Η γαλήνη μιας μεγαλοαστικής οικογένειας στο Καλέ που δραστηριοποιείται στον κατασκευαστικό τομέα δεν διαταράσσεται μόνο από τις αναταράξεις που προκαλεί ένα εργατικό ατύχημα (το οποίο επιχειρείται να κουκουλωθεί μέσω εξωδικαστικών οδών) αλλά και από τα συνεχώς αυξανόμενα πλήθη προσφύγων που συνωστίζονται στην περιοχή.
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε Πρωταγωνιστούν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Ματιέ Κασοβίτς, Τόμπι Τζόουνς.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο αυστριακός δημιουργός με το «Amour» κατακτούσε το δεύτερο Χρυσό Φοίνικα στην καριέρα του. Ο Μίκαελ Χάνεκε επέλεξε να επιστρέψει στην Κρουαζέτ με ένα φιλμ που κυρίως θεματικά (η κάλπικη, υποκριτική λάμψη της μπουρζουαζίας) θυμίζει τις προηγούμενες δουλειές του αφού εδώ επέλεξε το… «ανάλαφρο» χιούμορ για να χτίσει την ιστορία του. Αυτή η επιλογή δεν ζημιώνει το φιλμ που είναι άλλη μια άρτια κατασκευή του αυστριακού αν και οι συγκρίσεις με τα προηγούμενα αριστουργήματα του τον ανάγκασαν να φύγει για πρώτη φορά μετά από το 1997 και το «Funny games» με άδεια χέρια, αφού όλες οι επόμενες ταινίες του (5 συνολικά) είχαν φύγει από την Γαλλική Ριβιέρα με πολλά βραβεία. Σε επίπεδο φόρμας ο Χάνεκε επέλεξε τεχνικές που θυμίζουν περισσότερο τον καταξιωμένο «Κρυμμένο» ή τον θαυμάσιο και παραγνωρισμένο «Άγνωστο κώδικα» : η βιντεοσκοπημένη κάλυψη της «πραγματικότητας», ο ενοχλητικά αιχμηρός αλλά και τόσο συνειδητοποιημένος σκηνοθετικός τόνος, η ελλειπτική αφήγηση με τα απομονωμένα σκετς, η ανορθόδοξη χρήση του χιούμορ (μπορείτε να το πείτε και αυστριακό…), το κυνικό ανάθεμα μιας ολόκληρης κουστωδίας ανθρώπων που το μόνο αυθεντικό πράγμα που μοιράζονται είναι η λατρεία τους για το χρήμα και την εξουσία. Η ειρωνεία που χρησιμοποιεί ο Χάνεκε δεν μπορεί πάντως να σκεπάσει την απαισιοδοξία ή την κατάμαυρη θέση του για την πορεία αυτού του κόσμου. Τον φαντάζομαι να στέκει αμήχανος και απογοητευμένος πάνω από τις κυνικές αφηγήσεις των πρωταγωνιστών του για τις «παλιές καλές εποχές» όπου το χρήμα έρρεε χωρίς προβλήματα ή αισθητικές προσβολές από τους νεοφερμένους ενοχλητικούς παρίες που εισβάλουν με το «έτσι θέλω» στη ζωή τους. Το ειρωνικό «happy end» που επικαλείται μοιάζει με την πικρή αποδοχή μιας ήττας που έρχεται με το λυκόφως της αντισυμβατικής καριέρας του. Μιας καριέρας που χτίστηκε σε λεπτούς χειρουργικούς χειρισμούς γύρω από το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης και τη σφαγή που σφραγίζει την πάλη των τάξεων.
Δείτε το τρέιλερ:
