To «Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως» της 39χρονης Παγιάλ Καπάντια που υπογράφει μόλις τη δεύτερη ταινία της είναι ένα συναρπαστικό λυρικό παραμύθι για ψυχές που αναζητούν την ουσιαστική επαφή αλλά και την ποίηση μέσα στις συνθήκες της σκληρής καθημερινότητας στη σημερινή Ινδία.
Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως (All we imagine as light) (****)
Δραματική ινδικής παραγωγής 2024 (118)
Σκηνοθεσία: Παγιάλ Καπάντια Πρωταγωνιστούν: Κάνι Κουσρούτι, Ντίβυα Πράμπα, Τσχάγια Κάνταμ, Χρίντου Χαρούν, Αζής Νεντουμάνγκατ
Οι ιστορίες τριών γυναικών που προσπαθούν να κερδίσουν το δικαίωμα να ορίζουν οι ίδιες τις ζωές τους κόντρα σε κάθε μορφή κοινωνικών προκαταλήψεων. Οι Πράμπα, Ανού και Παρβάτι θα επιχειρήσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους χωρίς να υπολογίσουν το κόστος που θα πληρώσουν .
Η αριστουργηματική ταινία της νεαρής Καπάντια αποτέλεσε την μεγάλη έκπληξη στο περυσινό φεστιβάλ των Κανών. Εκεί που βρέθηκε αρχικά απρόσμενα στο επίσημο διαγωνιστικό (πρώτη ταινία ινδής σκηνοθέτριας που παίζεται στις Κάνες σε όλη την μακρόχρονη ιστορία του φεστιβάλ) και παραλίγο να κάνει τη μεγάλη έκπληξη αρπάζοντας τον Χρυσό Φοίνικα. Τελικά η Καπάγια έχασε το βραβείο από το «Anora» αλλά παρηγορήθηκε με μια μεγάλη διάκριση καθώς το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής είναι το δεύτερο σημαντικό βραβείο της διοργάνωσης.
Το «Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως» είναι μια συγκλονιστική ταινία φτιαγμένη με απλότητα και ατόφια σοφία. Η κάμερα διατηρεί μια σταθερή απόσταση από τις περιπέτειες των ηρωίδων αναδεικνύοντας μια φόρμουλα ρεαλισμού που δεν γίνεται ποτέ υπερβολική ή μελό. Ακόμη και τις πιο τρυφερές σκηνές του έργου (το διακριτικό φλερτ του γιατρού στην παντρεμένη νοσοκόμα Πράμπα η οποία όμως έχει να δει χρόνια τον άντρα της που ζει στη Γερμανία ή η λαχτάρα για έρωτα της νεαρής Ανού) η Καπάγια τις αντιμετωπίζει σαν μικρές φέτες που δεν έχουν ίχνος διδακτισμού ή καταγγελίας.
Παράλληλα η σκηνοθέτρια ανιχνεύει τα πρώτα σημάδια αφύπνισης (κοινωνικής, πολιτικής, ερωτικής κ.α.) στις ζωές των ηρωίδων με απρόσμενο λυρισμό αλλά και ύφος που υπογραμμίζει το πολιτικό σκέλος του σεναρίου καθώς πάνω από όλα το φιλμ μιλάει για τη θέση της γυναίκας στη σημερινή Ινδία. Όμως η γνώση ζωής, το κέρδος της εμπειρίας και η ορμή της νιότης συνθέτουν ένα ακαταμάχητο τρίπτυχο για τον αγώνα των τριών γυναικών, που βρίσκεται μακριά από στείρα συνθήματα ή προβλέψιμες καταστάσεις. Όλο το τελευταίο ημίωρο είναι ένας ύμνος στην γυναικεία ανεξαρτησία και την επίκληση της μαγείας στη καθημερινότητα της ζωής, φτιαγμένο με τέτοια μαστοριά που θα θυμίσει στους παλιούς το αξεπέραστο σινεμά του Σατιαζίτ Ρέι.
A Complete Unknown (***)
Βιογραφική αμερικανικής παραγωγής 2024 (141)
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ Πρωταγωνιστούν: Τιμοτέ Σαλαμέ, Εντουαρντ Νόρτον, Ελ Φάνινγκ, Μόνικα Μπαρμπάρο, Μπόιντ Χόλμπρουκ, Νταν Φόγκερ.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος μουσικός της φολκ μουσικής Μπομπ Ντίλαν θαμπώνει το κοινό στο φεστιβάλ του Νιούπορτ το 1961. Τέσσερα χρόνια μετά κι ενώ ο Ντίλαν είναι ήδη το μεγάλο αστέρι της φιλμ, στον ίδιο χώρο όπου είχε λάμψει παρουσιάζει ένα άλλο πρόσωπο καθώς αποφασίζει να αλλαξοπιστήσει μουσικά.
