Αλλο πάπας κι άλλο καμεράριος. Αλλωστε η γνωστή φράση «έπιασε τον πάπα από τα… καρύδια» μπορεί να υποδηλώνει τον αλαζόνα, τον υπερόπτη κι αυτόν που καμώνεται τον περισπούδαστο, όμως στην πράξη η δουλειά του καμεράριου δεν είναι άλλη παρά η –διά της ψηλαφήσεως των αχαμνών του πάπα– πιστοποίηση της σερνικότητας του «αλάθητου», για να μην επαναληφθεί ποτέ το ανήθικο φαινόμενο και έγκλημα καθοσιώσεως, δηλαδή η ανάδειξη στον παπικό θρόνο κάποιας πάπισσας Ιωάννας ή Φρατζέσκας ή Παυλίνας ή όπως κι αν λέγεται.
Το πρόσφατο συνέδριο της ΝΔ, που διανθίστηκε με το αντιπολιτευτικό κρεσέντο Σαμαρά, με τα ηχηρά και παρατεταμένα χειροκροτήματα που απέσπασε η ομιλία τού («της αντρικής σχολής») πρώην πρωθυπουργού και με την πληρωμένη και σε υψηλούς τόνους απάντηση Μητσοτάκη, δεν ήταν για το «πάπλωμα» αλλά για τα «ραφτικά».
Μπορεί στα κείμενα των πολιτικών αναλυτών το αίμα που έρευσε να παρουσιάστηκε ως μάχη επικυριαρχίας σαν αυτή της κατάληψης του περιώνυμου παπικού θρόνου, όμως επειδή η Ρώμη πέφτει μακριά, το κονκλάβιο ελέγχεται από τους πατρόνους της συντηρητικής Εσπερίας και το Βατικανό αποτελεί το περίκλειστο βασίλειό τους, στην πραγματικότητα η διελκυστίνδα αφορούσε τη θέση του καμεράριου και την επάρκεια των διεκδικητών της στο έργο της ψηλαφήσεως.
Οι εκατέρωθεν επιθέσεις είχαν μια άγρια ομορφιά, με σκληρά χτυπήματα και αμφίρροπο αποτέλεσμα.
Πρώτος ο Αντώνης Σαμαράς μπήκε δυναμικά, ξεκαθαρίζοντας ότι «ήρθα να σας μιλήσω για την πατρίδα μας. Για κάποιους δεν είναι πολιτικά ορθό. Δεν είμαι με τη λεγόμενη πολιτική ορθότητα αλλά με την πολιτική αλήθεια». Και συνέχισε: «μας ενοχλούν όσοι θεωρούν ντεμοντέ κάθε εθνική ταυτότητα και επιδιώκουν να γίνει η Ελλάδα από χώρα χώρος, μας συγκινεί η διασπορά που δακρύζει στον εθνικό ύμνο», ενώ κατέληξε τονίζοντας ότι «δεν θα επιτρέψει Πρέσπες του Αιγαίου η Ελλάδα. Δεν μπορούμε να ξαναπεράσουμε όσα ζήσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν η επανάληψη της τραγωδίας ως φάρσα. Διχάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χάνει δύναμη και είναι εθνικά αδιανόητη η επιστροφή του στην εξουσία και είμαστε εδώ για να μην το επιτρέψουμε ποτέ».
Κλείνοντας το συνέδριο ο Μητσοτάκης απάντησε με ταβανόπροκες: «Περάσαμε από δύσκολες στιγμές. Φτάσαμε να πάρουμε 18% για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε και να φτάσουμε στο 40%, ακριβώς επειδή ανανεωθήκαμε χωρίς να εγκαταλείψουμε τις παραδοσιακές μας αξίες», ενώ ο Νίκος Δένδιας –έστω και καθυστερημένα– σήκωσε το γάντι:
«Ουδείς αρνείται τον πατριωτισμό οποιουδήποτε. Αλλά υπάρχει ένα ερώτημα. Πώς όμως προσλαμβάνεται ο πατριωτισμός; Πολλές φορές στην ιστορία μας ο πατριωτισμός κάλυψε ιδιοτελέστατες προσωπικές ατζέντες».
Μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος με ενάργεια και ψυχραιμία θα μπορούσε να απαντήσει ποιος πραγματικά «έπιασε τον πάπα από τα… καρύδια», χωρίς μάλιστα να λαμβάνει τις αναγκαίες –κατά τον Βοναπάρτη– προφυλάξεις:
«Να φιλήσεις τα πόδια του πάπα μόνο αν τα χέρια του είναι δεμένα».
