Θρίλερ αμερικανικής παραγωγής 2018. Σκηνοθεσία: Αρι Άστερ. Παίζουν: Τόνι Κολέτ, Γκάμπριελ Μπερν, Μίλι Σαπίρο, Αλεξ Γουλφ (127)
Η Άνι δεν μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο της μητέρας της (η οποία ασκούσε έντονη επιρροή στη μικρή της κόρη, τη 13χρονη Τσάρλι) όχι λόγω της αγάπη της για εκείνη αλλά επειδή συνειδητοποιεί πως για ότι κακό έχει συμβεί στη ζωή της υπεύθυνη ήταν η αινιγματική και σκληρή μητέρα της. Μια σειρά από περίεργα γεγονότα θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη ένταση στην οικογένεια της Άνι κι ένα τραγικό γεγονός θα γίνει αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια κάποια οδυνηρά μυστικά από το παρελθόν.
Περισσότερο υποβλητικό από ότι τρομακτικό (παρά τα διαφημιστικά που μιλούν για το «πιο τρομακτικό φιλμ των τελευταίων ετών» ), το φιλμ-έκπληξη του άγνωστου Άστερ έπεσε σαν κομήτης στο φεστιβάλ του Σάντανς και έκανε μερίδα της κριτικής να το συγκρίνουν με κλασικά αριστουργήματα όπως τον «Εξορκιστή» και το «Μωρό της Ρόζμαρι». Οι αβίαστες και υπερβολικές αυτές συγκρίσεις δεν έχουν πάντως σχέση με την πραγματικότητα αλλά φανερώνουν την απήχηση ενός ατόφιου ταλέντου. Η «Διαδοχή» είναι ένα άψογα σκηνοθετημένο θρίλερ, με κάποιες σχετικά πρωτότυπες σεναριακές ιδέες αλλά κι ένα άγαρμπο, αμήχανο φινάλε που του αφαιρεί πόντους από την τελική ετυμηγορία. Η ιστορία αναφέρεται σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, οι αμαρτίες της οποίας και – κυρίως το εύθραυστο ψυχολογικό προφίλ της- δείχνουν να διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά. Το παρελθόν της μακαρίτισσας δηλώνει έντονα σημάδια σχιζοφρένειας, ενώ η Άνι (εσωστρεφής καλλιτέχνιδα που δουλεύει με μινιατούρες) που τη θεωρεί υπεύθυνη για την αυτοκτονία του αδελφού της, φαίνεται να έχει κι εκείνη σοβαρά προβλήματα πνευματικής αστάθειας. Ο Άστερ σκιτσάρει αργά και μεθοδικά το πορτρέτο της ηρωίδας του προκειμένου να βάλει τις σωστές – αλλά και παραπλανητικές- βάσεις για ένα κοινωνικό θρίλερ που ποντάρει στην επιστήμη της ψυχολογίας . Είναι από τις σπάνιες φορές που ένα θρίλερ παίζει το παιχνίδι του τρόμου και του σασπένς με ρεαλιστικούς κανόνες αλλά το φινάλε του δεν ολοκληρώνεται πειστικά καθώς δηλώνει νευρικότητα και άγχος από την πλευρά του σκηνοθέτη.
