Ο μικρός Μάριος δεν ήταν το μοναδικό παιδί στο Μενίδι που χτυπήθηκε από αδέσποτη σφαίρα, από τα δεκάδες που καθημερινά κάνουν βόλτες μοιραίες στην περιοχή. Ήταν το πιο άτυχο…
Τον Σεπτέμβριο του 2012 ένα άλλο παιδάκι, το οποίο μόλις είχε κλείσει τα τέσσερα, ένα νήπιο, είχε πέσει κι αυτό λιπόθυμο στο προαύλιο του παιδικού σταθμού. Και τότε, όπως και τώρα, το παιδί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο χωρίς κανείς να καταλάβει ότι ήταν λαβωμένο από σφαίρα.
Ηταν η μικρή Βαλεντίνα, η οποία εκτός από ωραίο όνομα είχε και «ωραία τύχη», όπως μας είπε η μητέρα της, η Ειρήνη.
«Ωραία τύχη;» αναρωτηθήκαμε, όταν χτυπήθηκε από σφαίρα την ώρα που έπαιζε ανέμελα και μάλιστα μέσα στον «ασφαλή» χώρο της προσχολικής αγωγής. «Ωραία τύχη γιατί επέζησε» διευκρινίζει η μητέρα της, η οποία όταν άκουσε στην τηλεόραση για τον τραγικό χαμό του Μάριου έβαλε τα κλάματα και συνειδητοποίησε τώρα περισσότερο από ποτέ πόσο τυχερή στάθηκε όλη η οικογένεια της Ειρήνης και του Χαρίλαου Τάταρη με τα τέσσερα παιδιά.
Σιγή από την αστυνομία
Για τον τραυματισμό της μικρής Βαλεντίνας δεν συνελήφθη κανείς.
Οταν οι γονείς αγωνιούσαν στο νοσοκομείο παίδων για την εξέλιξη της κατάστασής της μόλις πληροφορήθηκαν ότι το παιδί είχε χτυπηθεί στο κεφάλι από σφαίρα, τους επισκέφτηκαν αστυνομικοί για να πάρουν κατάθεση. Κανείς από την αστυνομία δεν τους ενημέρωσε ποτέ όλο αυτό τον καιρό για την πορεία των ερευνών…
Ο πατέρας της οικογένειας, ο Χαρίλαος Τάταρης, διατηρεί κρεοπωλείο-ψητοπωλείο στο κέντρο του Μενιδίου. Την ημέρα που τραυματίστηκε η Βαλεντίνα «ήμασταν στο μαγαζί με τη γυναίκα μου και μας πήραν τηλέφωνο ότι το παιδί έπεσε και μάτωσε στο κεφάλι και το μάγουλο. Τρέχει η γυναίκα μου, προλαβαίνει το ασθενοφόρο και πάει στο Παίδων με το παιδί που είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του. Οι γιατροί κάνουν ακτινογραφίες στο κεφάλι. Το κοριτσάκι είχε και ένα πρήξιμο στο μάγουλό του… Βλέπαμε μια αναστάτωση γιατί οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Κάποια στιγμή βγήκαν και μας είπαν: “Ξέρετε τι έχει το παιδί; Εχει σφαίρα στο κεφάλι”».
«Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι η σφαίρα κατέβηκε στο κεφάλι του παιδιού. Ημασταν τόσο τυχεροί, είχαμε άγιο! Την πήρε τελείως επιδερμικά. Δηλαδή πέρασε η σφαίρα από την επιδερμίδα του κεφαλιού και σταμάτησε στο μάγουλο. Εγινε επέμβαση, έμεινε το παιδί μια βδομάδα στο νοσοκομείο. Ηταν θέμα τύχης, είχαμε άγιο».
«Φοβόμασταν για τυχόν συνέπειες»
Αργότερα, όταν ηρέμησαν, «δεν ξέραμε καν σε ποια υπηρεσία να απευθυνθούμε για να ρωτήσουμε αν έψαξαν και τι βρήκαν, αν βρήκαν». Πριν από το περιστατικό «δεν είχαμε φόβο για τη ζωή μας, αν κι εδώ γύρω βαράνε συνέχεια πιστολιές. Είναι συνηθισμένο θέαμα για μας».
Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια και το μόνο που θυμάται η μικρούλα από τον τραυματισμό της είναι ένα κλικ, όπως όταν σβήνει η τηλεόραση και πέφτει μαύρο στην οθόνη και την ταλαιπωρία της στο νοσοκομείο. «Περάσαμε πολύ δύσκολα εκείνη την εποχή, οι γιατροί μάς έλεγαν ότι όλα θα πάνε μια χαρά, αλλά εμείς φοβόμασταν για τυχόν συνέπειες στο μέλλον. Τα άλλα τρία παιδιά μας τρόμαξαν πολύ».
Η καθημερινότητά τους άλλαξε; «Τίποτε δεν αλλάζει εδώ. Ανοίγουμε το Facebook και βλέπουμε συνέχεια βιντεάκια με ανθρώπους να κάνουν χρήση έξω από τα σπίτια» λέει η Ειρήνη.
Οι σφαίρες εξακολουθούν να πέφτουν χαλάζι και η οικογένεια το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν η αλλαγή σπιτιού: μετακόμισαν λίγο πιο έξω, προς την Πάρνηθα.
«Τους ξέρουν όλους»
Ο Χαρίλαος Τάταρης είναι κάτοικος του Μενιδίου εδώ και πολλά χρόνια. «Βλέπουμε τους άρρωστους που έρχονται να ψωνίσουν. Οποιαδήποτε στιγμή περάσεις από τις γραμμές του τρένου τους βλέπεις να παίρνουν τον δρόμο για τα σπίτια τους. Κάθε μέρα στο Μενίδι κατεβαίνουν εφτά χιλιάδες κόσμος».
«Δεν είναι πολύ μεγάλο το νούμερο;» αναρωτιόμαστε. «Οχι» μας απαντά, «είναι η εκτίμηση που έχουν κάνει οι τοπικές αρχές».
Η αστυνομία «σταματάει κάποιους για εξακρίβωση στοιχείων και αν βρει “τσιγαράκια” πάνω τους κάνει σύλληψη. Ντου γίνεται μόνο μια φορά στα δύο χρόνια. Οι μεγάλοι έμποροι καλύπτονται. Θα υπάρχουν συμφέροντα … Πού αλλού να πάει το μυαλό μας, όταν ξέρουν σε ποια “μαγαζιά” μοιράζεται η μεγάλη ποσότητα. Τα πολλά ναρκωτικά δεν μοιράζονται στον δρόμο!».
