∆εν γίναµε σοφότεροι από αυτά που είπε ο υπουργός Εθνικής Αµυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, στη Βουλή. Καταρχάς, ενηµέρωσε µόνο και µόνο γιατί τον έβγαλαν στη σέντρα –µαζί µε τον Μητσοτάκη και τους διάφορους Σκέρτσους του Μαξίµου– πρώτα ο Αµερικανός υπουργός Αµυνας, Λόιντ Οστιν, και µετά ο Γερµανός καγκελάριος, Ολαφ Σολτς.
Αυτοί έκριναν σκόπιµο για δικούς τους λόγους να µας πληροφορήσουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει όπλα στην Ουκρανία και ανάγκασαν τους εδώ παραγγελιοδόχους των αµερικανικών απαιτήσεων να ανοίξουν το στόµα τους.
Κατά δεύτερο, µικρή σηµασία έχουν πλέον οι όποιες διαβεβαιώσεις υπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη για οποιο-δήποτε θέµα, καθώς έχουν όλοι τους χάσει προ πολλού την έξωθεν καλή µαρτυρία και έχουν όλοι τους επανειληµµένα συλληφθεί ψευδόµενοι.
Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι που µετράει στα όσα είπε ο Ν. Παναγιωτόπουλος είναι ότι θα συνεχίσουν να κάνουν τα θελήµατα των ΗΠΑ. Θα συνεχίσουν δηλαδή να κάνουν κάτι που ουσιαστικά δεν το έχουν συζητήσει µε κανέναν και δεν το έχουν εντάξει σε κάποιο συνεκτικό πολιτικό σχέδιο για το µέλλον της χώρας. Γιατί, αντίθετα απ’ ό,τι φαίνεται να πι-στεύουν όλοι τους, το συµφέρον της χώρας δεν ταυτίζεται επ’ ουδενί µε το δικό τους προσωπικό συµφέρον, τα ιδιοτελή σχέδιά τους και τις επιδιώξεις για ατοµική εξαργύρωση των δεσµεύσεων που αναλαµβάνουν επ’ ονόµατί µας.
Κλασική απόδειξη της ιδιοτελούς –και διόλου πολιτικής µε την κλασική έννοια της λέξης– στάσης τους είναι ο τρόπος που αντιµετώπισαν την πρόσφατη τοποθέτηση του Κώστα Καραµανλή. Την αναµετέδωσαν λοιπόν τα πετσωµένα ΜΜΕ και τη χειροκρότησαν (όρθιοι!) οι υπουργοί του Μητσοτάκη, αλλά µετά όλοι τους έκαναν σαν να µην τους αφορούσε. Σαν να ήταν µια ενδιαφέρουσα µεν αλλά µη πολιτική οµιλία.
Σαν η επισήµανση ότι οι ΗΠΑ «δεν είναι ξεκάθαρο εάν έχουν εξίσου ισχυρά κίνητρα για την ταχεία περάτωση του πολέµου, αφού εκ των πραγµάτων δεν υφίστανται τις οδυνηρές του συνέπειες» και η παρατήρηση ότι «η Ευρώπη είναι αυτή που πρέπει να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάπαυση του πυρός, τη λήξη του πολέµου και την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων» να µην τους αφορούσαν.
Ισως γιατί εντέλει δεν τους αφορούν και γι’ αυτό αποφεύγουν να τοποθετηθούν πολιτικά. Γιατί, προφανώς, η κυβέρ-νηση Μητσοτάκη και ο ίδιος ο Μητσοτάκης προσωπικά δεν θεωρούν ότι αποτελούν τµήµα µιας Ευρώπης που πρέπει να πρωταγωνιστήσει για τη λήξη του πολέµου.
Αντίθετα, θεωρούν ότι αποτελούν τµήµα µιας ευρωπαϊκής ελίτ που θέλει να εµφανίζεται ατλαντικότερη των επιτελών του ΝΑΤΟ και προεδρικότερη των άµεσων συνεργατών του Μπάιντεν. Γιατί οι συνεργάτες του Αµερικανού προέδρου οφείλουν να του λένε και καµιά αλήθεια εκτός από «µάλιστα, κύριε πρόεδρε», ενώ ο Μητσοτάκης, οι κολαούζοι και οι παρατρεχάµενοι αρκούνται στο «yes, sir».
Αυτό όµως δεν είναι στάση αρχών αλλά καθαρά ιδιοτελής προσωπική στρατηγική. Και µε προσωπικές… µπίζνες δεν συγκροτείται σχέδιο για την επόµενη µέρα της χώρας.
