Κομεντί αργεντινο-ισπανικής συμπαραγωγής 2018 (100΄)
Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντιπράτ Πρωταγωνιστούν: Αντρέα Ακάτο, Λουκάς Αράντο, Ραούλ Αρεβάλο
Στη νέα δουλειά του σκηνοθέτη του «Επιφανή πολίτη» Γκαστόν Ντιπράτ η έξυπνη ταινία κομπίνας συναντά την κριτική ματιά πάνω στα όρια και τις ψευδαισθήσεις της τέχνης, με όχημα μια ξεχωριστή ιστορία φιλίας. Κεντρικοί χαρακτήρες του φιλμ είναι ο Αρτούρο, ένας γοητευτικός, εκλεπτυσμένος και καταφερτζής γκαλερίστας του Μπουένος Αϊρες και ο Ρένζο, ο δύστροπος, παρακμιακός καλλιτέχνης που μισεί οποιαδήποτε μορφή κοινωνικότητας και ζει απομονωμένος. Παρόλο που τους δύο άντρες τους συνδέει μια μακρόχρονη φιλία, δε συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα. Θα βρουν όμως την ευκαιρία να βρουν ένα κώδικα επικοινωνίας όταν «εμπνευστούν» την τέλεια απάτη.
Τρία χρόνια μετά από τον «Επιφανή πολίτη» και το νομπελίστα συγγραφέα που γίνεται «ρόμπα» από τους συμπολίτες του, ο αργεντινός σκηνοθέτης Γκαστόν Ντιπράτ συνεχίζει την περιπλάνηση του στο χώρο των τεχνών και μας παρουσιάζει τον πικρόχολο Ρένζο που αρνείται να κάνει πίσω στις βασικές αρχές ελευθερίας, ανεξαρτησίας και δεοντολογίας της τέχνης του. Βασικός αφηγητής όμως της ιστορίας δεν είναι ο Ρένζο αλλά ο Αρτούρο, ο οποίος μας συστήνει αρχικά τον εαυτό του, στη συνέχεια εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη λατρεία του για το Μπουένος Αϊρες και καταλήγει παρουσιάζοντας μας – όλα αυτά μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο- την ξεχωριστή περίπτωση του κολλητού του Ρένζο. Το ίδιο φινετσάτο και ειρωνικό χιούμορ του «Επιφανή πολίτη» διαπνέει και τη νέα ταινία του Ντιπράτ, ο οποίος βρίσκει στην γεμάτη από κλισέ αλλά δοκιμασμένη φιλία των δύο αντρών την ευκαιρία να αναδείξει τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που θέλει την τέχνη και τη ζωή να αλληλοσυμπληρώνονται με ευφάνταστο τρόπο. Το γεμάτο ανατροπές και ειρωνεία για τον κόσμο της τέχνης σενάριο δεν παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από την προδιαγεγραμμένη πορεία του που έχει ως θέμα την ιδιαίτερη φιλία των δυο διαφορετικών αλλά ολοζώντανων μέσα στην ιδιορρυθμία τους χαρακτήρων. Ο τόνος της ταινίας έχει αρκετές διακυμάνσεις καθώς πηγαινοέρχεται μεταξύ έντασης, δράματος και τρυφερότητας αλλά σχεδόν ποτέ δεν χάνει το χιούμορ του. Το «Αριστούργημα μου» συναντά τον εκκεντρικά γοητευτικό κόσμο της τέχνης αλλά καταφέρνει να γίνει πιο ανθρώπινο και ουσιώδες καθώς ισορροπεί έντεχνα ανάμεσα στην αθωότητα και τη γραφικότητα, μεταξύ του γλαφυρού και της συγκίνησης.
