Το 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης ξεκινά στις 3/11 και η εικαστικός/σκηνοθέτρια Εύη Καλογηροπούλου μιλάει για την πόλη και τον θεσμό.
Η Εύη Καλογηροπούλου δεν είναι άγνωστο πρόσωπο στους κύκλους του σινεµά, του ελληνικού αλλά και του διεθνούς, καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας της, τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί τρεις φορές επίσηµη προσκεκληµένη στο Φεστιβάλ Καννών. Μάλιστα τον περασµένο Μάιο η µικρού µήκους ταινία της «Στον θρόνο του Ξέρξη» προβλήθηκε στο τµήµα Εβδοµάδα Κριτικής του φεστιβάλ και απέσπασε το βραβείο του Canal+.
Η σκηνοθέτρια σπούδασε οικονοµικά αλλά την κέρδισαν οι τέχνες. «Οι γονείς µου, ο αδερφός µου κι εγώ έχουµε τελειώσει την ΑΣΟΕΕ. Για εµάς είναι η σχολή µας (γελά). Οταν περνάω από εκεί πάντα συγκινούµαι. Αφού τελείωσα µπήκα στην ΑΣΚΤ. Από µικρή ήµουν το παιδάκι που ζωγράφιζε καλά και όλοι έλεγαν ότι θα γίνω ζωγράφος. Τόσο εµένα όσο και τον αδερφό µου οι γονείς µας φρόντιζαν να µας έχουν σε επαφή µε όλες τις µορφές τέχνης. Στη βιβλιοθήκη µας η µητέρα µου είχε εγκυκλοπαίδεια µε την ιστορία της ζωγραφικής από την αρχαιότητα µέχρι τον µοντερνισµό. Ηταν από τα πρώτα πράγµατα που είχε πάρει µε τα λεφτά της ως πλασιέ που δούλευε στο πρώτο έτος στην ΑΣΟΕΕ».
Πότε άρχισε η πιο επαγγελµατική ενασχόλησή της µε το σινεµά; «Με την οικογένειά µου πηγαίναµε σινεµά από µικρά. Βλέπαµε πιο πολύ σοβιετικό κινηµατογράφο, κυρίως Ταρκόφσκι, αλλά και ιρανικό. Το σινεµά και το βίντεο ήταν πάντα κάπως στη ζωή µου. Αργότερα στην ΑΣΚΤ ασχολήθηκα µε το εικαστικό βίντεο και το µεταπτυχιακό µου στο Royal College of Art στο Λονδίνο ήταν στην κινούµενη εικόνα, στο πειραµατικό φιλµ. Οταν τελείωσα το µεταπτυχιακό και ενώ έµενα στο Λονδίνο ήθελα να κάνω µια ταινία που να µην είναι αναγκαστικά πειραµατική, αλλά µε αφήγηση και διάλογο, πιο γραµµική, και να τη δω στο σινεµά. Ετσι κάπως ξεκίνησε να επισηµοποιείται η σχέση µου µε το σινεµά».
Ναζιστικοί χαιρετισµοί και σοβινιστικά στερεότυπα
Η πολιτική έχει θέση στην καλλιτεχνική διαδροµή της; «Ηµουν πολύ πολιτικοποιηµένη και ακόµη είµαι, καθώς προέρχοµαι από µια οικογένεια που στο σπίτι µιλάγαµε όλη µέρα για πολιτική και Αριστερά. Οι γονείς µου ήταν ρηγάδες και συµµετείχαν στα γεγονότα στο Πολυτεχνείο. ∆εν µπορώ να σκεφτώ τη ζωή µου χωρίς να αναλύω πολιτικά αυτά που συµβαίνουν γύρω µας, τα οποία είναι τραγικά καθώς βλέπουµε την άνοδο της ακροδεξιάς και του ακραίου συντηρητισµού. Τι να πρωτοπώ; Για την ακροδεξιά στην Ιταλία, την απαγόρευση των αµβλώσεων στην Αµερική, τον πόλεµο; Ακόµη στη Ρωσία σκοτώνουν κόσµο για τη σεξουαλική του προτίµηση. Αλλά κι εδώ τα πράγµατα δεν είναι καλύτερα. Βλέπεις τον Πλεύρη να χαιρετά ναζιστικά στη µητέρα του Φύσσα στο δικαστήριο. Φυσικά όλα αυτά µε επηρεάζουν και καλλιτεχνικά, προσπαθώ οι ταινίες µου να είναι έµµεσα και πολιτικές. Μπορεί όµως και όχι. ∆εν ξέρω».
