Η κρίση με την Τουρκία και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο η γειτονική χώρα δοκιμάζει τις αντοχές και τα όρια των γειτόνων της έφεραν στην επιφάνεια με εκκωφαντικό τρόπο τις ελλείψεις της εξωτερικής πολιτικής στην Ελλάδα, με πρώτη και καλύτερη την απουσία συγκροτημένου και ρεαλιστικού σχεδίου για το τι θέλουμε να κάνουμε.
Η χώρα μοιάζει εγκλωβισμένη μεταξύ του πολιτικού κόστους στην ημεδαπή (ειδικά σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα) και των διεθνών γεωπολιτικών συσχετισμών δύναμης.
Σε απλά ελληνικά, δεν μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας από φόβο ή από σκοπιμότητα.
Δεν διαμορφώνεται έτσι μια ευρεία πλειοψηφία στη βάση ενός ρεαλιστικού σχεδίου για τις επόμενες δεκαετίες.
Για παράδειγμα η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου θεωρεί μαξιμαλισμό την κοινή ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου, αλλά όταν κάποιος τολμά να το θέσει στο τραπέζι μιλώντας για παράδειγμα για συνδιαχείριση σε ό,τι αφορά τους ενεργειακούς πόρους και πάντα ύστερα από μια συμφωνία για την ΑΟΖ σηκώνεται σκόνη ικανή να κρύψει τον ορίζοντα. Και κυρίως ικανή να οδηγήσει τα πάντα σε παραλυσία, όπως για παράδειγμα τη μη ρύθμιση της ΑΟΖ με Ιταλία ή παλαιότερα με τη Λιβύη ή την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο Ιόνιο (έγινε πρόσφατα) ή νότια της Κρήτης, όπου φυσικά δεν υπήρχε κανένα casus belli από την Τουρκία.
Το λεγόμενο «μακεδονικό» είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ακινησίας. Για μια εικοσαετία και βάλε η Ελλάδα έβλεπε τη Βόρεια πλέον Μακεδονία να προβάλλει στα διεθνή φόρουμ τις ανιστόρητες θεωρίες περί απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να κερδίζει έδαφος φτάνοντας στο σημείο να ονομάζεται πλέον «Μακεδονία» κι εμείς εδώ παριστάναμε τη στρουθοκάμηλο.
Κι όταν βρέθηκε μια κυβέρνηση να λύσει το θέμα κατεβάσαμε τον κόσμο στις πλατείες και έχασε (και από αυτό) τις εκλογές.
Ευτυχώς πάντως κερδίσαμε σε εθνικό κεφάλαιο.
