Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με πολύ απλά λόγια γιατί το ονοματολογικό της Βόρειας Μακεδονίας φωτογραφίζει την διαχρονική πατριδοκαπηλία της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει το ρόλο των κυρίαρχων ΜΜΕ υπέρ των συστημικών κομμάτων και κατά της Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Στις 13 Σεπτεµβρίου του 1995 στη Νέα Υόρκη, μετά από τις εντονότατες πιέσεις που δέχονταν η Ελλάδα για άρση του εμπάργκο, υπογράφτηκε η Ενδιάµεση Συµφωνία από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Παπούλια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της πΓ∆Μ Μπ. Τσερβενκόφσκι. Τι έλεγε τότε η Συμφωνία; Ότι μέχρι να βρεθεί οριστική λύση η χώρα θα ονομάζεται πΓ∆Μ και θα πρέπει να να προχωρήσει σε άµεση αλλαγή του συµβόλου (µε τον Ήλιο της Βεργίνας) που υπάρχει στη σηµαία, να σταµατήσει την έκδοση και να διακηρύξει τηv άµεση αλλαγή του νέου χαρτονοµίσµατος µε την απεικόνιση του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης και να διακηρύξει (προσέξτε, να διακηρύξει, όχι να αλλάξει) ότι η ερµηνεία των επίµαχων άρθρων στο Σύνταγµά της δεν ερµηνεύονται ως διεκδίκηση ελληνικού εδάφους αλλά ούτε και ως ανάµιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας.
Τα χρόνια πέρασαν και όπως γίνεται πάντα με τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα η γειτονική χώρα, όχι απλά συνέχισε τις προσκλήσεις αλλά αναγνωρίσθηκε νέτα, σκέτα ως «Μακεδονία» από μια σειρά από χώρες, π.χ. Ρωσία, Κίνα, Καναδάς. Το 2005 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, υπό την πίεση να αναγνωρίσουν τη γειτονική χώρα οι ΗΠΑ ως «Μακεδονία» στέλνει την επιστολή στον Τζ. Μπους (την οποία αποκαλύπτει σήμερα το Documento) δίνοντας το όνομα «Μακεδονία» για εσωτερική χρήση, το όνομα «Μακεδονία – Σκόπια» για εξωτερική, φυσικά γλώσσα και ταυτότητα στο εσωτερικό που ακολουθούν το όνομα, και χωρίς Συνταγματική αλλαγή.
Το θετικό για τη χώρα μας είναι ότι ακόμη και αυτήν τη συμφωνία δεν τη δέχθηκαν ο Γκρούεφσκι και οι σκληροί του VMRO, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 2008 και τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι όπου η Ελλάδα και η τότε Κυβέρνηση Καραμανλή ρωτήθηκαν αν θα συναινούσαν στην είσοδο της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή της ονομασία και απάντησαν «όχι» με αποτέλεσμα να μην μπει καν στην ημερήσια διάταξη το θέμα. Αυτό παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία ο Κ. Καραμανλής, αλλά πρέπει να ανάψει ένα μεγάλο κεράκι στον Κ. Γκλιγκόροφ και το VMRO γιατί χωρίς αυτούς τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για την Ελλάδα από τη στιγμή που το 1995 είχε δεχθεί τη χρήση του ονόματος πΓΔΜ, κάτι που φάνηκε από την καταδικαστική απόφαση για τη χώρα μας του δικαστηρίου της Χάγης.
Και φτάνουμε στη Συμφωνία των Πρεσπών όπου οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς πετυχαίνουν μια λύση απείρως ευνοϊκότερη για τις Ελληνικές θέσεις αφού η ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» είναι erga omnes δηλαδή για όλες τις χρήσεις με παράλληλη αλλαγή των αλυτρωτικών διατάξεων του Συντάγματος της γειτονικής χώρας και των ονομασιών σε πλατείες, αεροδρόμια, δρόμους κ.λ.π. Τόσο καλά. Τι κάνει λοιπόν η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αντώνη Σαμαρά; Βλέπει την ευκαιρία για «πατριωτικά» ψηφαλάκια, βγαίνει στα μπαλκόνια, μιλά για προδοτική Συμφωνία, ρίχνει νερό στο μύλο των ακροδεξιών με τη βοήθεια βέβαια των «αγαπημένων» της Media, που αντί να επισημάνουν την αμφισημία της Αντιπολίτευσης βγάζουν ντουντούκες για το γεγονός ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «ακροδεξιούς» όλους τους πολίτες που αντιδρούν στην Συμφωνία! Προσέξτε, όχι ότι οι προηγούμενοι παρακαλούσαν για το λίγο χειρότερο φαΐ που αναγκάστηκαν να σερβίρουν και τώρα φωνάζουν στον μάγειρα που το διόρθωσε αλλά ότι ο μάγειρας τους έκανε παρατήρηση γιατί τώρα προσπαθούν να αναποδογυρίσουν την κατσαρόλα!
Αν δε, τοποθετήσει κανείς τη Συμφωνία των Πρεσπών στο ευρύτερο κάδρο των εξελίξεων στα εθνικά μας θέματα (Ελληνοτουρκικά, υδρογονάνθρακες, ενεργειακοί δρόμοι) θα αντιληφθεί το κέρδος σε διπλωματικό και εθνικό κεφάλαιο για τη χώρα μας από τη Συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Κοτζιά.
