Ποιο είναι τελικά το αντίκρισμα της πολιτικής πραγματικότητας; Μήπως η πολιτική έχει μεταφέρει την παρουσία της στην οθόνη και μαζί φυσικά και τον κοινωνικό προβληματισμό της αλλά και τον πολιτικό της ορίζοντα της; Μήπως η αντίληψη της πολιτικής μετα-ιδεολογίας που ζούμε σήμερα με την κυβέρνηση της ΝΔ, έχει στα συρτάρια της τους νέους χάρτες του πολιτικού σχεδιασμού, τις νέες επιλογές και τις νοηματικές εμμονές που θα ιδρύσουν τους ουδετεροποιημένους πολίτες;
Γιατί αυτό που βλέπουμε ως εξέλιξη ή διαδικασία του παρόντος είναι ότι το αντίκρισμα της πολιτικής πραγματικότητας έρχεται με την ορμή της πολιτικής μετα-ιδεολογίας και των απαιτήσεων της, δηλαδή με τη μορφή ενός φετιχισμού και μιας καπηλείας. Η πολιτική μετα-ιδεολογία θέτει μια προοπτική και μια στρατηγική όπου η προστασίας του πολίτη γίνεται φυλακή από τον κρατικό μηχανισμό. (Το διαπιστώσαμε με τις κρίσεις που ζήσαμε, πανδημία, πλημμύρες-πυρκαγιές). Επίσης η βεβαιότητα του πολίτη συμπληρώνεται από την ασυνέχεια της. (Παράδειγμα αποτελεί το νομοσχέδιο για τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους κλπ, το οποίο αποτελούσε μια αντίθεση από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ). Και τέλος η ιστορική επαλήθευση της χώρας γαντζώνεται από τα εγχώρια και τα ξένα λόμπι συμφερόντων. (Είναι πολλά τα εγχώρια συμφέροντα αλλά και τα ξένα σχέδια που θέλουν μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έστω και κάτω από ένα καθεστώς ανισομέρειας).
Η πολιτική μετα-ιδεολογία λειτουργεί στην επιφάνεια μιας σειράς από συγκαλυμμένα και ευφημιστικά κίνητρα. Το βλέπουμε ξεκάθαρα μέσα από τις κοντόθωρες σκοπιμότητες και την αποτροπή των προοδευτικών μεταλλαγών που εκφράζει η κυβέρνησης της ΝΔ. Όλος ο σχεδιασμός της κυβέρνησης της ΝΔ, είναι υποταγμένος και συμβιβασμένος στις αξιώσεις και στις προτεραιότητας της αγοράς. Που βέβαια επιτυγχάνονται οι παραπάνω σχεδιασμοί μέσα από τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, από τις μορφές παρασιτισμού και από τις πελατειακές και συντεχνιακές σχέσεις.
Η πολιτική μετα-ιδεολογία αποτελεί μια επιταχυνόμενη κουλτούρα του «τώρα», όπου όλα είναι φευγαλέα και τίποτε δεν επιστρέφει από το χθες ή δεν συνδέεται με το χθες. Ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο ενός μετα-υλικού μέλλοντος, εντάσσοντας έτσι τον πολίτης σ’ έναν ψηφιακό πολιτισμό και ο οποίο (πολίτης) θα βομβαρδίζεται με εικόνες μιας ανέφικτης ζωής, με τρομερά ελκυστικές και σαγηνευτικές υποσχέσεις χωρίς ωστόσο να καλυτερεύει η ζωή του. Στην πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω θα αποτελούν ανεξέλεγκτους θορύβους μιας ακόμη ψευδαίσθησης. Έτσι και αλλιώς διαπιστώνεται παγκοσμίως ότι η πολιτική μετα-ιδεολογία όπου εφαρμόζεται έχει καταστρέψει τους κοινοτικούς θεσμούς που ενίσχυαν την κοινωνική πρόοδο.
Ο ακαδημαϊκός και δημοσιογράφος Ρόμπερτ Κάπλαν μας έχει δώσει μια όψη της πολιτικής μετα-ιδεολογίας στο σύγγραμμα του με τίτλο «Η Άκρη του Κόσμου». Υποστηρίζει ότι η πολιτική της μετα-ιδεολογίας «θα αποτελεί μια αμφίβολη προοπτική… Θα βάλουν ένα όπλο στο κεφάλι των λαών που θα λέει φερθείτε ως εάν να έχετε την απόλυτη εμπειρία της δημοκρατίας, φερθείτε ως εάν να μην υπάρχει καμία εθνική διαμάχη…» Με άλλα λόγια το παρόν θα είναι διαρκώς απαξιωμένο και οι πολίτες θα πνίγονται στις ουτοπικές νοσταλγίες του μέλλοντος. Τη μοναδική πολιτική υπόσχεση θα την αποτελεί το μέλλον. Ένα μέλλον στον επιταχυνόμενο μεταβολισμό του, που δεν θα στερεοποιείται ποτέ σε παρόν, έτσι ώστε με τον επιταχυντή της πολιτικής μετα-ιδεολογίας, να μην υπάρχει αναφορά του παρόντος. Κάθε συμβάν θα απελευθερώνεται από μόνο του και θα ακολουθεί την τροχιά του στο κενό του μέλλοντος.
Η ΝΔ έχει καταστήσει την έννοια της πολιτικής μετα-ιδεολογίας μια αναπόφευκτη μοίρα η οποία θα αποτελέσει και το νέο ιστορικό αίσθημα των πολιτών μεταθέτοντας τη ζωή τους σε μια προσδοκία ενός καινούργιου οράματος, στο αφιόνι ενός μέλλοντος, που θα συντηρεί έναν ανέστιο (χωρίς εστία) και ριζικά ανασφαλή μεγαλουπολίτη ο οποίος θα συνέχει σ’ έναν αυτιστικό μετα-ιδεολόγιο και σε ανυπόληπτες αξιωματικές αποτιμήσεις. Η πολιτική μετα-ιδεολογία θεμελιώνει το τέλος της ιστορίας.
*Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
