∆εν ήταν ποτέ στήλη άλατος. Αλλαζε στη διαδροµή. Συνήθως έχανε τον δρόµο της όταν εµφανίζονταν ΝΕΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ. Κι έξυνε το κεφάλι της µέχρι να καταλάβει τι συµβαίνει· µε διαφορά φάσης. Τότε οι µισοί επέµεναν by the book κι άλλοι αναζητούσαν νέο δρόµο.
Να, ας πούµε από τη δολοφονία της Ρόζας ποτάµι αίµατος χώρισε τα δύο µεγάλα ρεύµατα του εργατικού κινήµατος. Κοµµουνιστές vs σοσιαλδηµοκράτες. Αλληλοσφαγή. Ιδεολογική αλλά και ενσώµατη. Ακόµη και στην Ελλαδίτσα, εποχή της τραγιάσκας και της φαλτσέτας, αίµα έρρεε στο πεζοδρόµιο µε τους τσαγκαράδες. Μαχαιριές απέναντι σε πιστολιές.
– Σοσιαλφασίστες; Ποιοι σοσιαλπατριώτες, καµαράντ Ερνστ; Εδώ απέναντι έχουµε τα τάγµατα εφόδου κι εµείς σφαζόµαστε. Την κόντρα αυτή έκανε σκαµνάκι ο Αδόλφος και σκαρφάλωσε στην καγκελαρία.
- Κάποιοι άρχισαν να ψυλλιάζονται κάτι απ’ το ’35 και ύστερα. Εκαναν κι ένα συνέδριο, το 7ο, και ζητήσανε µέτωπο κατά του ναζισµού. Μαζί µε πρώην «σοσιαλπροδότες», νυν συναγωνιστές αντιφασίστες. Αλλά και µε αστούς πολιτικούς. Η παρτίδα σώθηκε, Μάη του ’45.
– Αν το πάρεις by the book, ποιοι είχανε δίκιο; Ο ∆ηµητρόφ ή ο Τρότσκι; Οι σταλινικοί της 3ης ∆ιεθνούς ή οι διεθνιστές της 4ης; Χωρίς µισόλογα: By the book, οι τροτσκιστές! Στην πράξη όµως αυτή η µετα-Αριστερά της εποχής τα µούσκεψε κι εδώ κι έξω. Πολέµησε το ΕΑΜ – το… εθνικιστικό, γιατί, λέει, δεν µετέτρεψε τον πόλεµο σε εµφύλιο, όπως πριν από 26 χρόνια ο Λένιν. Και ο «χοντροκέφαλος» Κούτβης στις ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ συντάχθηκε στο Οχι µε ένα δικτάτορα· ευτυχώς.
- Μετά το ’45 συµβήκανε και κάτι… ψιλογεγονότα το 1989. Επεσε το Τείχος και µας πλάκωσε (corrector, µην ανακατεύεσαι). Ανεπαισθήτως σχηµατίστηκε το υβρίδιο νεοφιλελευθερισµός + νεοφασισµός. Σάρωσε σε ∆ύση κι Ανατολή.
– Κι εµείς ξύναµε την γκλάβα µας να αντιληφθούµε τι τρέχει. Φταίει το «επικοινωνιακό» για το «σαραντατακατό». «∆εν το πήγαµε… αριστερότερα» σ’ ένα περιβάλλον που στρίβει ολοένα δεξιότερα, η συνταγή της σηµερινής µετα-Αριστεράς. Κάτι σαν οµοιοπαθητική.
Στο µεταξύ, ο κόσµος άλλαζε ραγδαία χωρίς αναχώµατα. Γερµανία, Γαλλία, Ιταλία, τώρα Ολλανδία και Αργεντινή τα πιο φρέσκα µιας καταστροφικής 30ετίας. Και στο Ελλαδιστάν ανακάλυψαν τον νέο εχθρό. Τον «νοικοκυραίο» συνώνυµο του… χαφιέ και άλλα ζορµπαλίκια. Επειδή απλώς εκφώνησε τη λέξη ο «απρόσκλητος νικητής», την κήρυξαν non grata. Κολίγα γιοι ούλοι κι ο παππούς κολίγας κι αυτός.
- Η εγχώρια µετα-Αριστερά µπρος στα ΝΕΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ξύνει αµήχανα τη σοφή κεφαλή της. Θα αναζητήσει –λέει– συµµαχίες, τη στιγµή που αδυνατεί να συνυπάρξει στο (πρώην) κόµµα της µε την πλειοψηφούσα Αριστερά απλώς επειδή εξέλεξε έναν απροσδόκητο πρόεδρο.
– Εβλεπα προχτές τον Νάσο. ∆εν έγινε κανένα ανθρωπολογικό τέρας· µην τσιµπάτε. Ενας συµπαθής hidalgo της Μάντσα (corrector, µην ανακατεύεσαι), ένας νέος που σκαλίζει στη στάχτη να ξανάβρει φωτιά. Περασµένες δόξες στα ΝΕΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ. Αδουν ηρωικά και πένθιµα «Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη». Κι ανεβάζουν οκτάβα όσο η υφήλιος µαυρίζει.
