Την τελευταία ημέρα της θητείας της, με ανάρτηση στο Facebook η Ρένα Δούρου κάνει τον απολογισμό της για τα πέντε χρόνια που διοίκησε την Περιφέρεια Αττικής.
Αναφέρεται στην καχυποψία με την οποία αντιμετωπίστηκε το 2014, όταν στα 39 της χρόνια μια γυναίκα ανέλαβε το δύσκολο χαρτοφυλάκιο, αλλά και την περηφάνια με την οποία είναι γεμάτη σήμερα που απέρχεται.
Η Ρένα Δούρου έγραψε για όλους αυτούς τους συναδέλφους της που μέχρι και την τελευταία ημέρα της θητείας βρέθηκαν στις θέσεις τους και στο πλευρό των αναγκών της πρώτης Περιφέρειας της χώρας, έχοντας από την πρώτη ημέρα της θητείας όρεξη για δουλειά.
Όπως αποκάλυψε στην ανάρτησή της, η Ρένα Δούρου δέχθηκε από τους συναδέλφους της μία ακριβή πένα και γιόρτασε την ολοκλήρωση της θητείας της με τσίπουρο.
Ολόκληρη η ανάρτηση της Ρένας Δούρου:
«Για τους συναδέλφους στην Περιφέρεια
Κιόλας πέντε χρόνια,
Μόλις πέντε χρόνια,
Σε μια σχέση που παρουσίασε πολλές πρωτιές, αδυναμίες, παραλείψεις και λάθη, που εκ των πραγμάτων αδίκησε πολλούς και πολλές,
αλλά που για κανέναν λόγο δεν ήταν η κλασική σχέση διοίκησης με εργαζόμενους-της κακιάς εργοδοσίας που θα έλεγε και ο αγαπητός σε όλους μας χαρακτήρας του Ζήκου.
Για αυτό, λοιπόν, χτες περίσσεψαν οι αγκαλιές στον Πειραιά
και στο Δυτικό τομέα,
στη Μεσογείων
και στον έβδομο όροφο, Συγγρού 15.
Σήμερα τελευταία μέρα, έχουμε τεσσάρι που λέμε στην επιχειρησιακή, αυτοδιοικητική αργκό και θα δοθούν κι άλλες αγκαλιές έως ότου λήξει και τυπικά η θητεία, μα πάνω από όλα η επιφυλακή.
Χτες, λοιπόν, κάποιοι και κάποιες εργαζόμενες που δεν έγιναν ποτέ ημέτεροι,που ανοικτά όλα τα προηγούμενα χρόνια ψήφιζαν διαφορετικά από εμένα έκαναν ρεφενέ και με αποχαιρέτησαν με ακριβή πένα.
Και δώστου τα πειράγματα για τα ταπεινά μπικ, για τις κυρίες και τους κυρίους που φέρουν την ίδια μάρκα στον επίσης ακριβό χαρτοφύλακά τους,
για τις υπογραφές που με αυτήν την πένα θα βάλω στο μέλλον.
Κι όλα αυτά με σπιτικό τσίπουρο που στάλθηκε για την περίπτωση στο πλαστικό ποτηράκι.
Από μεριάς μου, την έκπληξη την διαδέχθηκαν κάποιες οφειλόμενες εξηγήσεις- πέρα από το αυτονόητο ευχαριστώ.
Εξηγησεις, λοιπόν, για εκείνη την 39χρονη γυναίκα που πριν πέντε χρόνια μπήκε σε ένα γραφείο επικεφαλής πια της διοίκησης ενός δημοσίου φορέα με πολλά προβλήματα και που έως εκείνη την ώρα δεν είχε φίλους και φίλες δημόσιους υπαλλήλους.
Για εκείνη την 39χρονη γυναίκα που πριν πέντε χρόνια ξεκίνησε να εργάζεται με φόβο και καχυποψία, αφού ως υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα είχε ταλαιπωρηθεί και αυτή, όπως και τόσοι άλλοι, ακόμη και από υπηρεσία της νομαρχίας.
Πέντε χρόνια όμως μετά, τη θέση της καχυποψίας κατέχει η περηφάνεια,
τη θέση του φόβου για υπονόμευση την κρατά η αλληλεγγύη.
