Ο Παπαχελάς επιβεβαίωσε τις υποψίες πολλών για τη σοβαρότητα και τη μετριοπάθειά του, καθώς προτίμησε να συζητά για το σκάφος στο οποίο ο Τσίπρας είχε την άτυχη ιδέα να περάσει ένα «ήρεμο οικογενειακό Σαββατοκύριακο» παρά για τα τουρκικά σκάφη σε ξένες ΑΟΖ.
Δεν είναι κι εύκολο σε μια δημοσιογραφική αγορά που επενδύει στον Μπογδάνο, τον Πορτοσάλτε, τον Παπαδημητρίου, τον Πρετεντέρη, άντε και τον Παπαχρήστο, να γίνεις Αλέξης Παπαχελάς. Να συντηρείσαι επί σειρά ετών ως Αλέξης Παπαχελάς. Σοβαρός, με τη στεγανή εκείνη σοβαρότητα του ανθρώπου που έχει καταφέρει να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Χωρίς καμιά παραχώρηση στη σπατάλη του χαμόγελου ή στην ελαφρότητα του χιούμορ. Εξοπλισμένος με ένα ύφος ελαφρώς μυστηριώδες, που όλοι καταλαβαίνουν ότι κρύβει μυστικά της πολιτικής, της οικονομίας και της γεωστρατηγικής. Και ικανός να ρίχνεις όλο το βάρος σου υπέρ των μεταρρυθμίσεων που ευνοούν την ανάπτυξη, επειδή ευνοούν τη μεσαία τάξη, που ευνοεί την ανώτερη τάξη, που ευνοεί την ανώτατη τάξη.
Αυτό τον εμβληματικό, ούτως ειπείν, Αλέξη Παπαχελά απολαύσαμε την περασμένη Τρίτη στη συνέντευξη του Τσίπρα στον Σκάι. Μια συνέντευξη η οποία άγγιξε τις κορυφές επαγγελματικής ανάκρισης τρίτου βαθμού, χωρίς βασανιστήρια φυσικά. Εκτός αν ως βασανιστήριο εκλάβουμε –ίσως η Διεθνής Αμνηστία να συμφωνούσε σ’ αυτό– το ύφος τέιζερ, τα μάτια λέιζερ και το στόμα κάννη χωρίς σιγαστήρα με τα οποία η συνάδελφός του Σία Κοσιώνη απειλούσε σε κάθε τρίτη λέξη του τον πρωθυπουργό. Καθώς στη σχετική ανακριτική διαδικασία, όπως ορίζουν τα πρωτόκολλα των αρμόδιων υπηρεσιών, εκείνη είχε αναλάβει τον ρόλου του κακού μπάτσου, που κινείται από αγνό μίσος, ενώ εκείνος τον ρόλο του καλού μπάτσου, που κινείται από αγνή έφεση στην αναζήτηση της αληθείας.
Θαυμάσια παράσταση. Με τον Παπαχελά να επιβεβαιώνει τις υποψίες πολλών για τη σοβαρότητα και τη μετριοπάθειά του, καθώς προτίμησε να συζητά για το σκάφος στο οποίο ο Τσίπρας είχε την άτυχη ιδέα να περάσει ένα «ήρεμο οικογενειακό Σαββατοκύριακο» παρά για τα τουρκικά σκάφη σε ξένες ΑΟΖ. Με τη Σία να πετάει στην εξέδρα τις μπαλιές που της έδινε, φανερά εξοργισμένη γιατί ο Τσίπρας δεν τους καθόταν. Με τη δημοσιογραφία να χτυπάει κίτρινο, θειάφι, όταν μπουρδουκλώθηκε το ανακριτικό στο 2015, στο Μάτι, στο κάτι, στον Πετσίτη, στον αλήτη από την Κρήτη, στον Καμμένο, στα καμένα, στα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν. Κάπως έτσι. Κι ο Τσίπρας, εκτός πάσης λογικής, προσδοκίας και σκηνοθεσίας, να μην πέφτει ξερός. Να μένει όρθιος. Εντελώς όμως.
Θυμώνεις άμα είσαι Αλαφούζος, Κυρανάκης, Μητσοτάκης, Αυγενάκης; Κάνε τη δουλειά σου, κ. Παπαχελά. Είναι δυνατό με τόσα κιλά σοβαρότητας, τόσα χιλιόμετρα δεοντολογίας, τόσο βάθος γεωστρατηγικής, τόση Σία κι ανοσία, να μη ρίχνεις νοκ άουτ το τσογλάνι; Να σου τα χώνει, να σε ταπώνει, να σε ταπεινώνει και να σε παίρνει το πανελλήνιο στην πλάκα; Γι’ αυτό αφήσαμε τη θλιβερή είδηση στο τέλος. Ο Τσίπρας βρήκε την παπαχίλειο πτέρνα. Χραπ. Τίτλοι τέλους…
