Η αλήθεια είναι πως η εξωτερική πολιτική δεν είναι το φόρτε του σημερινού πρωθυπουργού. Στην ουσία δεν πιστεύει στη διπλωματία και στα ανάλογα παιχνίδια και τις ισορροπίες. Αυτό το πάρε-δώσε που σε κάνει διεθνή παίκτη ή μαριονέτα.
Αντίθετα – σύμφωνα με πληροφορίες – ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι οπαδός της οικονομικής διπλωματίας ή για να το πούμε πιο ξεκάθαρα, των οικονομικών σχέσεων που σύμφωνα -όπως λέγεται- με τα πιστεύω του, φέρνουν διεθνείς ισορροπίες και κέρδη μέσα από την επιχειρηματικότητα.
Με τον ίδιο τρόπο θέλει να πιστεύει – μέσα στην νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία του- πως οι αγορές αυτορρυθμίζονται και διορθώνουν τα λάθη τους.
Βεβαίως τίποτε από αυτά δεν είναι πραγματικότητα αλλά υπακούουν σε ένα Θεό, που απλά λέγεται «χρήμα».
Η πραγματικότητα τον διαψεύδει καθημερινά, είτε πρόκειται για τις ευρωπαϊκές ισορροπίες, είτε πρόκειται για τη διεθνή σκακιέρα, είτε πρόκειται για τα ελληνοτουρκικά, είτε πρόκειται για το μεταναστευτικό. Και βέβαια διπλωματία δεν είναι να παρακαλάς τελευταία στιγμή κάποιον να σε σώσει… (αν θέλει να σε σώσει, αν σε σώσει και αν έχεις πει «ναι» σε όλα)
Γι αυτό «τρέχει και δεν φτάνει»
Μόνον που δεν είναι μόνον αυτό…
Στην πραγματικότητα όχι μόνον απαξιώνει ή απαξίωνε τις υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών και τους διπλωμάτες αλλά ασκούσε και ασκεί προσωπική εξωτερική πολιτική υπακούοντας σε νόμους που ούτε όλο το κόμμα του είναι σύμφωνο, ούτε οι ψηφοφόροι του, ούτε βεβαίως οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Από την καπηλεία του θέματος της Βόρειας Μακεδονίας φάνηκε ότι τις διεθνείς σχέσεις, όπως παραδοσιακά τις εκλαμβάνουμε, τις έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του.
Μπορεί οι διεθνείς Οργανισμοί και οι συναντήσεις να είναι ευκαιρία για φωτογραφίες, όχι όμως για υψηλή πολιτική και ισορροπίες.
Οικογένεια που παραδοσιακά θα έπρεπε να ανοίξει τους διαύλους επικοινωνίας με την πρώην πΓΔΜ δεν δίσταξε να τινάξει στον αέρα μια εσωτερική συναίνεση για να πετύχει μικροκομματικά οφέλη με όποιο κόστος.
Επιχειρώντας όμως να παίξει στον «πατριωτικό» χώρο και ενδυνάμωσε εντός του κόμματος τις φωνές και με τον τρόπο του «υποσχέθηκε» ανάλογη συνέχεια…
Μόνον που ο στόχος του δεν είναι αυτός.
Ο στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι να κλείσει τα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία, ούτε να πει πολλά «όχι» στο Κυπριακό ή στο Αιγαίο… Ακόμα περισσότερο δεν σκοπεύει να πει «όχι» στους ισχυρούς της Ευρώπης.
Ο στόχος του είναι να ανοίξει τις δουλειές για τις εταιρείες, ξένες κατά κύριο λόγο, αδιαφορώντας για τα «εθνικά θέματα» όπως παραδοσιακά θα λέγαμε. Γιατί το χρήμα δεν έχει ούτε σημαία, ούτε χρώμα.
Το χρήμα να παράγεται, είτε είναι ελληνικό, είτε ξένο.
Γιατί η λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι καν εθνική. Είναι ταξική, πέρα από εθνικό πρόσημο ή εθνική αστική τάξη…
Γι αυτό και η πλήρης ασυνεννοησία μεταξύ Μαξίμου και ΥΠΕΞ.
Γι αυτό και η απραξία του ως προς τα «εθνικά» θέματα είναι ουσιαστική. Άλλο τι λέει. Μπορεί να ανεβάζει τις κορώνες, να γράφουν πρωτοσέλιδα, να φλερτάρει με τους ακροδεξιούς αλλά στην ουσία δεν παράγει εξωτερική πολιτική, συμμαχίες και αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση.
Μόνον που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο.
Είτε ο ξενοδόχος λέγεται Σαμαράς, είτε Λαϊκή Δεξιά, είτε σύμμαχοι στο ΚΙΝΑΛ, είτε ακόμα περισσότερο, Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δώσει με μεγάλη δυσκολία «εντολή» στο ΚΥΣΕΑ να πράξει σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα.
Θα το κάνει, όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι… Ίσως όταν αντιδράσει το ίδιο του το κόμμα…
Με μεγάλη καθυστέρηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταλαβαίνει πως πρόκειται για προσωπική άποψη και πως δεν την συμμερίζονται πολλοί στο κόμμα του. Ακόμα περισσότερο δεν συμμερίζονται αυτό το «far niente» σχεδόν κανείς στην αντιπολίτευση και ίσως ακόμα λιγότεροι εντός του λαού…
Μόνον που η προσωπική του πολιτική, η απραξία ή ίσως και μια τεμπελιά, κοστίζει και στην χώρα αλλά ενδεχομένως και προσωπικά στον ίδιο…
Γιατί μπορείς να φωνάξεις μερικές φορές «κλέφτης» αλλά στο τέλος, κανείς δεν σε πιστεύει.
Ακόμα χειρότερα, αν παριστάνεις χαρακτήρα χωρίς να είσαι καλός ηθοποιός.