Σπεσιαλίστας στις μουσικές βιογραφίες της κάντρι αναδεικνύεται ο Τζέιμς Μάνγκολντ («Walk the line», η βιογραφία του Τζόνι Κας με τον Χοακίν Φίνιξ) υπογράφει ακόμη ένα σαγηνευτικό φιλμ αντίστοιχου μουσικού ιδιώματος. Η ταινία συνδέει την αινιγματική προσωπικότητα ενός χαρισματικού αλλά και αλαζόνα Ντίλαν με τη λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας που επιχείρησε χωρίς επιτυχία να ελέγξει το «θεόσταλτο» ταλέντο του. Όχι μια συμβατική βιογραφία, αλλά ένας ιδιοφυής γρίφος με εντυπωσιακά μουσικά στιγμιότυπα δοσμένα με στιβαρή δραματουργία και την θεαματική μεταμόρφωση του Σαλαμέ (ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του Ντίλαν) να μαγεύει το φακό σε ότι κι αν κάνει.
Λυκάνθρωπος (Wolf Man) (**)
Τρόμου αμερικανικής παραγωγής 2025 (102)
Σκηνοθεσία: Λι Γουανέλ Πρωταγωνιστούν: Κρίστοφερ Aμποτ, Τζούλια Γκάρνερ, Ματίλντα Φερθ, Μπένετικτ Χάρντι, Ζακ Τσάντλερ
Ο άνεργος συγγραφέας Μπλέικ μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι νεκρός. Ο ήρωας που βιώνει κρίση στο γάμο του ταξιδεύει μαζί με την σύζυγο και την κόρη του πίσω στη γενέτειρα του, το Όρεγκον για να κάνει μια νέα αρχή.
Ο Λι Γουανέλ («Αόρατος άνθρωπος») πασχίζει να προσδώσει στη μυθική διάσταση του Λυκάνθρωπου στοιχεία ρομαντισμού καθώς η σπλατερική υφή δύσκολα κουμπώνει με το υπόλοιπο δραματικό προφίλ του έργου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι πιο καλογυρισμένες σκηνές αφορούν στην τρυφερή σχέση του ήρωα με την κόρη του, ενώ από τη στιγμή που το γκορ αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο (δυνατή πάντως η σταδιακή μεταμόρφωση του ήρωα σε τέρας) το ενδιαφέρον αρχίζει να ατονεί.
Αρκάντια (**1/2)
Φαντασίας ελληνικής παραγωγής 2024 (99)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Αγγελική Παπούλια, Ελενα Τοπαλίδου, Νικόλας Παπαγιάννης
Ένα τροχαίο δυστύχημα κοντά στη λίμνη του Μαραθώνα προκαλεί το θάνατο μιας γυναίκας κι ενός άντρα. Οι σύζυγοί τους που καλούνται να αναγνωρίσουν τα πτώματα τους έρχονται αντιμέτωποι με αποκαλύψεις που τους σοκάρουν.
Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία για τον Γιώργο Ζώη, δέκα χρόνια μετά από το υβριδικό «Interruption» που αναζητούσε τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Το σενάριο που υπογράφει ο σκηνοθέτης μαζί με την Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, αποτελεί ένα τολμηρό σχόλιο πάνω στην ανίκητη δύναμη του έρωτα που μπορεί να υπερκεράσει ακόμη και το θάνατο.
Υποβλητική ατμόσφαιρα με σκηνές ποιητικές αλλά και διαλείμματα ανείπωτης ευαισθησίας, σε μια διαφορετική ερωτική ιστορία που παρότι δεν αναπτύσσεται όσο θα έπρεπε έχει τις δυνατές στιγμές της. Το φιλμ είναι υποψήφιο για το βραβείο Lux καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας της χρονιάς.
Και η γιορτή συνεχίζεται… (Et la fête continue!) (**1/2)
Κοινωνική ιταλογαλλικής συμπαραγωγής 2023 (100)
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν Πρωταγωνιστούν: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν
Η Ρόζα, ψυχή της λαϊκής γειτονιάς της στην Μασσαλία όπου ζει, διεκδικεί τη δημαρχία της πόλης στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, την ώρα που προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα στην προσωπική της ζωή.
Το νέο φιλμ του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν («Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο») είναι μια ακόμη αναφορά στην αναγκαιότητα της Αριστεράς ως μέσο έμπνευσης, ενδυνάμωσης αλλά και συνέχισης του αγώνα για πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη. Τόπος δράσης είναι και πάλι η Μασσαλία -«εδώ δεν έχουμε μπουρζουάδες, ρατσιστές και φασίστες» λέει ο αδελφός της ηρωίδος- όπου ξετυλίγεται μια ανθρώπινη, έντιμη αλλά και χωρίς εκπλήξεις (συμβατή με το γνώριμο κινηματογραφικό παρελθόν του γάλλου σκηνοθέτη) ταινία, στην οποία λάμπει με την παρουσία της η μούσα του Γκεντιγκιάν, η Αριάν Ασκαρίντ.