Μια κορυφαία ταινία του αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του 80 είναι η «Μεγάλη ανατριχίλα» που μετατρέπεται σε αυτοκριτική της επαναστατημένης γενιάς των 60ς.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80, ο ριγκανισμός επιδρούσε όλο και πιο έντονα στους κύκλους του αμερικανικού κινηματογράφου στοχεύοντας να βάλει οριστική ταφόπλακα στα πεσιμιστικά συνθήματα του αντιηρωικού κινήματος των 70ς. Οικογενειακές κωμωδίες, βιντεοκλιπίστικες περιπέτειες και ανάλαφρα ρομάντζα έπιαναν όλο και μεγαλύτερο χώρο στις μαρκίζες των πολυσινεμά και οι σινεφίλ έψαχναν με το κυάλια κάποια ταινία που να αξίζει και να μην είναι μπλοκμπάστερ. Όμως ένας σκηνοθέτης- σεναριογράφος με αρκετές εμπορικές επιτυχίες ως τότε στο παλμαρέ του, αποφάσισε να… μείνει για λίγο στο κλίμα της εσωστρέφειας που απεχθανόταν το νέο Χόλιγουντ. Για να το πετύχει αυτό ο 33χρονος Λόρενς Κάσνταν έπρεπε το 1982 να πείσει για την εμπορική επιτυχία του εγχειρήματος του. To χαμηλό μπάτζετ των 8 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν μια καλή αρχή.
Όμως εκείνο που μέτρησε περισσότερο στο να δώσουν το πράσινο φως οι executives ήταν πως ο Κάσνταν ήταν ο σεναριογράφος των «Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται», «Η επιστροφή των Τζεντάι» και «Ιντιάνα Τζόουνς ενώ η πρώτη του σκηνοθεσία, το ερωτικό νουάρ «Έξαψη» με τον Ουίλιαμ Χαρτ και την Κάθλιν Τέρνερ είχε στεφθεί με εμπορική αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία.
Η «Μεγάλη ανατριχίλα» όμως ήταν ένα τόσο διαφορετικό φιλμ. Εδώ μια παρέα παλιών επαναστατημένων φοιτητών που στα 30 τους είναι πλέον επιτυχημένοι καριερίστες, ξανασμίγουν με αφορμή την αυτοκτονία ενός κοινού φίλου τους.
Στο Σαββατοκύριακο που θα περάσουν μαζί σε μια απομονωμένη αγροικία, θα θυμηθούν τα παλιά, θα ξανασκεφτούν την τροπή που πήρε η ζωή τους, θα επανεκτιμήσουν τους παλιούς δεσμούς και τη φιλία τους. Η ταινία μιλάει για τη νοσταλγία των «παλιών καλών ημερών», τους μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς μα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο αλλά δεν τα κατάφερε. Κρίνει άλλοτε κυνικά και άλλοτε με χιούμορ, τους ήρωες μέσα από κυρίως διαλογικές σκηνές με συνεχή ένταση. Όμως, πέρα από μια ματιά στην εξέλιξη των Αμερικανών νεολαίων στις δεκαετίες, το φιλμ αποτελεί κι έναν ύμνο στην πραγματική φιλία, στους ανθρώπινους δεσμούς που αντέχουν στον χρόνο, στην αποδοχή και στην ανακούφιση κοντά στα πραγματικά οικεία πρόσωπα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η οικουμενική του δυναμική. Όπως φυσικά και το (αναμενόμενα) γοητευτικό σάουντρακ, αποκλειστικά με γνωστούς «ύμνους» της πρώτης νιότης των ηρώων της ταινίας και έχοντας ως σήμα κατατεθέν για την πορεία των ηρώων το άσμα των Rolling Stones «You can’t always get what you want».
Η ταινία έκανε αίσθηση όταν βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 28 Σεπτεμβρίου 1983 και γνώρισε εμπορική επιτυχία (πάνω από 56 εκατομμύρια δολάρια οι εισπράξεις της) ενώ έφτασε μέχρι τα όσκαρ έχοντας 3 υποψηφιότητες στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, πρωτότυπου σεναρίου και β γυναικείου ρόλου στην άγνωστη ακόμη τότε Γκλεν Κλόουζ.
Οι άλλοι ηθοποιοί που έγιναν αστέρες μετά από το φιλμ αυτό ήταν οι Τομ Μπέρεντζερ, Κέβιν Κλάιν, Μεγκ Τίλι, Τζεφ Γκόλντμλπουμ, ενώ ο Ουίλιαμ Χαρτ είχε ήδη αρχίσει να γίνεται γνωστός. Το φοβερό είναι πως ο Κέβιν Κόστνερ που είχε το ρόλο του άντρα που αυτοκτόνησε, είδε με οδύνη τις σκηνές του να κόβονται στο μοντάζ αλλά ο Κάσνταν του υποσχέθηκε ότι θα τον έχει πρωταγωνιστή στην επόμενη ταινία του που θα ήταν ένα… γουέστερν. Όπως κι έγινε: το «Silverado» βγήκε στις αίθουσες δύο χρόνια αργότερα κι εκεί όντως έπαιζε ο Κόστνερ!
Διαβάστε επίσης
Σέριφος: Υπό πλήρη έλεγχο η φωτιά μετά από ολονύχτια μάχη – Κάηκαν σπίτια και εκκλησίες
Φωτιά στην Πάρνηθα: Βελτιωμένη εικόνα – Drone της Πυροσβεστικής εντόπισε το πύρινο μέτωπο (Video)
Ερευνα ΙΝΕ ΓΣΕΕ: Το μεγάλο ξεζούμισμα των μισθωτών κινεί την οικονομία στην Ελλάδα του Μητσοτάκη
Ηχηρή παρέμβαση Τσίπρα μέσω συνεργατών: «Χυδαιότητα ότι δεν βοήθησε την Αυγή»
ΕΣΥ σε κατάρρευση: Κατσαρίδες, υγρασία, απαξίωση και εκμετάλλευση στο νοσοκομείο Άμφισσας (Photos)