«Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια/ η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή/ Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα/ Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών/ φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες/ συσκότιση παραπόνου/ παρηγοριά σπασμών/ Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας/ όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί».
Τυχερός όποιος δεν ένιωσε την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Τυχερός γιατί δεν αναγκάστηκε να βουτήξει στο κενό έχοντας πλήρη επίγνωση ότι από κάτω δεν υπήρχε δίχτυ προστασίας. Ο Χριστιανόπουλος δεν περιέγραψε τα ιλουστρασιόν αγαπάκια που κατοικούν σε νεόδμητο τριάρι με μπάρμπεκιου και τζάκι.
Οταν έγραφε για «τσαλακωμένους» δεν εννοούσε καλοσιδερωμένες σχέσεις που έχασαν την τέλεια εφαρμογή τους βουλιάζοντας σε καναπέδες απέναντι από γιγαντοοθόνες που έπαιζαν χολιγουντιανές γλυκατζούρες. Δεν περιέγραφε τον καλόβολο ερωτούλη που μπορεί να στριμωχτεί στα κενά μεταξύ υποτιθέμενης καριέρας και πιλάτες. «Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά/ καλύτερη κι απ’ ό,τι λαχταρούσα/ τώρα που μου ’ρθαν όλα όπως τα ’θελα/ κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου/ νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει». Ο κατά Χριστιανόπουλο έρωτας αφήνει ουλές. Εχει τη μορφή που μπορεί να αντικρίσει μόνο όποιος έχει το θάρρος να τον πλησιάσει χωρίς να έχει την ανάγκη να ντύσει τον λύκο πεκινουά.
Δεν είναι απαραίτητο να γίνει η ποίηση του Χριστιανόπουλου κοινό κτήμα. Γενικά δηλαδή η ποίηση δεν γράφεται με τη φιλοδοξία να γεμίσει τα κενά του Facebook ανάμεσα σε μουσακάδες και ροζ φλαμίνγκο. Δεν γράφεται καν για να γιατροπορέψει όσους πάσχουν από τις ασθένειες που περιγράφει. Γράφεται γιατί έτσι απαιτεί. Γιατί αν δεν αποτυπωθεί με λέξεις, θα πνίξει αυτόν στου οποίου το κεφάλι έχει κάνει κατάληψη.
