Tα κουτιά είναι στοιβαγμένα σαν βιβλία, το ένα πάνω στο άλλο, σαν χάρτινοι πύργοι που φτάνουν μέχρι το ταβάνι.
Το ένα εμπορικό σήμα εναλλάσσεται με το άλλο: τα πορτοκαλί Nike, τα μαύρα Adidas, τα μπλε Brooks, τα κόκκινα Saucony κάθε ετικέτα είναι στραμμένη προς τα έξω.drome
Ο Άιντινγκ δεν είναι ο μοναδικός με αυτή τη συνήθεια. Πολλοί δρομείς αποθηκεύουν τα ζευγάρια των αγώνων τους. Άλλοι για αναμνηστικούς λόγους, άλλοι απλώς για να παρακολουθούν τα χιλιόμετρα τους μήνα μετά το μήνα. Αλλά για μερικούς, η αγορά καινούριων παπουτσιών και η αποθήκευση των παλιών είναι ένας ψυχαναγκασμός, μια εμμονή.
Η καταναγκαστική αγορά (CB) δεν αναγνωρίζεται ως ψυχική διαταραχή από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ο Γερμανός ερευνητής Εμίλ Κρεπελίν την περιέγραψε κλινικά το 1924 και «αγοραμανία». Σήμερα, το CB ορίζεται ως «μια ανησυχία για αγορές και ψώνια, που χαρακτηρίζεται από συχνά επεισόδια καταναλωτισμού ή υπερβολικές προτροπές για καταναλωτισμό».
«Πολλοί καταναγκαστικοί αγοραστές θα επικεντρωθούν σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο», λέει ο Δρ. Τζέιμς Μίτσελ, ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής και επιστήμης συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ντακότα. Ένας από τους ασθενείς του συγκέντρωνε μόνο τροπικά ψάρια. Ένας άλλος, «πολύ ακριβές, καουμπόικες μπότες». Ποτέ δεν έχει συναντηθεί ξανά κάποιος που να έχει εμμονή με παπούτσια τρεξίματος πριν τον Άιντινγκ.
Τα εμπορικά σήματα τροφοδοτούν αυτόν τον καταναγκασμό. Έτσι κι αλλιώς άλλωστε, πολλοί είναι οι καταναλωτές που περιμένουν πως και πως την νέα έκδοση ενός μοντέλου για να πάνε να το αγοράσουν και οι μεγάλες εταιρείες το γνωρίζουν αυτό. «Ξέρουν ότι αν βρούμε ένα παπούτσι που μας αρέσει, δεν πρόκειται να αγοράσουμε μόνο ένα ζευγάρι. Θα αγοράσουμε 10» λέει ο 43χρονος δρομέας Κρίστι Νίλσεν. «Σε έξι μήνες, θα αλλάξουν το ύφος λίγο, τους οπότε θα θέλουμε να αγοράσουμε και την νέα εκδοχή», συνεχίζει αυτοσαρκαζόμενος.
Το παλαιότερο ζευγάρι στη συλλογή του Άιντινγκ είναι 37 χρονών. Όταν ο ίδιος ήταν πιτσιρικάς είχε πολύ στενή σχέση με τα σπορ αλλά στο πανεπιστήμιο άλλαξε συνήθειες. «Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έγινα σκληρός πότης στην πανεπιστημιούπολη. Ήταν σαν να έκλεισε ένας διακόπτης μέσα μου και να έπεσα στο αλκοόλ και τα ναρκώτικά», λέει ο ίδιος.
Αφού έφτασε στον πάτο και έζησε για πολλά χρόνια στα όρια, αποφάσισε να αλλάξει ζωή. Το τρέξιμο συνέβαλε καθοριστικά στην αλλαγή αυτή. Από το 2011 που ξεκίνησε το τρέξιμο εκ νέου μέχρι το 2014 που έλαβε μέρος στον πρώτο του Μαραθώνιο, η αλλαγη του υπήρξε εντυπωσιακή. Όνειρό του, όπως λέει στο runnersworld, παραμένει να καταφέρει να τρέξει μέσα σε ένα χρόνο και τους έξι μεγαλύτερους Μαραθώνιους του κόσμου.
«Η ουσία με τη συλλογή παπουτσιών είναι ότι απλά δεν ξέρω πώς να το κόψω. Δεν ξέρω επίσης αν είναι καλό για μένα ή όχι. Αλλά ξέρω πως αυτή η επιμονή μου είναι και ο λόγος για τον οποίο τα πηγαίνω τόσο καλά στο τρέξιμο», καταλήγει.
Πηγή: runnfun.gr
