Η Rosemary Yung από το Χονγκ Κονγκ εδώ και επτά χρόνια γυρίζει τον κόσμο παίζοντας κινεζικό λαούτο (pipa).
Πρώτη φορά την είδα σε ένα βίντεο που κυκλοφορούσε στα social media και από εκεί την αναζήτησα για να μάθω περισσότερα για εκείνη. Το ραντεβού κλείστηκε σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Rosemary, πώς γίνεται όλοι να θέλουμε να πάμε στο Χονγκ Κονγκ κι εσύ να φεύγεις από εκεί; «Για μένα παραείναι πολύβουη και πυκνοκατοικημένη πόλη. Είναι ιδανικό μέρος αν ασχολείται κάποιος με το εμπόριο και το κυνήγι του χρήματος, αλλά εμένα με πνίγει».
Τη ρωτάω αν πρόλαβε τον ουρανό της χώρας της γαλάζιο –προτού το νέφος τον πνίξει– και χαμογελάει λέγοντας ότι ήταν πολύ τυχερή που το είδε αυτό. Μεγάλωσε στο Λάμα, το τρίτο μεγαλύτερο νησί του Χονγκ Κονγκ όπου τα σπίτια είναι χαμηλά και περιβάλλονται από βλάστηση, ενώ δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Εκεί, όπως λέει, ζουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι του Χονγκ Κονγκ.
Ξεκίνησε να μαθαίνει κινεζικό λαούτο από τον πατέρα της όταν ήταν οκτώ χρόνων. «Πιάνο ήθελα να μάθω αρχικά αλλά το διαμέρισμά μας ήταν πολύ μικρό και δεν χωρούσε ένα τόσο μεγάλο όργανο». Το κινεζικό λαούτο προέρχεται από την Περσία όπως εξηγεί, μετράει πάνω από 2.000 χρόνια ζωής και κατέληξε στην Κίνα πιθανότατα μέσω του Δρόμου του Μεταξιού, ενώ απαντάται επίσης στην Ινδία και την Τουρκία. Για έξι χρόνια η Rosemary φοίτησε στην Ακαδημία Τεχνών του Χονγκ Κονγκ όπου έμαθε τις τεχνικές ώστε να μπορεί να παίξει από παραδοσιακή κινεζική μουσική έως σύγχρονα τραγούδια της Δύσης.
Για πρώτη φορά ήρθε στην Ευρώπη το 2015 και πέρασε μερικούς μήνες στην Ελβετία, την Ιταλία και τη Γαλλία. «Μου αρέσει η ζωή στην Ιταλία και την Ελλάδα. Στη δική σας χώρα μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι διότι τους θεωρώ ανήσυχους πνευματικά. Σας αρέσει να μιλάτε για την τέχνη και τη φιλοσοφία· μη θεωρήσεις ότι αυτό είναι δεδομένο παντού».
Όταν έρχεται στην Αθήνα μένει σε κοιτώνες hostel – αυτήν τη φορά μένει σε ένα hostel κοντά στην Ομόνοια. Τη ρωτάω ποιες είναι οι τυπικές δυσκολίες μιας μουσικού του δρόμου. «Όταν παίζω έξω εμπιστεύομαι πολύ το ένστικτό μου το οποίο είναι οξυμένο. Βλέπω πολλά πράγματα στον δρόμο και έπειτα από τόσα χρόνια που παίζω αν νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά φεύγω αμέσως».
Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι το κρύο όταν παίζει σε εξωτερικούς χώρους τον χειμώνα και θέλει να επισκεφτεί τις βόρειες χώρες αλλά θα το κάνει όταν ζεστάνει ο καιρός. Τι της λένε οι άνθρωποι όταν την προσεγγίζουν; «Το ξέρεις ότι πολλοί με ρωτάνε για τον Μπρους Λι;» λέει και γελάει. «Νομίζουν δε ότι όλοι οι Κινέζοι είμαστε μάστερ στο κουνγκ φου».
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν άνθρωπο που γυρίζει τον κόσμο μόνος; «Πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση διότι είναι πολύ εύκολο να σου συμβεί οτιδήποτε. Όπως βλέπεις όπου πηγαίνω κουβαλάω μαζί μου το λαούτο μου, δεν μπορώ να το αφήσω στο ξενοδοχείο για παράδειγμα. Σε ένα ξενοδοχείο στη Γαλλία μου έκλεψαν ό,τι είχα και δεν είχα». Τι έμαθε για τον εαυτό της τα επτά χρόνια που γυρίζει τον κόσμο; «Έμαθα ότι μπορώ να ζήσω με το τίποτε. Ότι τα χρήματα δεν έχουν τόση σημασία όση νομίζουμε».
Rosemary, νιώθεις χαρούμενη με τη ζωή σου; «Ναι, πολύ. Αν και δεν είναι καθόλου εύκολος αυτός ο τρόπος ζωής και δεν θα σου κρύψω ότι υπάρχουν στιγμές που νιώθω απόγνωση γιατί μπορεί να μην έχω ούτε ένα σεντ στην τσέπη μου· νιώθω απόλυτα ο εαυτός μου και αυτό δεν το αλλάζω».
