Κάποιες φορές η πραγµατικότητα των αιώνων, του χτες και του σήµερα, µπερδεύεται και η Ιστορία, όπως λένε, επαναλαµβάνεται. Ποτέ σαν φάρσα, πάντα σαν τραγωδία.
Οι πόλεµοι των ανθρώπων έχουν όλοι, όποτε κι αν γίνονται, ένα παρόµοιο µοτίβο: άνθρωποι σκοτώνονται, έθνη και φυλές εξανδραποδίζονται, εκτοπίζονται, ζωές καταστρέφονται. Κάποιες παλιές εποχές παρατάσσονταν σε µεγάλα πεδία οι δύο στρατοί και µακελεύονταν µεταξύ τους οι στρατιώτες. Αλλοτε οι επιτιθέµενοι έµπαιναν στα χωριά και στις πόλεις και έκαιγαν, βίαζαν, έσφαζαν. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεµάτη από τις φρικαλεότητες των πολέµων. Θύµατα, πάντοτε, οι άµαχοι, τα γυναικόπαιδα. Κράτη και έθνη κατακτώνται, εξαφανίζονται, δηµιουργούνται καινούργια και κάπως έτσι έχει προχωρήσει η ανθρωπότητα.
Μες στον χορό των εξελίξεων και του χρόνου που τρέχει, οι πόλεµοι αλλάζουν µορφή. Αλλά ποτέ ουσία. Απλώς σήµερα µιλάµε πια για έναν πολιτισµένο κόσµο, για κανόνες του πολέµου και για ανθρωπιστικό δίκαιο.
Η παραδοξότητα σε τούτο τον πόλεµο του Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης είναι το γεγονός ότι το θύµα γίνεται τώρα ο θύτης. Ο κατατρεγµένος και εκτοπισµένος γίνεται ο άγριος µακελάρης. Αντιστροφή ρόλων.
Οι σκηνές που βλέπουµε από τους τηλεοπτικούς δέκτες µας υπερβαίνουν τα εσκαµµένα των ψυχολογικών αντοχών µας. Πρόκειται προφανώς για γενοκτονία.
Τα παιδιά, και τα βρέφη και οι γυναίκες, αιµόφυρτα, φωνάζουν µέσα µας κι έχουν εγκατασταθεί στο στοµάχι µας σαν µια σιδερένια µπάλα και κανείς δεν ακούει· και κανείς δεν µπορεί να κάνει τίποτε.
Οι εικόνες αυτές µας θυµίζουν τη σφαγή των (Εβραίων) νηπίων από τον Ηρώδη.
Ο µεγάλος νοµπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραµάγκου στο βιβλίο του «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» περιγράφει µε συγκλονιστικό τρόπο αυτές τις σκηνές: ο Ιωσήφ πριν φύγει από τη Βηθλεέµ ακούει τους στρατιώτες του Ηρώδη να λένε ότι έχουν διαταγή να σκοτώσουν όλα τα αρσενικά παιδιά του χωριού µέχρι τριών ετών. Και συγκλονισµένος τρέχει να προλάβει να πάει στη σπηλιά να πάρει τη Μαρία και τον µικρό Ιησού και να φύγουν για να γλιτώσουν από τη σφαγή. Οµως δεν ειδοποιεί το χωριό γι’ αυτό που άκουσε κι αυτό είναι το αµάρτηµα που θα κληρονοµήσει ο Ιησούς πάνω στον σταυρό του.
Τα αποσπάσµατα που παραθέτουµε είναι χαρακτηριστικά: «Ο Ιωσήφ άνοιξε διάπλατα τα µάτια του… το σώµα του ανατρίχιαζε ολόκληρο, ήταν τουλάχιστον προφανές και ξεκάθαρο ότι οι στρατιώτες αυτοί έλεγαν ότι θα πάνε να σκοτώσουν ανθρώπους. Ανθρώπους, ποιους ανθρώπους, αναρωτιόταν µόνος του, όχι, δεν ήταν άνθρωποι, δηλαδή, ναι, άνθρωποι ήταν, αλλά παιδιά…
Αλλόφρων ο Ιωσήφ, σκέφτεται µονάχα πως θα του σκοτώσουν το γιο και ούτε ξέρει το γιατί, δραµατική κατάσταση, αυτός ο άνθρωπος έδωσε ζωή σε ένα παιδί και θα έρθει άλλος τώρα να του την αφαιρέσει…
Ο ήλιος δεν είχε ακόµα δύσει… Ο Ιωσήφ αφουγκράστηκε, έκανε µερικά βήµατα και ανατρίχιασε από τη φρίκη, κάποιος φώναζε στο χωριό, µια κραυγή τόσο οξεία που δεν έµοιαζε ανθρώπινη, κι αµέσως µετά η ηχώ έµοιαζε να αντηχεί από λόφο σε λόφο, µια βοή από νέες κραυγές και κλάµατα γέµισε την ατµόσφαιρα, και δεν ήταν άγγελοι που έκλαιγαν για τη δυστυχία των ανθρώπων, ήταν οι άνθρωποι που τρελαίνονταν κάτω από έναν αδειανό ουρανό…».
Ο Νετανιάχου συνοµιλώντας µε τον δικό µας πρωθυπουργό του αντιγύρισε κάποια στιγµή: «Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη, είναι ο πολιτισµός ενάντια στη βαρβαρότητα».
Πολιτισµός η σφαγή των νηπίων, των γυναικόπαιδων, των αρρώστων, των απάτριδων; Πολιτισµός ο βοµβαρδισµός νοσοκοµείων, σχολείων, ασθενοφόρων, εκκλησιών, πανεπιστηµίων; Πολιτισµός ο αποκλεισµός των ανθρώπων από νερό, φως, τηλέφωνο, καύσιµα, φάρµακα, τρόφιµα; Πολιτισµός η ισοπέδωση ενός κοµµατιού γης όπου ζουν εξαθλιωµένοι και πάµφτωχοι άνθρωποι; Πολιτισµός η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση;
Πολιτισµός µια ανθρωπότητα που χύνει κροκοδείλια δάκρυα και στην πράξη νίπτει τας χείρας της για το έγκληµα που διαδραµατίζεται µπροστά στα µάτια του πολιτισµένου κόσµου; Οχι. Αυτό είναι η βαρβαρότητα.
Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας
