Λίγο πριν από τις καλοκαιρινές συναυλίες της η Πωλίνα μιλάει για όλους και για όλα, για όσα την ενοχλούν αλλά και για όσους θαυμάζει, με εφηβικό χιούμορ και αφοπλιστική αμεσότητα.
Η Πωλίνα, το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά και τα γατίσια μάτια, η «νέγρικη» φωνή που εξαιτίας της εγκαινιάστηκε απευθείας αεροπορική γραμμή Αθήνα – Σεϋχέλλες, δεν αποποιείται το παρελθόν της και ευχαριστιέται που ο κόσμος την αγαπά μέχρι σήμερα για όλη την ηδύτητα που του χάρισε κάποτε με τα ποπ τραγούδια της. Απ’ την κουβέντα μας παρέλασαν θρυλικά πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού όπως η Μοσχολιού, ο Μαρίνος, ο Ξυλούρης, ο Κραουνάκης, ο Πάριος, με τους οποίους είχε τη μεγάλη τύχη να γαλουχηθεί καλλιτεχνικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 που ξεκίνησε την περιπλάνησή της στη μουσική. Μια περιπλάνηση που κατέληξε πρόσφατα στο «Reunion the musical» στο Παλλάς υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της έμπειρης Θέμιδος Μαρσέλλου. Και τώρα ετοιμάζεται για την καλοκαιρινή τουρνέ της.
Πιστεύετε στον παράγοντα της συγκυρίας;
Ναι. Το όνειρό μου ήταν να γίνω αρχαιολόγος. Μεγάλωσα σε μια μεσοαστική οικογένεια της άνω Νέας Σμύρνης που ήταν γεμάτη από Μικρασιάτες και Μυτιληνιούς, δηλαδή κουκουέδες. Κυνηγημένος ο πατέρας μου, πότε ερχόταν σπίτι, πότε όχι, ενώ στο σχολείο λέγανε «η κόρη του κομμουνιστή». Βίωσα ένα περίεργο bullying με άγνοια κινδύνου, αφού στο σχολείο πήγαινα με όλα τα απαγορευμένα βιβλία. Αυτά που έζησα στην εφηβεία δεν τα έκανα ποτέ μεγάλη και το ρίσκο της πολιτικοποίησης δεν υπήρχε μετέπειτα. Η μητέρα μου ήταν όμορφη αλλά κοντή, μελαχρινή, τσαούσα. Πήγε δυο φορές στο εκτελεστικό απόσπασμα και με κάποιο βύσμα τη γλίτωσε. Ηταν στα βουνά με τον πατέρα μου, αντάρτες. Είχε μια επιχείρηση ο πατέρας μου, αλλά την πούλησε γιατί είχε ψώνιο με τα σενάρια. Εγραψε τη ζωή του Ρήγα Φεραίου, προ χούντας είχε πάρει το πρώτο πανβαλκανικό βραβείο. Στο σπίτι μας μαζεύονταν διάφοροι: ο Κατσέλης, ο Μίκης Θεοδωράκης που θα έκανε τη μουσική, ο κολλητός μας σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης κ.ά. Το σενάριο δεν έγινε ποτέ ταινία λόγω των πολιτικών συνθηκών. Μέχρι σήμερα το έχω στα χέρια μου, όπως έχω την αλληλογραφία του πατέρα μου με τον Νίκο Καββαδία από τότε που ο ποιητής ταξίδευε.
Την έφεση στο τραγούδι πώς την ανακαλύψατε;
Οι φίλοι μου με πήγαιναν στο On the Rocks, το ροκ κλαμπ της εποχής. «Κύριε Μισαηλίδη, θα σας τη φέρουμε στην ώρα της» λέγανε του πατέρα μου. Δεν μ’ άρεσε η τραγουδίστρια που ήταν εκεί, δεν έλεγε ωραία τα κομμάτια των Carpenters και του Πολ ΜακΚάρτνεϊ. Εκεί με πιάνει ο Μάκης Τσιλίφης και μου λέει: «Αφού δεν σ’ αρέσει η τραγουδίστρια, έλα να μας τα πεις εσύ». Και με θράσος τραγούδησα το κομμάτι της Μαγδαληνής από το «Jesus Christ superstar». Με προσλάβανε και ο πατέρας μου δεν ήξερε τίποτε. Επί τρεις μήνες με πήγαιναν και με φέρνανε, αλλά κάποια στιγμή την ψυλλιάστηκε ο Μισαηλίδης και τον βλέπω από κάτω κι αυτόν!
Στο On the Rocks περάσατε από συγκροτήματα όπως οι Osiris και οι Sunset.
Με τους Sunset κάναμε δισκογραφία, ενώ με τους Osiris τραγούδησα για δύο σεζόν. Κυριλάτα παιδιά, μεταξύ τους και ο συνθέτης Νίκος Αντύπας. Ηταν συναυλιακή ροκ μπάντα οι Osiris, όλοι τους επαγγελματίες. Λέγαμε από Uriah Heep και Blood Sweat & Tears, που είχαν πολλά πνευστά, μέχρι αμιγώς χορευτικά κομμάτια. Με τους Sunset έμπλεξα την ίδια περίοδο, 1973-74, και βγάλαμε ένα 45άρι δισκάκι.
Και η συνεργασία με τον Γιάννη Πάριο;
Επρεπε να φύγω από το On the Rocks αν ήθελα να κάνω επάγγελμα το χόμπι μου. Καλοκαίρι του 1977 με πρότεινε ο μαέστρος Ιγνατιάδης στον Πάριο. Επρεπε να περάσω από οντισιόν, αφού θέλανε να βγαίνει κάποια στην αρχή και να τραγουδάει τζαζ με μεγάλη ορχήστρα. Οπως κάνω δοκιμαστικό βλέπω τον Πάριο να γυρίζει και να μένει κόκαλο: «Τι είναι αυτή;»… Δεν υπήρχε καλύτερο σχήμα στα Δειλινά: Δούκισσα, Στράτος Διονυσίου, Γιάννης Πάριος. Το ’78 άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία. Είχε πάει η Μαρινέλλα πρώτη και μετά εμείς με τον Πάριο. Δεν έχω ζήσει χειρότερη κατάσταση απ’ τον ολοκληρωτισμό του Χότζα. Ως και στην τουαλέτα μάς συνόδευαν αν ήταν σε εξωτερικό χώρο. Δεν μπορούσαμε καν να μοιράσουμε κούτες τσιγάρα στους Ελληνες Βορειοηπειρώτες. Ο Πάριος απείλησε ότι θα σταματούσαμε τη συναυλία αν δεν μας άφηναν να υποκλιθούμε. Τρομερά πράγματα.
Το 1979 συμμετείχατε στη Eurovision με το τραγούδι της Ελπίδας.
Η Ελπίδα μου το πρότεινε: «Ελα, θα περάσουμε τέλεια, θα δουλεύουμε δυο μήνες γι’ αυτό». Χορογραφίες έκανε η Μαριάννα Τόλη, η πρώτη σχέση του μετέπειτα συζύγου μου Μεγακλή Βιντιάδη. Ηταν εξαιρετική η Μαριάννα στο μιούζικαλ. Φωνητικά στον «Σωκράτη» κάναμε η Λία Βίσση, ο Στέλιος Γουλιέλμος, εγώ και ο Γιάννης Σιαμσιάρης. Ημασταν γκρουπ κανονικό. Το καλοκαίρι του ’79 μετά τη Eurovision πάμε σ’ ένα μαγαζί το εξής φοβερό σχήμα: Αφροδίτη Μάνου, Κώστας Μάντζιος, Αλκηστη Πρωτοψάλτη με Ηλία Ανδριόπουλο και στο πρώτο μέρος εγώ με Τουρνά, Αγνή και Αντωνιάδη. Τα μεγάλα ονόματα θα ήταν η Μοσχολιού με τον Νίκο Ξυλούρη. Εγινε η αφίσα, αλλά δυστυχώς τον Φλεβάρη του ’80 πεθαίνει ο Ξυλούρης. Ενας ήσυχος και γλυκός άνθρωπος ήταν. Με τη Μοσχολιού πάλι γίναμε μπίλιες. Είχε καβαντζώσει κάτι λεφτά κι εγώ τότε ήμουν πολύ τσαμπουκαλού. Καθώς βάζαμε τα πράγματα μες στο αμάξι τούς λέω «Μισό λεπτό, παιδιά, δεν το αντέχω αυτό» γυρίζω πίσω και βλέπω τη Μοσχολιού να δίνει κάτι χιλιάρικα. Της τα βουτάω και της λέω: «Είμαστε απλήρωτοι εδώ και είκοσι μέρες»! Αυτή άρχισε να με βρίζει, «βρομιάρα, φέρε πίσω τα λεφτά» κ.λπ. «Ακου να σου πω, κυρά μου» της φώναξα κι άρχισε να με κυνηγάει. Τρέχω και λέω του Τουρνά: «Βάλε μπρος να φύγουμε» ενώ ξοπίσω έτρεχε η Μοσχολιού (γέλια). Λίγο αργότερα, στα μέσα του ’80, γίνεται ένα άλλο σχήμα: Μοσχολιού, Κόκοτας και Μητροπάνος, που έμελλε να γίνει κουμπάρος μου. Ολο το καλοκαίρι δεν ανταλλάξαμε κουβέντα με τη Μοσχολιού. Με ειδοποιούν ένα βράδυ πως έχει έρθει ο Γιώργος Μαρίνος και θέλει να με δει. Ετσι ξεκίνησα δίπλα του. Ο Μαρίνος έμενε στη σκηνή τρεις ώρες κάθε βράδυ κι έπαιρνε χάπια για να αντέξει. Μπήκα σ’ ένα χώρο που ήταν ο Μάτεσις, ο Ξανθούλης, ο Σειληνός και θαμώνες τακτικοί ο Παπανδρέου, η Μελίνα, ο Ταχτσής κ.ά. Ο Ταχτσής με συμπαθούσε, ρωτούσε: «Η Πωλίνα πού είναι;». Ο Μαρίνος απορούσε: «Τι έχεις πάθει με την Πωλίνα;». «Ετσι όπως έχει κοντά τα μαλλάκια μοιάζει με όμορφο τεκνό» του απάντησε ο Ταχτσής. Τα λέγαμε και μου άρεσε ο τρόπος του. Επί εννιά μήνες δίναμε καθημερινά διπλή παράσταση με ένα ρεπό. Φτάνουμε στο 1986 που στο σχήμα μπαίνουν ο Κραουνάκης με τη Νικολακοπούλου, μόλις είχαν κάνει το δίσκο «Μόνον άντρες» με τον Μαρίνο. Ενα βράδυ συνειδητοποιώ πως είχε έρθει η Μοσχολιού. Βάσει της χορογραφίας εκεί που καθόταν η Μοσχολιού ερχόμασταν μούρη με μούρη. Φτάνω μπροστά της, με κοιτάει κατάματα και μου λέει μέσα απ’ τα δόντια της: «Καριόλα»… Από τότε γίναμε αχώριστες! Ετσι, το 1990 τραγουδήσαμε μαζί με τον Ντέμη Ρούσσο και τη Μοσχολιού στον Διογένη. Κάναμε μεγάλες πλάκες. Επειδή τη μιμούμουν καλά φώναζα ενός Αιγύπτιου υπάλληλου με τη φωνή της: «Τάρεγκ, καφέ»! Πήγαινε αυτός τον καφέ στη Μοσχολιού κι εκείνη του έλεγε: «Ρε μαλάκας είσαι; Αυτή η καριόλα σε κοροϊδεύει»! Περάσαμε ωραία. Για μένα η τραγουδίστρια που αγαπώ και που μου αρέσει να ακούω, πέραν της Τζένης Βάνου, είναι η Βίκυ Μοσχολιού. Τεράστια καλλιτέχνιδα.
Ας πάμε τώρα στη συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη.
Μετά το ’86 αποφασίζω να χωθώ στη δισκογραφία. Απευθύνθηκα στον Σταμάτη που ήμασταν κολλητοί. Γυρίζω στο σπίτι ένα βράδυ, ανοίγω τον τηλεφωνητή και ακούω μήνυμά του: «Ακου, χαμένο κορμί, εδώ είναι ένα τραγούδι που εμπνεύστηκα από την μπιρίμπα». Τηλεφωνώ αμέσως του συνθέτη Χάρη Χαλκίτη: «Εχουμε το τραγούδι που μας έλειπε κι έτσι θα ονομάσουμε τον δίσκο ‘’Μπιρίμπα’’». Γράψαμε στο στούντιο του Ταχιάτη, απ’ όπου πέρασε και ο Σταμάτης, βάλαμε και λίγη πρόζα κι έτσι βγήκε η «Μπιρίμπα». Δεν έκανε επιτυχία στην αρχή. Οταν βγήκε αργότερα το «Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες», που έκανε τεράστιο σουξέ, παρέσυρε και την «Μπιρίμπα».
