Στο ΚΙΝΑΛ τη μάδησαν εδώ και χρόνια τη μαργαρίτα, όσοι κι αν είναι οι επίδοξοι μνηστήρες. Την Ιθάκη τους τη χάσανε προ πολλού. Oποιος κι αν είναι ο επόμενος πρόεδρος, το ΚΙΝΑΛ θα βγει χαμένο απ’ όλη αυτή την αναστάτωση, πλην της υστεροφημίας της κ. Γεννηματά και μερικών έντιμων συνεργατών της, νέων παιδιών επί το πλείστον που δεν ήξεραν πού έμπλεξαν αλλά μάλλον έχουν μάθει. Το ΚΙΝΑΛ είχε έναν σισύφειο άθλο να φέρει σε πέρας: να αποτινάξει από πάνω του αφενός τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη χρεοκοπία της χώρας και το Καστελόριζο και αφετέρου τους συστημικούς δεξιούς που ξεφύτρωσαν μετά το 2012 λόγω συγκυβέρνησης με τον Αντώνη Σαμαρά και συναντίληψης (η εξουσία για την εξουσία) με τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή απλώς και κυνικά για να μην περάσουν κάποιοι στην πλευρά του κατηγορούμενου π.χ. για το μέγα σκάνδαλο Novartis. Και όλο αυτό σε ένα καθεστώς φθίνουσας πορείας της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλοντας και μη είναι το διάδοχο σχήμα, διότι η δημοκρατία δεν ρωτά αλλά θέτει τετελεσμένα κι όποιος ανταποκριθεί ανταποκρίθηκε, πάνε για συνέδριο τον Φεβρουάριο. Ορισμένοι έχουν αντιληφθεί το διακύβευμα, κάποιοι άλλοι επιμένουν στα περί ριζοσπαστικής Αριστεράς, λες και η ιδεολογική τους αφετηρία δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί (ενδεχομένως και καλύτερα) μέσα από ένα πιο ευρύ σχήμα μεταξύ της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του προοδευτικού κέντρου όπως αποφασίστηκε συλλογικά, εδώ που τα λέμε, στα κορυφαία όργανα του κόμματος.
Την ίδια ώρα βέβαια η ΝΔ καραδοκεί, όπως έκανε πάντα, με την εξουσία ως συγκολλητική ουσία μεταξύ των πολιτικών τζακιών που τη συναποτελούν, με παρακλάδια στο βαθύ κράτος και στους θεσμούς, τους οποίους έχει αλώσει προ πολλού, κυνική και με πρωταρχικό μέλημα τη στοχοποίηση των αντιπάλων και την εξυπηρέτηση των φίλων της.
