Αγαπητέ Θοδωρή, Πέρασες ξώφαλτσα από τη συνωμοσιολογία, αλλά δεν ενέδωσες τελικά στη μαυλιστική ευκολία της. Πίστευες στην αρχή ότι κάποιο «κέντρο» θέλησε να πλήξει την Κίνα για να τη συντρίψει οικονομικά.
Ομως αποδείχτηκε ότι κανένας δεν έμεινε αλώβητος από την πανδημία. Κανένα «κέντρο», καμία υπερδύναμη. Παγκόσμιος ο συγκλονισμός, απτό το τίμημα. Θανατικό, ανησυχία, τρόμος, περιορισμοί, οικονομία στο κόκκινο και προβληματισμός για την επόμενη μέρα.
Θα καταστεί άθυρμα ο κόσμος στα χέρια του «μεγάλου αδελφού», θα πληγεί η ιδιωτικότητα και θα περισταλούν οι ελευθερίες του; Και, φυσικά, τι θα συμβεί στην παγκόσμια οικονομία και ειδικά την ευρωπαϊκή — επομένως και στη δική μας την καχεκτική;
Θα επανέλθουμε στα ίδια, αποδεχόμενοι μοιρολατρικά τον σιδηρούν κανόνα της Ενωσης, ή θα μας καταστήσει σοφότερους η πανδημία ώστε να τινάξουμε τη σκόνη από το σεντόνι και να ξαναδούμε από την αρχή τις ανάγκες, τις ιεραρχήσεις και τα μέσα;
Σχετικά με το πρώτο. Την ιδιωτικότητα, δηλαδή τις ελευθερίες και τα συναφή. Ειπώθηκαν πολλά. Οτι πιθανώς να κυκλοφορούμε με βιομετρικά βραχιόλια και υπό συνεχή έλεγχο, με αποτέλεσμα να καταγράφεται τι μας αρέσει, σε τι αντιδρούμε, ποιες είναι οι πολιτικές προτιμήσεις μας και λοιπά.
Μη μασάς, φίλε μου. Πρώτον, διότι αυτό συμβαίνει εν πολλοίς και σήμερα. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε που να μη γνωρίζουν τα ποικιλώνυμα κέντρα εξουσίας, κυβερνητικά, οικονομικά και άλλα. Ε και; Αυτοί καταγράφουν για να πουλάνε προϊόντα, να επηρεάζουν συνειδήσεις, να τρομοκρατούν και να εξουσιάζουν, αλλά τίποτε από αυτά δεν μπορεί να υποτάξει τις κοινωνίες. Το πάθος για ελευθερία και αντίσταση δεν φυλακίζεται ούτε χειραγωγείται.
Δεύτερον, τα ίδια έλεγαν και μετά τους Δίδυμους Πύργους. Οτι παγκοσμίως θα ανασταλούν βαθμηδόν οι ελευθερίες, θα αυξηθεί ο έλεγχος, θα κυριαρχεί η καταστολή και θα επικρατήσει ζόφος. Αποδείχτηκαν πρόσκαιρα τα μέτρα (στην Αμερική) και οι δυσοίωνες προβλέψεις έπεσαν στο κενό.
Ε το ίδιο θα συμβεί και τώρα, έστω κι αν οι μηχανισμοί ελέγχου και χειραγώγησης ποτέ δεν ησυχάζουν. Πάντοτε θα προσπαθούν και όποτε βρίσκουν ευκαιρία θα επιδίδονται στο… θεάρεστο έργο τους. Ομως πάμε τώρα στο γήπεδο της οικονομίας, γιατί εκεί όντως υπάρχει πρόβλημα.
Πρόβλημα μέγα και δισεπίλυτο, που ενδέχεται να λυθεί —ή να επιχειρηθεί η λύση του— με τα βάρη στην κοινωνία. Ειδικά για τη χώρα μας οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες λόγω της παραγωγικής καχεξίας και της εξάρτησης από τον τουρισμό.
Τα αρνητικά αυτά στοιχεία γιγαντώθηκαν την εποχή των μνημονίων και η χώρα πορεύεται δίχως σχέδιο για το παρόν και το μέλλον. Κι όπως έγραψε προσφυώς ο Κώστας Κουτσουρέλης, επισημαίνοντας την αναντιστοιχία προεκλογικών υπεσχημένων και κυβερνητικού έργου του Μητσοτάκη, «μπορούμε κάτι πιο φιλόδοξο από το καζίνο του Ελληνικού;».
Ομως τα καλά νέα ενδέχεται να ’ρθουν από την Ευρώπη. Οχι από την καλή διάθεση της Μέρκελ, αλλά από το θυμωμένο πρόσωπο των γεγονότων. Περιορισμοί, δυναστικά μέτρα και μονόφθαλμος προσανατολισμός (ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.) είναι πολύ πιθανό να υποχωρήσουν ή να σαρωθούν.
Κάτι σχετικό είπε τις προάλλες ο Πασκάλ Μπρικνέρ: «Ο κανόνας του 3% (σχέση χρέους προς ΑΕΠ) που είχε θεσπίσει η Γερμανία έχει παρέλθει. Είναι το τέλος του γερμανικού δεσποτισμού στην Ευρώπη του Μάαστριχτ».
Είθε, φίλε μου. Αλλά ας έχουμε τον νου μας. Ο καπιταλισμός είναι πολυμήχανος. Και πάντα βρίσκει τρόπους…
Περιορισμοί και δυναστικά μέτρα είναι πολύ πιθανό να υποχωρήσουν ή να σαρωθούν. Είναι το τέλος του γερμανικού δεσποτισμού στην Ευρώπη του Μάαστριχτ;