Σας θυμάμαι σε μια τηλεοπτική εκπομπή περίπου το 1996. Γινόταν τότε η συναυλία διαμαρτυρίας για τον Οτζαλάν και ήσασταν εκνευρισμένη που δεν σας είχαν καλέσει. Είχατε πει: «Δεν ανήκουμε, βλέπεις, στην κλίκα του έντεχνου». Στη συναυλία είχαν εμφανιστεί οι πάντες, Μάλαμας, Γαλάνη, Βενετσάνου, Αλκίνοος κ.ά. Και σας ρωτώ: Ακούστηκαν τραγούδια Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Μαρκόπουλου κ.λπ. Εσείς με ποιο τραγούδι θα κάνατε τη διαμαρτυρία σας; Με τις «Σεϋχέλλες» ή το «Πους απς»;
Θα έβρισκα ένα τραγούδι που θα πήγαινε στη συγκεκριμένη κατάσταση. Θύμωνα μ’ όλο αυτό τον διαχωρισμό των τάξεων, των κομμάτων, των χρωμάτων, των αποχρώσεων. Ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου δεν χαρακτηρίζεται από το ρεπερτόριο που τραγουδάει. Εχει να κάνει με τη στάση ζωής του και με το πώς στέκεται απέναντι στο άδικο. Δεν μπορούμε να βάζουμε καλλιτέχνες σε κουτάκια με κομματικούς τίτλους. Τα στεγανά αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, ενώ τότε έμπαινε θέμα αν τα τραγούδια σου δεν ταίριαζαν με τα θέματα του ανθρωπισμού και της ελευθερίας. Ανέκαθεν με ενοχλούσε αυτό και θέλω να σας πω ότι πριν από εφτά χρόνια ακυρώθηκε μια συναυλία στην Πετρούπολη επειδή ο θεατρώνης είπε: «Δεν είναι αριστεροί αυτοί». Βγήκα και τους έσφαξα με το βαμβάκι. Ποιοι είναι αυτοί που ξέρουν τα πιστεύω μας και από ποιες οικογένειες προερχόμαστε!
Πείτε μου για τις πρόσφατες παραστάσεις στο Παλλάς. Το γεμίσατε πάλι και γράφτηκαν ωραία πράγματα.
Κάποιοι συνάδελφοι της δικής μου εποχής σνόμπαραν τον τίτλο «Αφιέρωμα 80s-90s» που έμπαινε στις αφίσες των λάιβ μας αυτά τα χρόνια. Εκεί ακριβώς θεωρώ ότι στηρίχτηκε η μεγάλη επιτυχία του Παλλάς. Δεν αποποιούμαι το παρελθόν μου για κανένα λόγο και το λέω εγώ που έχω παρελθόν με Μαρίνο και Κραουνάκη. Τους έλεγα: «Εσείς λοιπόν τι άλλο έχετε κάνει εκτός από 80s-90s;». Μας δίνει ο Θεός την ευκαιρία να «ζωντανέψουμε» πάλι κι αυτοί το σνομπάρουν; Και δεν μιλάω για τους συνεργάτες συναδέλφους, αλλά γενικολογώ. Το παρελθόν μας έφτασε στο σημείο να γεμίσουμε ξανά το Gagarin, το μεταλάδικο Eightball της Θεσσαλονίκης και τελικά το Παλλάς. Η Θέμις Μαρσέλλου είχε έρθει στο Faliro Summer Theater και ήξερε πως το είχαμε τιγκάρει δύο φορές. Εκατσε κι έγραψε ολόκληρο σενάριο με πολύ χιούμορ και συγκίνηση. Δώσαμε περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, όπου έπαθα πλάκα με τον επαγγελματισμό των παιδιών που κατέχουν το μιούζικαλ με διεθνείς προδιαγραφές, λάτρεψα αυτό το πλάσμα τον ηθοποιό Αργύρη Αγγέλου και φυσικά ήμουν με συναδέλφους που αγαπώ, όπως η Σοφία Βόσσου, ο Μπίγαλης, η Μαντώ και ο πάντα συγκινητικός Λάκης Παπαδόπουλος.
Πώς προέκυψε όλη αυτή η αναβίωση των 80s-90s;
Στα τέλη του 2012 ο σκηνοθέτης Νικόλας Τριανταφυλλίδης μου είπε πως ήθελε να κάνει στο Gagarin μια συναυλία-αφιέρωμα στα 80s και τα 90s. Με ρώτησε ποιους άλλους να έχουμε και πρότεινα τον Μπίγαλη, που είχαμε συνεργαστεί το 1993 στο «Αχ Μαρία». Γούσταρε ο Νικόλας, το έβλεπε τελείως «American project». Καθόμασταν στα καμαρίνια του Gagarin και λέω του Μπίγαλη: «Σαν πολύ μεγάλος δεν είναι αυτός ο χώρος;» αλλά τελικά έγινε χαμός. Κόψαμε πάνω από 800 εισιτήρια. Από το Gagarin βρεθήκαμε στο Κύτταρο για δύο παραστάσεις με τον Μπίγαλη. Ο,τι αναρχικό στοιχείο μπορείς να φανταστείς, ροκάδες και μοϊκάνες, ήταν από κάτω και χτυπιόντουσαν. Φώναζαν συνθήματα του στιλ «Μπίγαλη – Πωλίνα, γαμάμε στην Αθήνα» (γέλια).
