Το editorial του Commonality ορκίζεται πως οι προτάσεις του δεν αποτελούν πολιτική κατευνασμού. Και όμως αυτό ακριβώς είναι!
Και το ερώτημα είναι: Τι δείχνει η ιστορική εμπειρία; Ο κατευνασμός θεριεύει τις απαιτήσεις της επιθετικής δύναμης, όπως της Τουρκίας η οποία εσχάτως ανακάλυψε τη «γαλάζια πατρίδα» δια στόματος Ερντογάν.
Η Ελλάδα κατηγορείται από τον αρθρογράφο πως, παγίως, έχει μαξιμαλιστικές απαιτήσεις. Πουθενά δεν υπάρχει η επισήμανση πως η Τουρκία είναι εξώφθαλμα αναθεωρητική δύναμη, δηλαδή παράγοντας πολέμου η οποία έχει εισβάλει σε 4 χώρες!!!
Μάς καλεί λοιπόν το Commonality να χειροκροτήσουμε τη συμφωνία με την Αίγυπτο στην οποία όπως λέει το ίδιο «φάνηκε ο ερασιτεχνισμός και η ανυπαρξία πολιτικού σχεδίου της κυβέρνησης». Και παρότι η περίπτωση της Κρήτης «φαίνεται να αποτελεί σημείο σχετικής(sic!) υποχώρησης της ελληνικής διπλωματίας». Οποία αβρότης.
Και επειδή το άρθρο του ιστότοπου των 53+ κατηγορεί αριστερούς πως «δανείζονται χλαμύδες και περικεφαλαίες», αποκτώ το δικαίωμα να χαρακτηρίσω τον αρθρογράφο του Commonality «Ντοράκια», «Ντόκο» και «Στίνα» ή «Πουλιόπουλο». Για τους νεότερους να υπενθυμίσω πως:
Ο Στίνας –μέγας «διεθνιστής» κι αυτός- κατηγορούσε τους «σφαγείς του ΕΑΜ πως εμπόδιζαν την οικειότητα, τη φιλική επαφή, την ανθρώπινη σχέση ανάμεσα στον πληθυσμό και τους Ιταλούς και Γερμανούς στρατιώτες» και έκαναν μια άχρηστη κι βλαβερή αντίσταση.
Και ο Πουλιόπουλος απέρριπτε την «απάτη των Μέτωπων» που «όπως και κάθε άλλη μορφή ταξικής συνεργασίας απαρνείται την ανεξάρτητη ταξική πάλη των εργατών» καθώς δεν θα είχε σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού. Αθώωνε ουσιαστικά τον «δημαγωγό Χίτλερ» και έριχνε το φταίξιμο στον «λυσσασμένο εθνικιστή Στάλιν». «Ο λυσσασμένος εθνικισμός του σταλινισμού και των Λαϊκών Μετώπων ίσα – ίσα υποβοηθάει την καταδημαγώγησή τους από τον Χίτλερ και το Μουσολίνι».
Από τον προδοτικό λόγο του Στίνα και την επικίνδυνη αφέλεια του Πουλιόπουλου προτιμώ τον… «απορριπτισμό» της επιστολής του Ζαχαριάδη.
Η Βασιλική Λάζου είναι ιστορικός
