O Αγγελος Βλαχόπουλος έχει στη συλλογή του όχι δύο ασημένια μετάλλια, αλλά ένα. Πρόπερσι στο Τόκιο ήταν ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής ομάδας που αναρριχήθηκε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά το δεύτερο ταξίδι στην Ιαπωνία βρήκε το διαβατήριό του κλειδωμένο, ένεκα σοβαρού προσωπικού προβλήματος που τον κράτησε στην Αθήνα. Κάποιους από τους αγώνες της εθνικής πόλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα ο 31χρονος άσος της Νόβι Μπέογκραντ τους παρακολούθησε μέσα από το νοσοκομείο, όπου η μητέρα του έμεινε σχεδόν ένα μήνα στην εντατική προτού μεταφερθεί σε κέντρο αποκατάστασης ύστερα από τρομακτικό τροχαίο ατύχημα. Οταν οι συνοδοιπόροι του γύρισαν από τη χώρα του «ανατέλλοντος μεταλλίου» ο Αγγελος έσπευσε νυχτιάτικα στο αεροδρόμιο για να τους υποδεχτεί. «Ξέρω πολύ καλά ότι η μητέρα μου θα ήθελε να είμαι εκεί μαζί τους, αλλά πιστεύω ότι κάθε φορά που θα ανοίγει τα μάτια της στην εντατική θα παίρνει δύναμη βλέποντάς με δίπλα της» είχε γράψει στην ανάρτηση με την οποία τους ξεπροβόδισε. Μία εβδομάδα μετά το τέλος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ο Αγγ. Βλαχόπουλος μιλάει για τον άχαρο ρόλο του θεατή, αναλύει τις κρίσιμες φάσεις που στέρησαν από την ελληνική «σετεμπέλο» τον τίτλο της πρωταθλήτριας κόσμου και καταστρώνει τα σχέδιά του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. «Καλά έκανες που έκλεισες δωμάτιο κοντά στο κολυμβητήριο στο Παρίσι» λέει χαμογελώντας.
Οταν βλέπεις τους αγώνες από την τηλεόραση είναι σαν να είσαι συνοδηγός και να οδηγεί το αυτοκίνητο κάποιος άλλος…
Ναι, έτσι είναι. Εδώ μακριά που ήμουν με έτρωγε το άγχος. Ηθελα να περάσω στο γυαλί, να πω κάτι στα παιδιά, να κατευθύνω την ομάδα, να παίξω, βρε αδερφέ. Οταν είσαι μες στην πισίνα το άγχος είναι λιγότερο. Ο αγώνας κυλάει ήρεμα και ευχάριστα.
Γίνεται πιο βαριά η μπάλα όσο ένας τελικός πλησιάζει στο φινάλε; Στα πέναλτι το τέρμα των Ούγγρων μου φαινόταν πιο μικρό και ο τερματοφύλακας θηρίο.
Διακυβεύονται πάρα πολλά πράγματα. Ναι, πολλοί παίκτες έχουμε άγχος. Οταν βέβαια ένα ματς φτάσει στην τελική ευθεία ή στα πέναλτι οι πιθανότητες είναι πενήντα πενήντα. Η τύχη παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την ποιότητα. Είδες τι έγινε με τον Ούγγρο τερματοφύλακα; Σε όλο το ματς ήταν πολύ μέτριος, αλλά μετά έπιασε τέσσερα πέναλτι.
Πού χάθηκε τελικά το χρυσό μετάλλιο; Στην τελευταία επίθεση; Στα πέναλτι; Νωρίτερα;
Στο τελευταίο λεπτό χάσαμε μiα τεράστια ευκαιρία για να προηγηθούμε. Εάν η ίδια φάση ξαναγίνει 100 φορές με τους ίδιους πρωταγωνιστές, ο δικός μας παίκτης (σ.σ.: Κάκαρης) θα βάλει 90 γκολ, για να μην πω 95. Κάτι έγινε όμως και σταμάτησε η μπάλα στο χέρι του τερματοφύλακα.
