Λίγες μέρες πριν από τη συναυλία στην Ελλάδα ο τραγουδιστής και κιθαρίστας του ιρλανδικού συγκροτήματος Άντι Κέιρνς, εξηγεί πώς το θρυλικό άλμπουμ άλλαξε τη ζωή του αλλά και τον μουσικό χάρτη των 90s.
Αν η ποιότητα ενός δίσκου κρινόταν από αυτό που απεικονίζει το εξώφυλλό του, το «Troublegum» θα ήταν για τους Therapy? μια ομολογία αποτυχίας. Ομως το τρίτο άλμπουμ των Ιρλανδών, που κυκλοφόρησε στις 7 Φεβρουαρίου του 1994 και έδειχνε ένα γυμνό γέρο να κάνει εμετό σε έναν κάδο απορριμμάτων, εξελίχθηκε σε έναν από τους πλέον επιδραστικούς δίσκους που εύκολα βρίσκουν θέση στις απανταχού λίστες με τα καλύτερα ροκ άλμπουμ όλων των εποχών. Τριάντα ακριβώς χρόνια μετά οι Τherapy? θα βρεθούν στην Ελλάδα για μία συναυλία στο Gagarin 205 το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου και το Documento μίλησε με τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και ψυχή της μπάντας Άντι Κέιρνς.
Οι Therapy? συμπληρώνουν φέτος 35 χρόνια ύπαρξης. Τι θυμάσαι περισσότερο από τις πρώτες μέρες του γκρουπ;
Οταν ξεκινήσαμε η μοναδική μας φιλοδοξία ήταν να δώσουμε μερικά σόου και να κυκλοφορήσουμε ένα επτάιντσο σινγκλ. Γράψαμε κάποια τραγούδια και τα στείλαμε σε δισκογραφικές αλλά καμία δεν ενδιαφέρθηκε. Σκεφτήκαμε λοιπόν να κινηθούμε ανεξάρτητα και επικοινωνήσαμε μ’ ένα εργοστάσιο στην Αγγλία. Μας έδωσαν μια καλή τιμή για την εκτύπωση 1.000 αντιτύπων. Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό όταν τα παραλάβαμε και τα έπιασα στα χέρια μου.
Η συναυλία της Αθήνας συμπίπτει με τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του «Troublegum». Είναι βάρος για ένα συγκρότημα να κυκλοφορεί το magnum opus του τόσο νωρίς;
Μπορεί να είχαμε δύο ανεξάρτητες κυκλοφορίες κι ένα άλμπουμ σε μεγάλη εταιρεία στην πλάτη αλλά χωρίς αμφιβολία το «Troublegum» ήταν το άλμπουμ που μας έβγαλε από τα υπόγεια, μας έβαλε σε κάθε σπίτι∙ και χάρη στο οποίο αγοράσαμε τα δικά μας σπίτια. Δεν ξέρω αν έγινε νωρίς αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ο λόγος που εσύ κι εγώ μιλάμε σήμερα. Χωρίς αυτό θα ήμασταν ακόμη μια καλτ πανκ ροκ μπάντα, ίσως και να μην υπήρχαμε καν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πρόκειται για έναν πραγματικά καλό δίσκο που σημαίνει πάρα πολλά για πολύ κόσμο κι αυτό μας κάνει χαρούμενους και περήφανους.