Και η παντοτινή ευγνωμοσύνη, φυλακτό μονάκριβο μέσα μου.
Και τούτο έγινε τόσο απλά μα και τόσο δύσκολα σαν τα ξενύχτια που δώσαμε μαζί και χωρίς πάντα την καταβολή αποζημίωσης.
Ξενύχτια για τα αυτονόητα που όμως μέχρι το 2014 δεν ήταν.
Ξενύχτια και Σαββατοκύριακα για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο τους από την πρώτη μέρα της έναρξης της σχολικής χρονιάς. Με ασφάλεια και συνέπεια.
Ξενύχτια και Σαββατοκύριακα για να αποδείξουμε ότι υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που τον ξένο, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους αντιμετωπίζει ως ικέτες και όχι ως λαθραίους. Και για αυτό το λόγο με τη λειτουργία του Κέντρου Logistics λάβαμε τα εύσημα από το κογκρέσο του συμβουλίου της Ευρώπης. Πόσα χαρτιά, πόσα πρωτόκολλα γιατί πάλι η Περιφέρεια ανακατευόταν εκεί που δεν την έσπερναν.
Ξενύχτια και Σαββατοκύριακα για να έχουν οι συμπολίτες μας την αξιοπρέπεια που κάποιοι τους τη στέρησαν και το ζεστό νερό από αναμμένο θερμοσίφωνα που δεν ήταν δυνατό.
Το πρόγραμμα «ρεύμα για όλους» που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2014, ούτε προηγούμενο είχε, ούτε εύκολο ήταν αφού έπρεπε να πείσεις άλλους φορείς του κράτους, γιατί η Περιφέρεια θέλει να ανακατευτεί εκεί που δεν την σπέρνουν.
Ξενύχτια και σαββατοκύριακα για να μπορεί η άνεργη μα και η εργαζόμενη μάνα να έχει ήσυχο το κεφάλι της, αφού πια υπάρχει βρεφονηπιακός σταθμός στο Δήμο. Και μάλιστα βιοκλιματικοί, πρότυπα κτίρια επιτέλους και οχι πάρκινγκ παιδιών.
Ξενύχτια και αδιάκοπες συσκέψεις να αποκτήσει επιτέλους φωνή και η δυτική όχθη της Αττικης, να καθαρίσει ο κόλπος της Ελευσίνας απο τα σαπιοκάραβα, να πάρει ο Δήμος τα μεγάλα κτίρια που ρήμαζαν και να γίνουν εργαστήρια για τα παιδια και την ιστορία της πάλαι ποτέ ένδοξης πόλης. Να μην γίνουν διαλυτήρια πλοίων αλλά εστίες καλλιτεχνών και δημιουργίας.
Για να αποκτήσει φωνή, αξία, υπερηφάνεια και η γυναικεία επιχειρηματικότητα που ενισχύσαμε αδιάκοπα απο την πρώτη στιγμή. Την βραβεύσαμε και μάλιστα σε ετήσια βάση και την προβάλλαμε όπως της αξίζει.
Ξενύχτια για την πολλαπλή αναβάθμιση των ναυαρχίδων των μνημείων μιας Αττικής που όμοια της δεν υπάρχει. Το Λαύριο, ο Πειραιάς και η Ελευσίνα ανοίγουν νέους αρχαιολογικούς χώρους και εκσυγχρονίζουν τους ήδη υπάρχοντες για όλους τους πολίτες. Η πολιτιστική μας κληρονομιά θωρακίστηκε και εκσυγχρονίστηκε. Με το υπέροχο Μουσείο Ακροπόλεως να ψηφιοποιεί τους θησαυρούς του και να αποκαλύπτεται σε ολόκληρο τον κόσμο χάρη στην δική μας χρηματοδότηση.
