Ο πόλεµος στην Ουκρανία µε την εισβολή ρωσικών στρατευµάτων δηµιούργησε νέα προσφυγικά κύµατα ξεριζωµένων ανθρώπων και αυτό που παρατηρείται ξανά είναι η έµπρακτη αλληλεγγύη από το σύνολο των πολιτών. Μας θυµίζει το 2015, όταν τις πρωτοφανείς προσφυγικές ροές από τη Συρία η χώρα µας και ειδικά εµείς στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου τις βιώσαµε στην καθηµερινότητά µας, µε µόνη διαφορά ότι τότε στη χώρα –µε ευθύνη της προηγούµενης κυβέρνησης που ήταν η Ν∆– δεν υπήρχαν καµία υποδοµή και κανένα σχέδιο δράσης για έκτακτες περιπτώσεις, ενώ σήµερα υπάρχουν υποδοµές και επιπλέον υπάρχει διαφορετική αλλά και υποκριτική αντιµετώπιση σχετικά µε την παραµονή τους, δίνοντάς τους πρόσβαση σε προσωρινή και όχι διεθνή προστασία. Παρατηρείται επιλεκτική αλληλεγγύη και ευαισθησία σε πονεµένους και ξεριζωµένους από την προσφυγιά του πολέµου συνανθρώπους µας. Αρκετές δηλώσεις υπουργών και βουλευτών της Ν∆ δείχνουν τον ρατσισµό που έχουν απέναντι στους πρόσφυγες και τη λογική του διαχωρισµού ανάλογα µε το χρώµα και τη θρησκεία τους.
Είναι δεδοµένο ότι ο κόσµος είναι πάντα αλληλέγγυος και δίπλα στον συνάνθρωπο, σε αντίθεση µε την κυβέρνηση της Ν∆ που στο θέµα του προσφυγικού πορεύεται µε απανθρωπιά, ρατσισµό, µισαλλοδοξία και εµµονές. Το µόνο σχέδιο της Ν∆ σχετικά µε το προσφυγικό – µεταναστευτικό είναι η δηµιουργία υπερδοµών-φυλακών στα νησιά µας, κάτι που µετατρέπει την Ελλάδα σε δεσµοφύλακα της Ευρώπης, αγνοώντας προκλητικά τις τοπικές κοινωνίες και τσαλαπατώντας τα προεκλογικά ταξίµατα. Αυτό το βιώνουµε στη Χίο, αλλά συγχρόνως ακούµε τα νούµερα που παρουσιάζει επιχαίροντας ο αρµόδιος υπουργός και βουλευτής Χίου ως απόδειξη ότι σταµάτησαν οι ροές και πέτυχε ο στόχος της αποσυµφόρησης των νησιών. Αναρωτιόµαστε λοιπόν: τι χρειάζονται τα υπερκέντρα αφού σταµάτησαν οι ροές και µειώθηκε ο προσφυγικός πληθυσµός; Ενα ερώτηµα είναι αυτό, ένα δεύτερο είναι η σωρεία καταγγελιών περί επαναπροωθήσεων και αυτό είναι πλέον ζήτηµα παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωµάτων και σεβασµού του κράτους δικαίου για το οποίο η κυβέρνηση οφείλει να δώσει πειστικές απαντήσεις, όπως και για τις περιπτώσεις που καταγγέλλονται εξαφανίσεις προσφύγων – µεταναστών. Αυτά είναι πολύ λεπτά και σοβαρά θέµατα για να µην απαντιούνται και να επιχειρείται διαστρέβλωση.
Χαρακτηριστικό παράδειγµα της επιλεκτικής συµπεριφοράς της κυβέρνησης είναι η διαφορετική αντιµετώπιση των παιδιών Ουκρανών προσφύγων σχετικά µε την εκπαίδευση σε σχέση µε τα προσφυγόπουλα που προέρχονται από τον πόλεµο στη Συρία και γενικότερα τα παιδιά µε προσφυγικό προφίλ. Θυµάµαι καλά τις προσπάθειες που έγιναν από την προηγούµενη κυβέρνηση για τη δηµιουργία αλλά και τη λειτουργία των ∆ΥΕΠ το 2016. Γνωρίζουµε επίσης πόσο υποτιµήθηκε και υπονοµεύτηκε από το 2019 και µετά το θεσµικό πλαίσιο σχετικά µε την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, ενώ η µείωση της συστηµατικής φοίτησης παιδιών προσφύγων από το 2019 στο 2020 είναι δεδοµένη. Οι δηλώσεις του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου περί ετοιµότητας των σχολικών µονάδων να υποδεχτούν παιδιά Ουκρανών προσφύγων αλλά και της υπουργού Παιδείας «για τη σύσταση ευρωπαϊκής task force για την υποστήριξη µαθητών και φοιτητών της Ουκρανίας» αποδεικνύουν –το λιγότερο– άλλο ένα υποκριτικό και όψιµο ενδιαφέρον.
Τελικά αν αυτό σηµαίνει µια αλλαγή της ξενοφοβικής πολιτικής της κυβέρνησης της Ν∆ και ένταξη όλων των παιδιών µε προσφυγικό προφίλ στην εκπαιδευτική διαδικασία θα αποτελεί θετικό βήµα, αλλά ξέρουµε καλά ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Γι’ αυτή την κυβέρνηση τα δικαιώµατα και η εκπαίδευση δεν παρέχονται σε όλους, όπως θα συνέβαινε σε ένα κράτος δικαίου, αλλά επιλεκτικά, σύµφωνα µε σκοπιµότητες και σε απόλυτη ταύτιση µε τις χώρες του Βίσεγκραντ που ύψωναν τείχη και έδιωχναν πρόσφυγες γιατί είχαν άλλο χρώµα και θρησκεία.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
