Ο λύκος τρώει τα πρόβατα που βγαίνουν από το μαντρί. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ έχει σηματοδοτήσει λιτά και απέριττα τις θνησιγενείς διασπάσεις καθ’ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Είναι η εποχή που εξαλείφθηκαν τα προσωποπαγή κόμματα φιλόδοξων κομματαρχών και η πολιτική ταυτότητα, ενίοτε μαζί με την ιδεολογική, οικοδόμησε πολυπληθείς κομματικούς σχηματισμούς εξουσίας, στο εσωτερικό των οποίων φυσικά μαίνεται πόλεμος.
Στη μεταπολίτευση η επιτυχία συμβαδίζει με τη συντεταγμένη αλλαγή γραμμής από το κόμμα και όχι από αντάρτικο χωρίς αύριο. Φυσικά η αλλαγή συμπορευόταν με τις διαθέσεις της βάσης και της κοινωνίας. Η σκληρή ΝΔ του Αβέρωφ «μαλάκωσε» με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εν μέσω πασοκικών θριάμβων. Το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ καβάλησε το άρμα του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» στον δρόμο προς την ΟΝΕ. Η «φιλολαϊκή» ΝΔ του Κώστα Καραμανλή με τα ανοίγματα στο κέντρο επέλεξε μεν το σκληρό μνημονιακό ροκ με Σαμαρά αντί της νεοφιλελεύθερης Ντόρας, αλλά τελικά έκοψε τσεκ στη «Μητσοτάκης ΑΕ».
Εδώ και πέντε δεκαετίες διασπάσεις έχουν υποστεί τα βασικότερα κόμματα εξουσίας. Η ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου και η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά δεν μακροημέρευσαν. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται το ΕΣΚ του Αρσένη ούτε τα κόμματα μιας χρήσης από Λοβέρδο, Φλωρίδη, Διαμαντοπούλου και λοιπούς. Αντίθετα το ΚΙΝΑΛ μπήκε ως ουρά του ΠΑΣΟΚ στην κομματική ταμπέλα. Η ΛΑΕ, το ΜέΡΑ25 και η ΝΕΑΡ απέδειξαν τον νόμο του μαντριού. Η ταμπέλα, το brand name του μαγαζιού (και η κρατική χορηγία για να λειτουργήσουν) είναι το επίδικο και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η σκληρή μάχη δίνεται για το ποιος θα επιβάλει την πολιτική του κάτω από τη διάσημη ρεκλάμα. Θα την πάρει μαζί του ως λάβαρο νίκης ή ως απαξιωμένο κουρελόπανο, ανάλογα με το πώς θα καταλήξει το εγχείρημα. Κι αυτό γιατί τα κόμματα που απευθύνονται σε μεγάλα ακροατήρια χρειάζεται να ακούν αλλά κυρίως να πείθουν.