Την ιστορία του κορυφαίου ηθοποιού Πίτερ Ο’Τουλ με τις ταπεινές καταβολές παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ του Τζιμ Σέρινταν στην Cosmote TV.
Στο θεσπέσιο ντοκιμαντέρ του Τζιμ Σέρινταν «Peter O’Toole: Along the sky road to Aqaba», που προβάλλεται στην Cosmote TV, η πληθωρική περσόνα του ηθοποιού γεμίζει την οθόνη. Δεν το λέμε εμείς αλλά οι εκλεκτοί συνάδελφοί του Αντονι Χόπκινς και Μπράιαν Κοξ: «Χάρη στον Πίτερ Ο’Τουλ έγινα ηθοποιός» λέει ο πρώτος και «ήταν μια πραγματική ιδιοφυΐα» υπερθεματίζει ο δεύτερος.
Το φιλμ αναζητά στην προσωπική ιστορία του αριστερού καλλιτέχνη με τις κελτικές ρίζες εκείνα τα γρανάζια που τροφοδοτούσαν με απίστευτη ενέργεια κάθε παράστασή του. Κι όμως τούτη η μεγαλοφυΐα της υποκριτικής είχε ένα ταπεινό ξεκίνημα. Η ταπεινή καταγωγή της φαμίλιας του Πίτερ Ο’Τουλ (η Σκωτσέζα νοσοκόμα μητέρα του και ο Ιρλανδός μεταλλουργός πατέρας) και η έλλειψη καλλιτεχνικών ερεθισμάτων ώθησαν τον γεννημένο το καλοκαίρι του 1932 ψιλόλιγνο νεαρό να αναζητήσει το μέλλον του στο Βασιλικό Ναυτικό.
Ομως η καριέρα του ως μόνιμου υπαξιωματικού τέλειωσε άδοξα («μια τραυματική περιπέτεια» την αποκαλούσε) κι αναγκάστηκε να αναζητήσει την τύχη του αλλού. Από σπόντα βρέθηκε στο Royal Academy of Dramatic Art με συμφοιτητές τον Αλμπερτ Φίνεϊ (ο οποίος απέρριψε τον πρωταγωνιστικό του «Λόρενς της Αραβίας») και τον Αλαν Μπέιτς.
Ο Πίτερ Ο’Τουλ είχε το χάρισμα να ξεχωρίζει και να γίνεται η ψυχή της ομάδας σε σημείο που οι συμφοιτητές του τον αποκαλούσαν «Sir». Ομως δεν αρκούσε το ταλέντο για να γίνει ο κορυφαίος ηθοποιός που γνωρίζουμε με τις οκτώ οσκαρικές υποψηφιότητες (χωρίς καμιά νίκη, κάτι που είναι ρεκόρ) και τις αξεπέραστες θεατρικές αναμετρήσεις του με τους σαιξπηρικούς χαρακτήρες. Του δόθηκε τιμητικό Οσκαρ για τη συνολική καριέρα του το 2003 το οποίο αποδέχτηκε με σκεπτικισμό στην τελετή, στην οποία βρέθηκε ύστερα από πολλές πιέσεις καθώς δεν ήθελε να πάει.
Απαιτητικός και εργασιομανής σε υπέρτατο βαθμό παρά τις έντονες καταχρήσεις (μεγάλη η αδυναμία του στο αλκοόλ), ο Πίτερ Ο’Τουλ κατάφερνε να αγγίζει το τέλειο σε ό,τι κι αν έκανε. Αρκεί να μη βρίσκονταν στον δρόμο του οι επίσης λάτρεις του πιοτού Ρίτσαρντ Μπάρτον, Πίτερ Φιντς και Ρίτσαρντ Χάρις. Οταν έπιναν και οι τέσσερις μαζί δεν άφηναν τίποτε όρθιο στο διάβα τους. Το περίεργο είναι πως εκείνος αποδείχθηκε ο μακροβιότερος της καταραμένης γενιάς του, σβήνοντας στα 81 του χρόνια στις 14 Δεκεμβρίου 2013.