Στη συνέχεια οι Ούγγροι πήραν την μπάλα, αλλά την ξανακλέψαμε. Και ο Θοδωρής Βλάχος κάλεσε το πολυσυζητημένο τάιμ άουτ για το οποίο ζήτησε δακρυσμένος συγγνώμη.
Ξέρουμε ότι ο Θόδωρος το κρατάει πάντοτε για την τελευταία φάση, αρκεί να απομένουν τέσσερα δευτερόλεπτα και πάνω. Οταν ο Φουντούλης έκλεψε την μπάλα ακούστηκε σφύριγμα και αμέσως αυτόματα ζητήθηκε το τάιμ άουτ. Μου είπαν μάλιστα ότι ο βοηθός δεν έβλεπε καλά το ρολόι, διότι τα χρονόμετρα ήταν τοποθετημένα σε περίεργα σημεία. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, έγινε η ζημιά. Συμβαίνουν αυτά όμως. Είναι άδικο να χρεώσουμε την ήττα σ’ αυτό το λάθος.
Εξάλλου απέμενε αρκετός χρόνος για να σημειώσουμε το νικητήριο γκολ.
Ναι, και μάλιστα παίξαμε με παίκτη παραπάνω στην τελευταία κατοχή. Εκεί βάζεις ένα γκολ στον παραπάνω, παίρνεις το κύπελλο και φεύγεις. Ποτέ άλλοτε δεν φτάσαμε τόσο κοντά σε χρυσό μετάλλιο.
Βοήθησέ με να καταλάβω πόσο χοντρή ήταν η γκάφα. Ηταν φάση για σίγουρο γκολ; Σαν αιφνιδιασμός 2 με 1 στο μπάσκετ;
Κάπως έτσι. Θα φεύγαμε τρεις με έναν και στην πορεία της φάσης θα έμεναν δύο εναντίον ενός. Πολύ μεγάλες πιθανότητες για γκολ. Αλλά και πάλι, την είχαμε την ευκαιρία μας και τη σπαταλήσαμε…
Κάναμε κάτι λάθος σε αυτόν τον τελικό; Τι πήγε στραβά και χάσαμε; Ηταν ανώτερος ο αντίπαλος;
Υπήρξαν αρκετά πράγματα που θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε, πολλές φάσεις όπου οι αντιδράσεις δεν ήταν ιδανικές. Σε καμία περίπτωση δεν κάναμε το τέλειο παιχνίδι. Το άγχος και η πίεση ενός τελικού δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Από την τηλεόραση όλα φαίνονται απλά. Μες στην πισίνα, με τους σφυγμούς στα ύψη, τα βλέπεις όλα αλλιώς.
Ημουν στην Ιαπωνία στο Μουντομπάσκετ του 2006, όταν η Εθνική μας απέκλεισε τους Αμερικανούς στον ημιτελικό, αλλά ηττήθηκε στον τελικό. Και θυμάμαι ότι όλα τα πρόσωπα στο αεροπλάνο της επιστροφής ήταν μουτρωμένα. Κανένας παίκτης δεν έβρισκε παρηγοριά στο ασημένιο μετάλλιο.
Εάν θυμάμαι καλά όμως, η ήττα από την Ισπανία στον τελικό ήταν με μεγάλη διαφορά, πάνω από 20 πόντους. Είναι τελείως διαφορετικό να χάσεις στα πέναλτι. Φαντάσου στο μπάσκετ να νικηθείς σε έναν τελικό με καλάθι στο τελευταίο δευτερόλεπτο, όπως την έπαθαν οι Γάλλοι από μας με το τρίποντο του Διαμαντίδη στο Βελιγράδι! Ετσι γίνεται πιο βαριά η ήττα, πιο οδυνηρή. Σε φαρμακώνει.
Ησουν στην ομάδα του 2021 στο Τόκιο και έζησες το σενάριο μιας ήττας σε τελικό. Επιστρέψατε όμως στην Ελλάδα με το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία της εθνικής ανδρών. Πόσες μέρες πρέπει να περάσουν για να ξεπεραστεί η σκασίλα και να κυριαρχήσει η χαρά του μεταλλίου;
Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Ποτέ δεν συνειδητοποιείς ότι έχεις βγει κερδισμένος, ποτέ δεν το σκέφτεσαι. Στο μυαλό σου μένει παντοτινά ο χαμένος τελικός και ψάχνεις να βρεις τι θα έπρεπε να κάνεις σωστότερα. Δεν θα μιλήσω για αποτυχία, είναι βαριά η λέξη. Αλλά η πικρή γεύση της ήττας δεν ξεπερνιέται. «Μπορούσαμε να κερδίσουμε» σου λέει το μυαλό σου. Φτάσαμε τόσο κοντά στο πρωτόγνωρο…
Πόσο καλά παίξαμε σε αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα; Εγιναν υπερβάσεις; Πλησιάσαμε το ταβάνι μας; Υπήρξαν και αγώνες που πήγαν στραβά.
Πράγματι, ξεκινήσαμε άσχημα. Ούτε με τους Αμερικανούς ήμασταν καλοί ούτε με τους Αυστραλούς. Στον αγώνα με τις ΗΠΑ θεωρούσα αρχικά τη νίκη βέβαιη, αλλά στην πορεία αγχώθηκα παρακολουθώντας το ματς. Με κάποιον τρόπο κερδίσαμε και αποφύγαμε τις περιπέτειες και τις παγίδες ενός πρόσθετου χιαστί αγώνα. Ηταν κομβικής σημασίας αυτή η νίκη. Οπως και αν έχει το πράγμα, σε ένα τουρνουά 15 ημερών σημαδεύεις εξαρχής τον προημιτελικό και τις διασταυρώσεις της τελικής φάσης.
Ελειψε από την εθνική της Φουκουόκα ο απών Βλαχόπουλος; Το έβλεπες το κενό σου από την τηλεόραση;
Συνολικά, νομίζω όχι. Δεν φάνηκε η απουσία μου καθόλου. Αναγκαστικά βέβαια ανέλαβε τη θέση μου κάποιο παιδί που δεν την έχει συνηθίσει. Η ομάδα έχει μάθει να δουλεύει με συγκεκριμένους αυτοματισμούς. Ισως λίγο στον παίκτη παραπάνω. Ή για καλύτερο συντονισμό και οργάνωση στην επίθεση και την άμυνα…
Παλαιότερα η εθνική μας τερμάτιζε μόνιμα γύρω στην έκτη θέση. Επειτα ήρθαν οι χαμένοι ημιτελικοί και τα πρώτα χάλκινα μετάλλια, τώρα τα δύο ασημένια. Είμαστε σε νομοτελειακή πορεία προς το χρυσό; Θα είναι αποτέλεσμα διεργασιών που κρατάνε χρόνια;
Είμαστε πια εκεί. Παρόντες, κοντά στην κορυφή, ανάμεσα στους πρώτους. Οταν φτάνεις στην τετράδα μιας μεγάλης διοργάνωσης οι ομάδες είναι περίπου ισάξιες και όλες έχουν ίδιες πιθανότητες. Η συγκυρία είναι πολύ καλή, αφού ήρθαν νεότερα παιδιά να προστεθούν στους παλιούς, ενώ και οι υπόλοιποι βρίσκονται σε καλή ηλικία. Και έχουμε έναν προπονητή που μας γνωρίζει εδώ και χρόνια.
Υπάρχει όμως μέλλον; Η μήπως η ομάδα μας βρίσκεται ήδη στο απόγειο των δυνατοτήτων της;
Υπάρχει πολύ μέλλον! Πολλά παιδιά είναι κάτω των 25 ετών. Τα επόμενα χρόνια θα δείτε την εθνική ακόμη πιο δυνατή. Την πιστεύω πάρα πολύ αυτή την ομάδα.