Αραγε ζούµε το τέλος της πατριαρχίας ή έχουµε πολύ δρόµο ακόµη µέχρι να εξαφανιστεί και το τελευταίο κάστρο της; «Ούτε καν. Για ποιο τέλος της πατριαρχίας µιλάµε; Οταν ήµουν στην ΑΣΚΤ δεν υπήρχαν καθηγήτριες. Στη Βουλή και την κυβέρνηση οι γυναίκες είναι λίγες· είµαστε πάρα πολύ µακριά, µπορεί όµως και να ξεκινάει µια συζήτηση. Τα στερεότυπα δε γύρω από τη γυναίκα παραµένουν κυρίαρχα».
«Στα Λαδάδικα πουλάν αυτό που θες»
Ποιο είναι το αποτύπωµα της Θεσσαλονίκης που οραµατίστηκε να περάσει µέσω του επίσηµου τρέιλερ για λογαριασµό του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; «Η Θεσσαλονίκη είναι η παραδοσιακά πιο πολυπολιτισµική ελληνική µεγαλούπολη. Μια πόλη µε έντονα βαλκανικά αλλά και ανατολίτικα στοιχεία. Εχει µια ευθύτητα και µια θηλυκή πλευρά που ήθελα να τις αναδείξω. Μια πόλη από την οποία µπορείς να εµπνευστείς και να εξερευνήσεις την ταυτότητά της, που θα ήθελα να την κινηµατογραφήσω και να την ερευνήσω περισσότερο. Φυσικά και η Θεσσαλονίκη µού αρέσει και µέσα από τα µάτια του Λεξ».
Η σχέση της µε την πόλη και το φεστιβάλ ξεκίνησε πέρυσι – «µπορώ να πω πως είναι από τα πιο ζωντανά και ζωηρά φεστιβάλ που έχω πάει: µια µοναδική εµπειρία». Πώς εµπνεύστηκε το κόνσεπτ του τρέιλερ µε τις πέντε γυναίκες στα Λαδάδικα και γιατί επέλεξε το συγκεκριµένο τραγούδι για να συνοδεύσει την ιστορία των ηρωίδων της; «Τα “Λαδάδικα” είναι από τα τραγούδια που µε συγκινούν πολύ – η µουσική του Μάριου Τόκα, ο στίχος του Φίλιππου Γράψα και φυσικά η φωνή του ∆ηµήτρη Μητροπάνου µε γεµίζουν εικόνες. Το θεωρώ ένα τραγούδι σύγχρονο µε πολλές αναγνώσεις. Με ενδιέφερε η “θηλυκή” του αποτύπωση. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η διασκευή του τραγουδιού από ερµηνεύτρια – συγκεκριµένα από την Kid Moxie που το προσεγγίζει µε ευαισθησία και σύγχρονη µατιά. Επίσης από την αρχή σκεφτόµουν µια παρέα γυναικών σε πολυκατοικίες, µε ένα παρατηµένο αµάξι, να κάθονται και να είναι εκεί το µέρος όπου µένουν. Ενα µέρος µε κάγκελα στα παράθυρα και συρµατοπλέγµατα και περιστέρια. Οπως πολλές σύγχρονες πόλεις».
Πώς όµως κατέληξε στην επιλογή των πέντε γυναικών; «Είχα φανταστεί το τρέιλερ ακριβώς µε αυτές τις υπέροχες γυναίκες που έχουν δυναµική προσωπικότητα: τη Θέµιδα Μπαζάκα, την Τόνια Σωτηροπούλου, τη Βαλέρια Χραµπάνη που επιµελήθηκε και το styling του σποτ, την Πέγκυ Θεοδωρογιάννη και την Κατερίνα Νουάνζε».
INF0
Το 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα διαρκέσει από τις 3 έως τις 13/11