Η… αγία τριάδα των δίσκων σας («Νurse», «Τrublegum» και «Ιnfernal love») είναι και αυτή που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος στα setlist των συναυλιών σας. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο άλμπουμ των Therapy? που είναι, ας πούμε, αδικημένο;
Το πρώτο άλμπουμ που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Hard Cold Fire» που κυκλοφόρησε πέρυσι και χαρακτηρίζεται από τα δυναμικά και συνάμα μελωδικά κιθαριστικά ριφ και τους σκοτεινούς στίχους, τα στοιχεία δηλαδή που έκαναν τους Therapy? αυτό που είναι. Αλλά και το «Crooked Timber» του 2009, ένα πολύ πειραματικό άλμπουμ που νομίζεις ότι έχει γραφτεί από άλλη μπάντα, δεν θυμίζει σε τίποτα τους Therapy?. Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα τρία άλμπουμ που ανέφερες είναι και αυτά που ζητάει περισσότερο ο κόσμος
To πανκ ροκ όπως εκφράστηκε μέσα από άλμπουμ σαν το «Troublegum» αποτέλεσε τη δεκαετία του ’90 μέσο έκφρασης μιας ολόκληρης γενιάς. Υπάρχει σήμερα κάποιο είδος που μπορεί να κάνει το ίδιο;
Κάθε μουσικό είδος έχει σκοπό να ευαισθητοποιεί και να παρακινεί. Εξαρτάται βέβαια από το πόσο βαθιά είναι διατεθειμένος ο καθένας να ψάξει για να βρει αυτό που ψάχνει. Η ηλεκτρονική μουσική έχει πολλά τέτοια στοιχεία νομίζω, αλλά ως παλιός πανκ ρόκερ πάντα θα αναζητώ την πανκ προσέγγιση ακόμη και σε μουσικές που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με το πανκ.
Εξακολουθείς ακόμη και σήμερα να κάνεις σκοτεινές σκέψεις και να εκφράζεσαι στιχουργικά μέσα από αυτές;
Είμαι Ιρλανδός και όποιος προσέξει τους στίχους θα δει ότι έχουν γραφτεί με σκοτεινή αίσθηση του χιούμορ και στηλιτεύουν κυρίως τον παραλογισμό που επικρατεί στην καθημερινότητά μας. Μας αρέσει να μιλάμε για την ευκολία με την οποία, ειδικά στον δυτικό κόσμο, η ζωή μπορεί να γίνει δύσκολη χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Πάντα μου άρεσε η παραδοξότητα με την οποία Ιρλανδοί συγγραφείς όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ και ο Τζέιμς Τζόις προσέγγιζαν τα σκοτεινά θέματα για τα οποία έγραφαν και αποτέλεσαν οδηγό και για τους στίχους των Therapy?.
Δικαιούνται οι Therapy? να μνημονεύονται ως μια από τις μπάντες που πάντρεψαν ιδανικά το πανκ ροκ με το μέταλ;
Καταρχάς υπάρχουν άλλες μπάντες που το έκαναν πριν από μας, όπως οι Discharge, οι GBH και οι Sacrilege. Αυτό που εμείς κάναμε στις αρχές του ’90 μαζί με συγκροτήματα όπως οι Faith No More και οι Helmet ήταν να πάρουμε μέταλ στοιχεία και να τα ταιριάξουμε με indie και πανκ επιρροές δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Μπορεί για παράδειγμα το «Angel dust» των Faith No More να μην ακούγεται σαν ένας δίσκος των Iron Maiden, αλλά ξέρω πάρα πολλούς οπαδούς των Iron Maiden που λατρεύουν αυτό το άλμπουμ.
Εχοντας πλέον κυκλοφορήσει 16 άλμπουμ, πόσο διαφορετικοί θα έλεγες ότι είναι οι Therapy? του 2024 σε σχέση με την παρέα που ήθελε απλώς να κυκλοφορήσει ένα επτάιντσο;
Νομίζω ότι τώρα διασκεδάζουμε πολύ περισσότερο αυτό που κάνουμε σε σχέση με τότε. Είμαστε από τις λίγες μπάντες που ακόμη και σήμερα έπειτα από τόσα χρόνια απολαμβάνουν τι σημαίνει να είσαι σε μια μπάντα. Να γράφεις μουσική και να γυρνάς όλο τον κόσμο χάρη σε αυτήν. Εχω γνωρίσει πολλούς μουσικούς, αλλά δεν αρέσει σε όλους να περιοδεύουν ή άλλοι θα ήθελαν να περιοδεύουν αλλά δεν μπορούν να το κάνουν παρά μόνο μες στη χώρα τους. Είμαστε ευγνώμονες που το απολαμβάνουμε τόσο πολύ ακόμη.
