Ο τραγικός θάνατος του 31χρονου ποδοσφαιριστή Τζορτζ Μπάλντοκ έδειξε με τον πιο ωμό τρόπο κάτι το οποίο βλέπουμε δυστυχώς για δεκαετίες, ότι σε αυτό που λέγεται “κόσμος του θεάματος” υπάρχει κάτι σάπιο. Μία μέρα μετά τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου και ενώ η οικογένεια και οι συγγενείς ήταν σε σοκ και πενθούσαν, πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές ασχολούνταν με το κόστος της πισίνας, το ενοίκιο που πλήρωνε και άλλες ανοησίες, που προσέβαλαν τον κάθε πολίτη.
Εμπορευματοποίηση του πόνου
Δυστυχώς, η εμπορευματοποίηση του πόνου και ενός τόσο τραγικού συμβάντος έχει βαθύτερες αιτίες, καθώς ζούμε στην εποχή του αδηφάγου, νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, όπου όλα γύρω μας δεν μετριούνται με βάση τις αξίες, αλλά το κέρδος. Σε αυτή την λογική της “αρένας του θεάματος” δεν υπάρχει σεβασμός, ακόμη και στο τραγικό συμβάν του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, καθώς όλα μπαίνουν στο μίξερ της τηλεθέασης και των κλικς. Ποιος θα ξεχάσει ότι πριν κάποια χρόνια μεσημεριανές εκπομπές έψαχναν στο όνομα της τηλεθέασης ακόμη και σκουπίδια “διασήμων” για να βγάλουν “ειδήσεις”. Είναι η νεοφιλελεύθερη αντίληψη πίσω από τέτοιες πρακτικές, όπου το περιεχόμενο και οι αξίες αφαιρούνται, και αποθεώνεται η μορφή, δηλαδή η έλλειψη ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης. Άλλωστε για να έχει κάποιος κοινωνική συνείδηση, προϋποθέτει ότι έχει όρια στις σκέψεις και τις πρακτικές του, διότι χωρίς κανόνες και όρια δεν υπάρχει πολιτισμός και κοινωνική συνοχή.
Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα ο σεβασμός προς τους νεκρούς αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης ενός πολιτισμού. Άλλωστε ακόμη και ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς λόγους όλων των εποχών, δηλαδή ο Επιτάφιος του Περικλή που αποθεώνει την αρχαία αθηναϊκή Δημοκρατία, ξεκινάει από τον σεβασμό προς τους νεκρούς, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μία δημοκρατική κοινωνία. Το μόνο που κρατάμε από τα “ντροπιαστικά ρεπορτάζ” είναι ότι δεκάδες χιλιάδες πολίτες και χρήστες στα σόσιαλ μίντια αντέδρασαν, δείχνοντας ότι υπάρχει ακόμη παλμός στην κοινωνία και δεν έχει επέλθει μία συνολική αποχαύνωση.
