική και μιντιακή καταιγίδα της Νέας Δημοκρατίας «σπιλώστε τον ΣΥΡΙΖΑ» έχει επικρατήσει κατά κόρον στην ελληνική κοινωνία. Όχι τις μέρες που κυβερνούσε αλλά και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά. Η ρετσινιά κόλλησε και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να κάνει τίποτα για να την ξεκολλήσει από πάνω του.
Έκοψαν οι ΝΔ – ΠΑΣΟΚ 12 φορές τις συντάξεις; Τη 13η περικοπή του ΣΥΡΙΖΑ θυμούνται.
Συνάντησε ο Τσίπρας τρεις πλανητάρχες; Μαδουραίος είναι που βλέπει τριτοκοσμικούς, ενώ ο Κυριάκος, που τον αποφεύγουν όλοι οι σοβαροί Ευρωπαίοι ηγέτες για να μη στιγματιστούν από την επαφή με τον ωτακουστή, «έχει διεθνές κύρος, μιλάει και στο Κογκρέσο».
Φτάνουν οι Τούρκοι μέχρι το Σούνιο; «Πάλι καλά που δεν κυβερνά ο Τσίπρας, στον Πειραιά θα έφταναν».
Πώς κατάφεραν τέτοιοι αμόρφωτοι να περάσουν για μορφωμένοι, τέτοιοι βλαχοδήμαρχοι να περάσουν για τεχνοκράτες, τέτοιοι κλεφτοκοτάδες να περάσουν για κύριοι, θα είναι κάτι που θα διδάσκεται στις σχολές Πολιτικής Επικοινωνίας.
Πάντως το κατάφεραν.
Δε γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή αν οι λοβοτομημένοι από την προπαγάνδα υπήκοοι είναι περισσότεροι από τους σκεπτόμενους πολίτες – αυτό θα το δείξουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι οι εκλογές που έρχονται δε θα είναι περίπατος, ενώ θα έπρεπε να είναι περίπατος Δημοκρατίας.
Κανένα κόμμα δεν πολεμήθηκε όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, κανένας πρωθυπουργός (πλην του Ανδρέα) δε σπιλώθηκε όσο ο Τσίπρας. Μεθοδικά, διεξοδικά, εμμονικά. Αλλά και κανένα κόμμα δεν απέτυχε τόσο πολύ να αντικρούσει τη λάσπη.
Τώρα, στον δρόμο προς τις εκλογές, με τη δημοσιότητα και την πολιτική διαφήμιση, είναι η τελευταία επικοινωνιακή ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν αρχίσουν αυτά τα «να επιμείνουμε στο πρόγραμμά μας, να νικήσουμε με τις προτάσεις μας, να πάμε θετικά», ζήτω που καήκαμε. Έτσι πας όταν έχεις κανονικό αντίπαλο. Όχι εταιρεία δολοφόνων χαρακτήρα.
Στην προεκλόγική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα έργο: Να γνωστοποιήσει σε κάθε πολίτη κάθε έγκλημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ό,τι κατάπιε το Σύστημα. Ό,τι μάσησε η πετσωμένη δημοσιογραφία. Όλα. Ένα προς ένα. Να μάθει ο κόσμος τι χοντρό, άηθες, σκοτεινό παιχνίδι παίχτηκε εις βάρος του, σε συνθήκες σιωπής.
Υπάρχει μία κρίσιμη διαφορά από την περίοδο της οικονομικής κρίσης 2009-2018. Εκείνη τη ζήσαμε (σχεδόν) όλοι. Άλλοι ξώφαλτσα, άλλοι στο πετσί τους. Τώρα όμως, αυτά τα τριάμισι χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι φτωχοποιήθηκαν και ζουν με τα pass της απάτης προκειμένου κάποιοι άλλοι να βγάλουν βίλες, σκάφη και εκατομμύρια.
Αυτή η πρωτοφανής στη σύγχρονη Ιστορία αναδιανομή πλούτου στη χώρα μας είναι το μεγαλύτερο έγκλημα μίας συμμορίας που ντύθηκε κυβέρνηση. Το να αναδειχθεί και να γίνει σημαία δεν είναι απλώς μία προεκλογική επιλογή. Είναι υποχρέωση προς τη Δημοκρατία.