Ξενύχτια για μια ευρωπαϊκή Πινακοθήκη αντάξια των κειμηλίων και των αριστουργημάτων της που δίχως την συνδρομή μας θα παρέμενε γιαπί-σύμβολο της οικονομικής κρίσης. Επίσης για ενα τεράστιο μουσείο στην Πλάκα αφιερωμένο στον νεότερο Ελληνισμό με κτίρια ορόσημα των τελευταίων τριών αιώνων, έτοιμα και λαμπερά πια να ζωντανέψουν την ιστορική Αθηνα. Όπως και η οικονομική στήριξη ενός μουσείου για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό στα ξεχασμένα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ξενύχτια για την Αττική της δημιουργίας που έπληξε πρώτη η κρίση, με τα ΕΣΠΑ να αποδίδονται πρωτίστως στους Έλληνες καλλιτέχνες και μάλιστα για τρία χρονια ώσπου να περάσει η οικονομική λαίλαπα. Δεν έκλεισε ούτε ένας φορέας πολιτισμου, σε όλους δόθηκε η απαραίτητη ανάσα όπως οφείλαμε. Για πρώτη φορά χρηματοδοτήθηκε η Μπιενάλε με δεκατρία φεστιβάλ και 38 διοργανώσεις, επισης με ορίζοντα τριετίας, ώστε ο σύγχρονος πολιτισμός όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του αλλα και να ξανοιχτεί περισσότερο.
Ξενύχτια για την ολοκλήρωση του μεγαλύτερου έργου της χώρας στο φαληρικό δέλτα με τα βέλτιστα έργα οδοποιίας, αντιπλημμυρικά αλλά και για ενα μοναδικό μητροπολιτικό πάρκο που γίνεται η απαρχή της Αττικής Ριβιέρας όλων των κατοίκων και όχι μόνο των προνομιούχων. Με μελέτες ακόμη και για τα χέλια του Κηφισου και το χαμένο αττικόψαρο.
Μελέτες για την αποκατάσταση του Ιλισού ποταμού της αρχαιας Αθήνας και νέους χώρους πρασίνου στην καρδιά της πρωτεύουσας. Και για τον μεγαλύτερο ποδηλατόδρομο στην ανατολική της ακτογραμμή…
Για όλα αυτά που θα κοιτάνε όχι τα παιδιά μας αλλά εμείς οι ίδιοι, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δουμε ποσα πολλά και απαραίτητα έργα έγιναν πράξη στην πιο δύσκολη στιγμή που κληθήκαμε να αναλάβουμε την πρώτη Περιφέρεια της Ελλάδας. Δίχως τον παραμικρό δισταγμό απέναντι σε νοοτροπίες και καθεστώτα συμφέροντα, μέσα σε μια ένοχη σιωπή εκ μέρους τους για έργα που ούτε ένα λεπτό δεν χάθηκε. Ούτε ένα λεπτό της ώρας, ούτε ένα λεπτό του ευρώ των συμπολιτών μας.
Μια πενταετία δίχως το παραμικρό σκάνδαλο και υποψία κλοπής του πολύτιμου δημοσίου χρήματος.
Ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό για μια δημιουργική πενταετία που όλοι μαζι, με συντονισμό και δυσανάλογο προσωπικό κόστος ολοκληρώσαμε σήμερα.
Χωρίς την συνδρομή του ενός δεν θα είχαν γίνει τόσα πολλά για όλους, πόσο δύσκολο να το κάνουμε κατανοητό όταν η κοινωνία μας δικαιολογημένα δυσπιστεί στον τρόπο που η πολιτεία μέριμνα για το κοινό καλό και την κοινή προκοπή.
Πέντε χρόνια σε μια δυνατή πνοή και μια ανάσα απο κοινού. Που δεν μας κάνει απλά κοινωνούς αλλα και συμμέτοχους στην δημιουργία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την ανάπτυξη που γνώρισε και αντικρύζει η Αττική μας, ακριβή μας γενέτειρα και σπίτι μας.
Στη Μαρία και τον Ηλία, τον Κοσμά και το Φώτη, τον Κώστα και στη Γιώτα, την Τζένη και την Ελένη, τον Αλέξανδρο και το Γιώργο, την Ποσούλα και την Καλλιόπη, τον Δημήτρη και τον Άγγελο, την Αμαλία και την Ολγα, τον Μανώλη και τον Μίλτο, τον Διονύση και τον Αλέκο, τον Νίκο και την Αγγελική ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Για αυτά τα πέντε χρόνια
Γιατί μου έμαθαν πολλά
Γιατί άλλαξαν πολλά
Γιατί με άλλαξαν
Γιατί με έκαναν περήφανη συνάδελφο».
