Λίγο τα μέσα μαζικής μεταφοράς και ο συνωστισμός, λίγο η ανάγκη να κάνω δυο βήματα με οδήγησαν σήμερα στο να διασχίσω το κέντρο της Αθήνας για να φτάσω στη δουλειά μου.
Στους δρόμους που έσφυζαν κάποτε από ζωή ο χρόνος κυλάει πλέον διαφορετικά.
Λίγο μετά τις 9 το πρωί, τα καταστήματα θα ήταν ανοιχτά ή οι υπάλληλοι θα έκαναν τις τελευταίες δουλειές για να υποδεχθούν τουρίστες και ημεδαπούς.
Οι δρόμοι θα αποκτούσαν ζωή, άλλοι με ανοικτό βήμα θα προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο για να φτάσουν έγκαιρα στη δουλειά τους, άλλοι θα απολάμβαναν έναν πρωινό περίπατο και άλλοι, τουρίστες, με ποδήλατα ή όχι θα χαίρονταν τον πρωινό χειμωνιάτικο ήλιο ακούγοντας τον ξεναγό.
Περνώντας μέσα από το Κουκάκι και την Πλάκα οι δρόμοι σχεδόν έρημοι, ελάχιστα καταστήματα ανοικτά ενώ άλλοι ιδιοκτήτες τους μάλλον έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα.
Ξέρεις πως όταν περάσουν τα lockdown, όταν όλοι θα έχουν το δικαίωμα να κινούνται ελεύθερα και οι επιχειρήσεις να ανοίξουν, τότε θα φανεί το μέγεθος της καταστροφής.
Τότε θα φανούν οι σκιές στην πόλη, είτε πρόκειται για κλειστά καταστήματα, κλειστές επιχειρήσεις, είτε πρόκειται για την ανεργία.
Μπορεί να θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον, εξάλλου τίποτα δεν καταφέρνεις με την απαισιοδοξία…
Δεν μπορείς όμως να μην καταγράφεις την πραγματικότητα γιατί έτσι σε συμφέρει για την πολιτική σου καριέρα…
Η ανάγκη αισιοδοξίας δεν αναιρεί την ανάγκη για αλήθεια.
Μερικά «κλικ» από το ιστορικό κέντρο μιας ιστορικής πόλης εν καιρώ lockdown 2 ή και 3…
Φωτογραφίες: Γιώργος Λοβέρδος