Εμείς οι πολιτικοί συντάκτες γνωρίζουμε καλά ότι το φλερτ στην πολιτική σχεδόν πάντα οδηγεί σε γάμο. Αρκεί φυσικά να υπάρχει φλερτ. Αλέξης Τσίπρας και Γιώργος Παπανδρέου έχουν αρκετές φορές απασχολήσει το ρεπορτάζ για μια συνεργασία κάποιας μορφής και άλλες τόσες το έχουν διαψεύσει οι ίδιοι και οι κύκλοι τους. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι καπνός χωρίς κάποιος να τροφοδοτεί τη φωτιά πού και πού δεν υπάρχει. Κάποιοι άλλοι ότι γνωστά πολιτικά κέντρα τροφοδοτούν αυτήν τη φωτιά με πρόθεση να «κάψουν» εκείνο που υποτίθεται αποκαλύπτουν: το ενδεχόμενο «προοδευτικής διακυβέρνησης».
Να ξεκαθαρίσω κάτι: ο Γ. Παπανδρέου αδικήθηκε και αδίκησε τον εαυτό του με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν». Σε καιρούς όπως αυτούς που ζούμε κανείς δεν διαβάζει το κείμενο, όλοι μένουν στον τίτλο. Και ο τίτλος μπορεί να σε καταστρέψει, όπως κι έγινε. Γιατί λεφτά υπήρχαν (η UBS Ελβετίας κάτι παραπάνω γνωρίζει) αλλά ο Γιώργος πέταξε το πυροτέχνημα για την ύπαρξη χρημάτων στους χρεοκοπημένους πολίτες από το βήμα ενός κόμματος που ξόδεψε τα χρήματα αυτά για οτιδήποτε άλλο εκτός από το μέλλον τους. Ενός κόμματος που θεωρούσε παραγωγική βάση τις αγροτικές επιδοτήσεις και ανάπτυξη τις προσλήψεις στο δημόσιο χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο και χωρίς προγραμματισμό.
Η γνώμη μου είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας του αύριο δεν χρειάζεται τον Γ. Παπανδρέου του χθες. Ή καλύτερα τον χρειάζεται για να κάνει ό,τι δεν έκαναν το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου και η ΝΔ του Καραμανλή: να ανασυγκροτήσει τη χώρα στη βάση ενός ρεαλιστικού παραγωγικού μοντέλου με κέντρο τον απλό πολίτη και αιχμή τις σύγχρονες ανάγκες και προτεραιότητες. Να την απομακρύνει από το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά, τη διαπλοκή με οργανωμένες ελίτ, την αναξιοκρατία και το έλλειμμα δικαιοσύνης, ισονομίας και ισοπολιτείας. Σε αυτές τις ράγες η «προοδευτική διακυβέρνηση» δεν χρειάζεται κανέναν συνοδηγό, θα την οδηγήσει ο κόσμος.
