Καθώς η χώρα καίγεται, ο πολιτικός κόσμος συγκεντρώθηκε μετά «βαΐων και κλάδων» στο Προεδρικό Μέγαρο να γιορτάσει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Εκεί, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου εκφώνησε μία ομιλία γεμάτη… «απολιτίκ» κοινοτοπίες, κατακρεουργώντας το κοινό περί δικαίου αισθήματος, διανθίζοντάς το με λίγες γερές δόσεις νεοφιλελευθερισμού.
Ο λαϊκισμός της «πλέμπας»
«Ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις και τις ανισότητες, αμφισβητώντας ανοικτά τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του πολιτεύματος», ανέφερε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και συνέχισε τονίζοντας ότι «η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.»
Η αναφορά στη δικαιοσύνη προφανώς υπονοεί τη κατάληξη της υπόθεσης Λιγνάδη, με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εννοεί ότι οι δικαστές δεν πρέπει να επηρεάζονται από τη «πλέμπα». Ωστόσο, οι νομικές ακροβασίες του δικαστηρίου ως προς την αναστολή της ποινής θεωρούνται από την κ. Σακελλαροπούλου ως εγγύηση της ορθής λειτουργίας των θεσμών. Το θέμα, βέβαια, είναι ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν αρκετά επικίνδυνος για να προφυλακιστεί, όχι όμως αρκετά επικίνδυνος για να επιτελέσει το ίδιο αδίκημα, όταν είναι καταδικασμένος για δύο βιασμούς.
Ποιος υπηρετεί πραγματικά τη δημοκρατία;
Ακολούθως, «ο διχαστικός λόγος αδικεί τη δημόσια σφαίρα και δεν υπηρετεί τη δημοκρατία μας», προσέθεσε η ίδια κατά τη διάρκεια της ομιλίας της. Ο διχαστικός λόγος, λοιπόν, αδικεί το πολίτευμα που καθιερώθηκε την επαύριον της πτώσης της Χούντας. Να υπενθυμίσουμε στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου ότι εκείνες τις μέρες οι «πολλοί διχασμοί» ουσιαστικά αποτέλεσαν εργαλεία με τα οποία χτίστηκε η Δημοκρατία.
Η προδοσία της Χούντας, η νομιμοποίηση της Αριστεράς και η αποχουντοποίηση ήταν μερικά από τα πλέον πολιτικά επίδικα της εποχής. Η μεταπολιτευτική Δημοκρατία «υπηρετήθηκε» και σφυρηλατήθηκε από την πολιτικοποίηση της περιόδου.
Αντιθέτως, η ανυπαρξία της ανεξαρτησίας του Τύπου, η έλλειψη του πλουραλισμού και η εν τέλει αποπολιτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας είναι αυτή που δεν υπηρετεί τη «δημοκρατία μας». Παρά ταύτα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν βρήκε το χρόνο να αφιερώσει για τη «κατάντια» της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Κατάντια που επιτείνεται από τη διατήρηση στην εξουσία του κόμματος που τη πρότεινε και την εξέλεξε στο θώκο.
Οι επιλεκτικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου
Επιπλέον, η Κ. Σακελλαροπούλου έκανε ειδική μνεία στη παραβίαση του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η οποία «στοιχειώνει τις μέρες και τις συνειδήσεις μας». Πάλι καλά που δεν… συνέβησαν τα λάθη του παρελθόντος και δεν έγινε καμία αναφορά στις επαναπροωθήσεις. Πάντως, κατά την ίδια, οι τεκμηριωμένες παραβιάσεις του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου από την Ελλάδα είναι «πατριωτικό καθήκον».
Θυμήθηκαν τους «αόρατους»
Η ομιλία έκλεισε με μια αναφορά στους Ρομά «που έσπασαν τον αποκλεισμό, πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι κατάφεραν να ενσωματωθούν, άτομα με αναπηρία, άστεγοι. Δεν νοούνται στη δημοκρατία ορατοί και αόρατοι πολίτες, άνθρωποι και συλλογικότητες χωρίς φωνή και εκπροσώπηση, εγκλωβισμένοι σε διακρίσεις και στερεότυπα». Ενδεχομένως να αποτελούν μνημείο υποκρισίας αυτές οι προτάσεις, μια και εκφωνούνται ενόσω μας κυβερνάει η πιο… κοινωνικά ανάλγητη κυβέρνηση στα χρονικά της Μεταπολίτευσης.
Εν κατακλείδι, η ΠτΔ κατάφερε να μην πει ούτε μια λέξη για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει με το κυβερνητικό αφήγημα για τους «μύθους της 17 Νοέμβρη». Απ’ ότι φαίνεται η ιστορική αλήθεια του Πολυτεχνείου ενοχλεί ακόμη και σήμερα, ενώ τα καλά φυλαγμένα μυστικά εκείνων των σκοτεινών ημερών της προδοσίας της Κύπρου και της πτώσης της Χούντας, τα οποία σφράγισαν την έναρξη της Μεταπολίτευσης… επιμένουν.
