Δοκιμάζουμε γεύσεις βίγκαν, καθόμαστε στο θρανίο του Θεού, περνάμε από τον πόνο στη δημιουργία, κατευνάζουμε τα πιτσιρίκια της οργής, περιπλανιόμαστε σε αόρατες πόλεις, παρακολουθούμε τα καρέ της μνήμης, πιάνουμε τον σωφρονισμό με ένα αγκίστρι, πραγματοποιούμε συναντήσεις στην μπάρα.
Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Απριλίου 2019 (τεύχος #69).
Από την Τετάρτη 27 Μαρτίου στους δρόμους της πόλης.
Οι ακραίες ενέργειες σκληροπυρηνικών οπαδών της μπορεί να προκαλούν εντάσεις και αντιδράσεις, ωστόσο γεγονός είναι ότι η χορτοφαγία συνιστά μια τάση που εξαπλώνεται ραγδαία. «Ο βιγκανισμός είναι μια φιλοσοφία και αρχή που μας έρχεται από την αρχαιότητα και πρεσβεύει τη δικαιοσύνη προς όλα τα αισθανόμενα όντα», σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο κ. Χρήστος Γεωργιάδης, ο άνθρωπος που εγκαινίασε την οικολογική-βίγκαν λογοτεχνία στην Ελλάδα. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα, εάν η χορτοφαγία υιοθετηθεί από όλους, μέχρι το 2050, ο κόσμος θα έχει περίπου επτά εκατομμύρια θανάτους ετησίως. Τη θέση του βιγκανισμού στη σύγχρονη διατροφή αναδεικνύει η «σχεδία» στο ρεπορτάζ με τίτλο «Το δίλημμα στο πιάτο».
«Ο Θεός στο θρανίο». Η θρησκευτική εκπαίδευση, όταν γίνεται με παιδαγωγικά ορθό τρόπο, δεν συνιστά ούτε κατήχηση ούτε προσηλυτισμό, αλλά εργαλείο ελευθερίας, διασφάλισης της κοινωνικής συνοχής και αποδοχής της διαφορετικότητας. «Οι εμπειρίες στη θρησκευτική εκπάιδευση δεν στοχεύουν στην πίστη, αλλά βοηθούν τους μαθητές να κατανοήσουν την πίστη τους. Παράλληλα, ένας πιστός, όποια γνώση και αν του προσφέρεις μέσα στην τάξη, είτε αυτή αφορά τη δική του θρησκεία είτε όχι, αυτός τη συσχετίζει με τη δική του», υπογραμμίζει ο επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ κ. Μάριος Κουκουνάρας-Λιάγκης.
«Από τον πόνο στη δημιουργία». Ένας σημαντικός σκηνοθέτης μιλάει στη «σχεδία» για την οικουμενικότητα του κινηματογράφου, την ανάγκη διείσδυσης στις ψυχές των ανθρώπων και εξηγεί γιατί θεωρεί τον εαυτό του έναν σύγχρονο παραμυθά. «Ακόμα και η πιο μπανάλ ιστορία μπορεί να πάρει σάρκα κι οστά σαν ένα κάρβουνο που του βάζεις ένα σπίρτο κι αμέσως αρπάζει φωτιά, και το σπίρτο αυτό είναι η φαντασία, είναι η ψυχή», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, ο Αντώνης Γλαρός.
Οι συμπλοκές μεταξύ συμμοριών ανηλίκων και τα φονικά μαχαιρώματα ακόμη και μεταξύ μικρών παιδιών καταδεικνύουν τη βαθιά κοινωνική κρίση που πλήττει τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές στη Γηραιά Αλβιώνα. Παλαιότερα, μεγάλο μέρος των μαχαιρωμάτων οφειλόταν σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών κακοποιών, και ο μέσος όρος ηλικίας των θυμάτων ήταν τα 30 έτη. Σήμερα, αυτή η ηλικία έχει πέσει στα 18 έτη, ενώ κάτω από αυτόν, τον ήδη ανησυχητικό, μέσο όρο συναντούμε ολοένα και πιο συχνά πιτσιρικάδες ηλικίας 13-14 χρόνων. Με τη νεανική βία καταπιανόμαστε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Τα πιτσιρίκια της οργής».
«Τα καρέ της μνήμης». Ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του καιρού μας μάς καλεί σε ένα ταξίδι στην ιστορία του εργατικού κινήματος, εκφράζει την απογόητευσή του για την αδρανή στάση των πολιτών και διατρανώνει την πίστη του στον ζωτικό ρόλο του Τύπου. «Σκέφτομαι πως αν οι άνθρωποι μπορούσαν να μπουν σε μια μηχανή του χρόνου και να ταξιδέψουν στο σήμερα, θα έμεναν άναυδοι, βλέποντας πως το δικαίωμα ψήφου για το οποίο πάλεψαν τόσο σκληρά δεν ασκείται από μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού», επισημαίνει ο Μάικ Λι.
«Περιπλανήσεις σε αόρατες πόλεις». Μια χαρισματική ηθοποιός ανακαλεί στη μνήμη της εικόνες προσφυγιάς, εξηγεί τους λόγους που την έκαναν να αισθάνεται πάντα διαφορετική και εκφράζει την ευγνωμοσύνη της για τη θεατρική της συμπόρευση με τους ανθρώπους της «σχεδίας». «Δύναμη δεν είναι η κυριαρχία πάνω στον άλλον, αλλά το να αποδεχτείς τις αδυναμίες σου και με αυτό να συνεχίσεις», υπογραμμίζει στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.
«Ο σωφρονισμός στο αγκίστρι». Στο πιο πυκνοκατοικημένο νησί του Ειρηνικού, η ιχθυοκαλλιέργεια όχι μόνο λειτουργεί ως εργαλείο αντεγκληματικής πολιτικής, αλλά συμβάλλει στην καταπολέμηση του εκτεταμένου υποσιτισμού. Στην Παπούα Νέα Γουινέα, κρατούμενοι εκπαιδεύονται στην υδατοκαλλιέργεια, ώστε να μπορούν΄με αυτόν τον τρόπο να βγάζουν τα προς το ζην όταν αποφυλακιστούν.
«Συναντήσεις στην μπάρα». Με έναν καφέ ή ένα ποτό στο χέρι και πυξίδα τις έρευνες-ρεπορτάζ της «σχεδίας», δημιουργούμε νησίδες δημοκρατίας, ιδεών και ανταλλαγής απόψεων. H αρχή τούτης της ξεχωριστής συνέργειας της «σχεδίας» με τη Rehab Pub στη Θεσσαλονίκη έγινε την Τετάρτη 13 Μαρτίου, με μία συζήτηση με αφορμή το θέμα «Η μεγάλη συμφιλίωση» που είχαμε πραγματευτεί στο τεύχος #58 (Απρίλιος 2018) του περιοδικού. Η επόμενη συζήτηση θα λάβει χώρα το Σάββατο 20 Απριλίου, από τις 17:00 ώς τις 19:00, στον φιλόξενο χώρο της Rehab Pub. Με αφορμή τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη «σχεδία» (#47, Απρίλιος 2017), με τίτλο «Ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός», θα κουβεντιάσουμε με τον καθηγητή Συμβολικής και Δογματικής Θεολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, μουσικό και συνθέτη κ. Χρυσόστομο Σταμούλη για την ανάγκη για έναν χριστιανισμό που θα επανασυνδεθεί με τη χαμένη του ερωτικότητα και την επιθυμία για ζωή.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, κάνουμε θεραπευτική ιππασία, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης παίζει κορώνα γραμμάτα στο Κινγκς Κρος. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος παρακολουθεί τη λειτουργία της αλληλεγγύης, ενώ οι μαραθωνοδρόμοι Νίκος Πολιάς και Δημήτρης Θεοδωρακάκος αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Οι φακοί του Χρήστου Παπαχρήστου και του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφουν απογευματινά στιγμιότυπα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι μιας αθηναϊκής γειτονιάς όπου μια συντροφιά πολιτικών προσφύγων δίνει άρωμα Ανατολής, απαλύνοντας διά της ποίησης τον πόνο του ξεριζωμού, ενώ δοκιμάζουμε κούρδικη πίτα από έναν Κούρδο από τη Συρία, ο οποίος, έχοντας καταπιαστεί με τον αθλητισμό στο Χαλέπι, θα ονειρευτεί καριέρα φυσιοθεραπευτή στην Ελλάδα. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο «Ημερολόγιο» της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #69 της «σχεδίας» (Απρίλιος 2019), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