H εξέλιξη της τεχνολογίας έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζετε τη μουσική;
Οχι ιδιαίτερα. Δεν μας φοβίζει η τεχνολογία, αντίθετα αξιοποιούμε τις δυνατότητες που μας δίνει, ειδικά στα λάιβ όπου ως τρίο δεν μπορούμε να αναπαράγουμε όλα όσα ακούγονται στους δίσκους, όπως είναι μερικοί ambient ήχοι ή ό,τι έχει να κάνει με πλήκτρα. Σε ό,τι αφορά τις ηχογραφήσεις είμαστε αρκετά μεγάλοι για να θυμόμαστε με νοσταλγία τα χρόνια που γράφαμε σε μαγνητοταινίες αλλά και αρκετά ανοιχτόμυαλοι ώστε να κάνουμε όλη τη διαδικασία ψηφιακά. Υπάρχουν δύο δρόμοι για τη σχέση των παλαιότερων μουσικών με την τεχνολογία. Ή θα την αγκαλιάσεις και θα εκμεταλλευτείς τις δυνατότητες που σου δίνει ή θα αρχίσεις να κουνάς το δάχτυλο και να λες «πόσο καλύτερα ήταν τα παλιά χρόνια», κάτι που φυσικά δεν ισχύει.
Υπάρχει κάποιο παρασκήνιο σχετικά με το ερωτηματικό στο όνομα της μπάντας;
Δεν θα το έλεγα ακριβώς παρασκήνιο. Περισσότερο μια όμορφη και αστεία ιστορία που πάει πίσω στο 1989, όταν έπρεπε να σχεδιάσουμε μόνοι μας την αφίσα για τις πρώτες μας συναυλίες. Οταν όμως έφτιαξα τον λογότυπο διαπίστωσα ότι δεν ήταν κεντραρισμένος κι έτσι σκέφτηκα να προσθέσω ένα ερωτηματικό για να ισορροπήσει. Στο επόμενο λάιβ η αφίσα έγινε σωστά αλλά ήρθαν όλοι και μας ρωτούσαν γιατί βγάλαμε το ερωτηματικό που «ήταν πολύ κουλ». Κάπως έτσι επανήλθε και καθιερώθηκε.
Αναπολείς τα χρόνια που ο κόσμος ερχόταν στις συναυλίες και είχε στραμμένη την προσοχή του στην μπάντα και όχι στην οθόνη του κινητού του;
Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές καταντά ενοχλητικό. Μ’ αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, πηγαίνω στο γήπεδο και μου τη δίνει όταν δεν μπορώ να δω τον αγωνιστικό χώρο εξαιτίας εκείνων που έχουν σηκώσει τα κινητά τους για να καταγράψουν την εκτέλεση ενός πέναλτι. Είναι όμως μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει. Στις δικές μας συναυλίες το φαινόμενο είναι περιορισμένο, κυρίως επειδή οι οπαδοί μας είναι μεγαλύτεροι, όταν όμως πηγαίνω να δω νεότερες μπάντες παρατηρώ ότι δεν είναι μόνο το κοινό που καταγράφει συνεχώς αλλά και οι ίδιοι οι μουσικοί καταγράφουν τις αντιδράσεις του κοινού.
Κλείνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι σήμερα η ζωή για έναν βορειοϊρλανδό στην καρδιά της Αγγλίας.
Δεν είναι τόσο τραγικά όσο ήταν αμέσως μετά το Brexit. Η γυναίκα μου είναι Αγγλίδα, εγώ ζω εδώ για περισσότερα από 20 χρόνια και θυμάμαι που έρχονταν διάφοροι και μου έλεγαν ότι έπρεπε να πάω πίσω γιατί «ήρθε η ώρα να ξεφορτωθούμε όλους τους ξένους» και η απάντησή μου ήταν: «προσπαθήστε να με στείλετε πίσω» (γέλια).
INFO
Οι Therapy? θα εμφανιστούν το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου στο Gagarin205, Λιοσίων 205, Αθήνα
