Το ανέκδοτο αναφέρεται στα κεντρικά γραφεία μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας όπου οι χώροι εργασίας έχουν μετατραπεί σε ζούγκλα (με άγρια βλάστηση και ζώα) ώστε να μεγιστοποιείται η απόδοση των εργαζομένων σε ένα ιδιαίτερα ευχάριστο περιβάλλον.
Μια μέρα, στη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων (που κατακλύζεται από ορχιδέες, βρύα και λειχήνες), ανακαλύπτονται ακαθαρσίες από κάποιο ζώο, δημιουργείται μεγάλη αναστάτωση και σήμανε γενικός συναγερμός γιατί η υπεύθυνη καθαρίστρια παρά την επίμονη αναζήτηση, δεν βρίσκεται πουθενά.
Ενα λιοντάρι που παρακολουθεί τον πανικό αναρωτιέται: «Τι γίνεται; Πέντε γενικούς διευθυντές έφαγα αυτή την εβδομάδα και δεν πήρε κανείς χαμπάρι και για την εξαφάνιση της κυρίας Κούλας καταρρέει το σύμπαν;».
Η θεμελιώδης διαφορά της προόδου από τη συντήρηση είναι ότι η Αριστερά, εκπροσωπώντας τους κοινωνικά αδύναμους, υπογράφει κοινωνικά συμβόλαια με τους ανθρώπους της εργασίας, ενώ η Δεξιά, εκπροσωπώντας τους οικονομικά ισχυρούς, στήνει «δουλειές» και offshore με τα λαμόγια της αγυρτείας.
Ιδιαίτερα στον καιρό της επιτελικής μητσοτακικής νεοφιλελεύθερης «αριστείας» και του πανδημικού σαρώματος της ζωής μας, το ιδιωτικό κατανικά το δημόσιο, η κάστα την κοινωνία, η εξαίρεση τον κανόνα, η διάκριση το δικαίωμα, η ανάθεση την αξιολόγηση, ο διορισμός κολλητών τις ίσες ευκαιρίες και ο κερδοφόρος θάνατος την κοστοβόρα ζωή.
Αντίθετα με το ανέκδοτο, το Μαξίμου δεν έστησε μια virtual αλλά μια real ζούγκλα στον ευρύ κοινωνικό χώρο, όχι για να κάνει ευχάριστο το περιβάλλον των ανθρώπων της εργασίας αλλά για να τους παραδώσει βορά στα άγρια θηρία της παραοικονομίας, γι’ αυτό και τα λιοντάρια που βασιλεύουν στη ζούγκλα δεν αγγίζουν τους… άριστους του «επιτελικού κράτους» που τα ταΐζουν αλλά όλες τις κυρίες Κούλες του μόχθου και της επιβίωσης που τις ξεσκίζουν.
Αλλά προτού αμολήσουν τα επικίνδυνα θηρία, που τρομάζουν και κατασπαράζουν, βγάζουν τις μαϊμούδες στη σκηνή που παραπλανούν και διασκεδάζουν και έτσι οι αυτοδιαφημιζόμενοι Ταρζάν της ευταξίας και της αφθονίας αποδεικνύονται Νταβέληδες της αρπαγής και της λησταρχίας.
Η μαϊμού της οικονομίας με την μπανάνα τής δήθεν ανάπτυξης στο 4% έκρυβε τίγρεις, που το πρώτο τρίμηνο του 2020 (πριν από τα περιοριστικά μέτρα) έφεραν ύφεση 1% και το δημόσιο χρέος πάνω από το 230% του ΑΕΠ, ενώ το δεύτερο τρίμηνο, στο -5,5%, οι νέοι άνεργοι ήταν πάνω από 75 χιλιάδες και το 2020 θα κλειδώσει πάνω από -10%.
Η καλοκαιρινή μαϊμού με την ανέμελη μπανάνα του τουρισμού έκρυβε τους ελέφαντες που ποδοπάτησαν τα έσοδα κλείνοντας στα -11 δισ. ευρώ, με χιλιάδες μόνιμα λουκέτα και με 60 χιλιάδες εποχικούς υπαλλήλους στην ανεργία.
Η μαϊμού με την μπανάνα των ασφαλών αγορών –του click away– έκρυβε τα πούμα, τους κροκοδείλους και τους βόες που κατασπάραξαν τις ΜΕΘ, τις προσλήψεις, τα δωρεάν tests και τα εκατομμύρια εμβόλια (που ήταν λίγες χιλιάδες μόνο για τους υγιείς «άριστους» και τις glamorous κυρίες τους).
Η μαϊμού της διαφημιστικής καμπάνιας «Παίρνουμε τις ζωές μας πίσω» έκρυβε και άλλα 18,5 εκατομμύρια στα τσιτάχ της προπαγάνδας.
