Η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα, οι ίσες ευκαιρίες και η δίκαιη αναδιανομή του πλούτου είναι λέξεις-κλειδιά για ένα σύγχρονο κράτος που διαπνέεται από τις αρχές του διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού. Πόσο μάλλον όταν αφορούν προγραμματικές στοχεύσεις από τα κόμματα της φιλελεύθερης παράταξης.
Εδώ όμως στην Ελλάδα υπάρχει ένα πρόβλημα, μια σύγκρουση ιδεών. Ένα μέλος της πάλαι ποτέ «μισητής» τρόικας, ο Μπομπ Τράα, πρώην στέλεχος του «άτεγκτου» Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και υπεύθυνος του ελληνικού προγράμματος «προσαρμογής», αρθρογράφησε στην «Καθημερινή» της Κυριακής 18 Ιουνίου για «Φορολογική δικαιοσύνη και κομψότης».
Αφού έθεσε επί τάπητος το ζήτημα της πόλωσης και την οξυμένη αντιπαράθεση των κομμάτων, έθεσε το ερώτημα πώς αξιολογούμε αν μια φορολογική πολιτική είναι αφενός αποτελεσματική, αφετέρου δίκαιη. Η αξιολόγηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον Μπομπ Τράα ήταν καταιγιστική, σκληρή και ξεγύμνωσε τα λογής κυβερνητικά αφηγήματα.
Κρίνει ασύμβατο το γεγονός βάσει των δεδομένων της Eurostat και του υψηλού αξιόχρεου της χώρας ότι «η Ελλάδα συγκεντρώνει φόρους και εισφορές λιγότερο από τον μέσο όρο της ευρωζώνης». «Από το 2018 έως το 2021 […] το σύνολο των φόρων και των (σ.σ. ασφαλιστικών) εισφορών μειώθηκε κατά 1,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ» ενώ στην ευρωζώνη αυξήθηκε το ίδιο διάστημα κατά 0,6!
«Η Ελλάδα έχει υποβαθμίσει τις προσπάθειές της να αντλήσει περισσότερους φόρους» είναι η άποψή του και η ετυμηγορία του καταλήγει μαχαιριά στη βαλκανοθατσερική πολιτική Μητσοτάκη: «Τα ελλείμματα πρέπει να μειώνονται με έσοδα που έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά (με διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μειωση των φοροαπαλλαγών και αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, όχι με αύξηση των φορολογικών συντελεστών) και με περικοπές δαπανών (με στοχευμένες επιδοματικές πολιτικές)».
Από το μείγμα φόρων της κυβέρνησης Μητσοτάκη προκύπτει ότι η φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου (μερίσματα, ακίνητα, εισοφρές κ.λπ.) καλύπτεται από την υπερφορολόγηση με έμμεσους φόρους του συνόλου του πληθυσμού (καύσιμα, ενέργεια, τρόφιμα κ.λπ.), κάνοντας αβάσταχτη την καθημερινότητα των πολιτών και την τσέπη ακόμη πιο άδεια μετά την επίσκεψη σε σουπερμάρκετ ή σε βενζινάδικο. Είναι οι φόροι που, όπως γράφει ο Μπομπ Τράα, «αποφέρουν περισσότερα έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα παρά στην ευρωζώνη», αλλά εν τέλει υπολογίζει ότι από τα έσοδα μέσω ΦΠΑ η χώρα «αντλεί λιγότερα από όσα οι εταίροι της».
Παράλληλα, με τα υπερκέρδη των έμμεσων φόρων επιδοτεί (με pass και συμβάσεις ορισμένων μηνών) όχι το σύνολο των φορολογικών υποζυγίων αλλά όσους έχουν περάσει από το όριο της φτώχειας, προκειμένου να δείξει προεκλογικά ένα ίχνος κοινωνικού κράτους. Την ίδια στιγμή τα υπερκέρδη και οι ισολογισμοί κολοσσών που έπιασαν ακόμη και 1 δισ. ευρώ χορεύουν γύρω μας αφορολόγητα.
Όπως γράφει το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, λόγω του πληθωρισμού ανεβαίνει το εισόδημα του νοικοκυριού στη φορολογική κλίμακα που έμεινε «παγωμένη» χωρίς όμως αντίστοιχα να έχει αυξηθεί στο ελάχιστο η αγοραστική του δύναμη. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ισότιμη κατανομή των βαρών και το διέπραξε η κυβέρνηση Μητσοτάκη εντελώς χοντροκομμένα αλλά με κοψούς χαρακτηρισμούς από τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα.
