Σινεφίλ διεθνούς συμπαραγωγής 2018. Διάρκεια 132′
Σκηνοθεσία: Τέρι Γκίλιαμ
Πρωταγωνιστούν: Ανταμ Ντράιβερ, Τζόναθαν Πράις, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ολγκα Κιριλένκο, Τζοάνα Ριμπέιρο
Ένας 35χρονος αλαζόνας αμερικανός σκηνοθέτης που έχει χάσει την όρεξη και την έμπνευση του, γυρίζει στην Ισπανία για λογαριασμό μαφιόζου παραγωγού τη νέα του ταινία με θέμα τη ζωή του Δον Κιχώτη. Όταν ο σκηνοθέτης δεν ερωτοτροπεί με τη νεαρή φιλενάδα του παραγωγού του, ψάχνει τη χαμένη του έμπνευση στα τριγύρω χωριά, εκεί όπου ως νεαρός σπουδαστής πριν από μια δεκαετία είχε γυρίσει την πρώτη του ταινία που είχε επίσης ως θέμα τις περιπέτειες του διάσημου ήρωα του Θερβάντες.
Το παρασκήνιο με τις συνεχείς αναποδιές και τις δοκιμασίες (ακραία καιρικά φαινόμενα να διαλύουν τα σκηνικά, ασθένειες των πρωταγωνιστών, ατυχίες και τεχνικά προβλήματα) που έζησε ο Γκίλιαμ και οι συνεργάτες του μέχρι να καταφέρουν να ολοκληρώσουν το φιλμ, είναι από μόνο του υλικό όχι για μία αλλά για… δέκα ταινίες. Πριν από 25 χρόνια ο «κάπτεν Χάος» όπως είναι το παρατσούκλι του αμερικανού σκηνοθέτη, έφτασε κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου του αλλά η ταινία με πρωταγωνιστές τους Ζαν Ροσφόρ και Τζόνι Ντεπ (ως Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάντσα αντίστοιχα) δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες. Πάντως αρκετό υλικό της χρησιμοποιήθηκε στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ «Lost in Mancha» του 2002 των Κιθ Φούλτον, Λούι Πέπε, ενώ ο Γκίλιαμ επέμεινε στο όραμα του δοκιμάζοντας άλλες δύο φορές (με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντιβάλ- Γιούαν Μακ Γκρέγκορ και Τζον Χερτ- Τζακ Ο’ Κόνελ) να ξορκίσει μάταια το κακό. Την τέταρτη φορά πάντως τα κατάφερε και η ταινία του επιλέχτηκε για να κλείσει το τελευταίο φεστιβάλ Κανών παρότι νέα προβλήματα (οικονομικής φύσης αλλά και σχετικά με τα δικαιώματα των παραγωγών) εμφανίστηκαν στον ορίζοντα. Δυστυχώς ο «Δον Κιχώτης» του δεν ανήκει στις μεγάλες δημιουργίες του Γκίλιαμ, παρότι βρίσκεται κοντά στο μεταμοντέρνο, παραμυθένιο κλίμα του «Βαρώνου Μινχάουζεν» αλλά χωρίς τη νευρώδη γραφή των «12 πιθήκων» ή τη δυστοπική σφραγίδα του «Μπραζίλ». Πρόκειται για μια χαοτική, αφελή και ανερμάτιστη ιλαροτραγωδία που κάνει υπερβολικό θόρυβο γύρω από τον εαυτό της κι έχει ως πρόσχημα το μύθο του Θερβάντες ώστε να μιλήσει για αμέτρητα και άσχετα μεταξύ τους θέματα: από τη σχέση κινηματογράφου –ζωής, τους μηχανισμούς του θεάματος, την υπαρξιακή κρίση του καλλιτέχνη μέχρι το τέλος του ρομαντισμού, την ταύτιση ονείρου –πραγματικότητας, το μεταναστευτικό (η απλοϊκή σεκάνς της «φιλοξενίας» των ηρώων στο γκέτο των μεταναστών) ως και την τρομοκρατία!