Δεν παύει, όμως, να είναι μια χρυσή χαμένη ευκαιρία η Φουκουόκα.
Συμφωνώ. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει στον αθλητισμό. Θα ξαναβρούμε τέτοια ευκαιρία στον δρόμο μας; Πιστεύω πως ναι, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπω σε κανέναν να κοιτάζει το μέλλον αντί για το παρόν. Οταν είσαι εκεί, ψηλά, πρέπει να ζήσεις την εμπειρία στο εκατό τοις εκατό. Να αισθανθείς ευλογημένος και ευτυχισμένος. Να δώσεις όλο σου το είναι. Και αν αποτύχεις, δεν είναι δα το τέλος του κόσμου. Ενα άθλημα είναι το πόλο, τίποτε παραπάνω.
Ο κόσμος στην Ελλάδα είπε: «Δεν πειράζει». Εμένα μου φαίνεται ότι πειράζει και παραπειράζει.
Είναι τεράστιο αυτό που διεκδικήσαμε και κάναμε όλη την Ελλάδα να παρακολουθήσει πόλο. Ευπρόσδεκτα λοιπόν τα λόγια της παρηγοριάς. Είναι κάτι που αυθόρμητα σκέφτηκαν όλοι και τους ευχαριστούμε.
Γιατί ο κόσμος αγαπάει αυτή την ομάδα τόσο πολύ; Τι εισπράττει από αυτήν; Υποθέτω όχι μόνο για τα μετάλλια.
Τα μετάλλια είναι το τελευταίο. Βγάζουμε μαχητικότητα και ψυχή, δεν τα παρατάμε ποτέ. Εξω από το νερό είμαστε απλοί άνθρωποι με ευγένεια, καλλιέργεια και υψηλό επίπεδο. Ο κόσμος μάς θεωρεί δικά του παιδιά. Μακάρι να ήταν και λίγο πιο προσιτό το άθλημά μας, να το καταλαβαίνει καλύτερα ο τηλεθεατής.
Η εθνική προκρίθηκε ήδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες και είναι μέχρι τώρα η μοναδική ελληνική ομάδα που εξασφάλισε τη συμμετοχή της. Μπορεί να δοθεί κάποια υπόσχεση για το Παρίσι;
Καμία υπόσχεση δεν δίνουμε, παρά μόνο ότι θα τα δώσουμε όλα όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Οχι μόνο στους αγώνες, αλλά από το ξεκίνημα της προετοιμασίας, για να παρουσιαστούμε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι για την αποστολή μας.
Τι είναι διαφορετικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε σχέση με ένα παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό πρωτάθλημα;
Πολλά. Καταρχάς ζεις στο Ολυμπιακό Χωριό και συναναστρέφεσαι όλη μέρα με χιλιάδες άλλους αθλητές υψηλού επιπέδου. Βλέπεις κάθε μέρα τον Τζόκοβιτς, μιλάς μαζί του. Το μυαλό είναι εύκολο να ξεφύγει, σκέφτεσαι την τελετή έναρξης, μπορεί όμως να έχεις αγώνα το επόμενο πρωί και να πάθεις τη στραβή.
Στην εθνική μπάσκετ λένε αυτές τις μέρες ότι το πόλο τούς έδωσε πρόσθετο κίνητρο ενόψει παγκόσμιου κυπέλλου.
Υπάρχει αλληλεπίδραση, πράγματι. Οταν έρχεται ολόκληρος Πετρούνιας, χρυσός ολυμπιονίκης, να σου ευχηθεί «καλή επιτυχία» στους αγώνες σου, δεν μπορείς παρά να το εκτιμήσεις και να το αξιοποιήσεις. Βγαίνουν μέσα από την ψυχή αυτές οι ευχές και σε κάνουν πιο δυνατό.
