Η καλλιτέχνιδα αφηγείται στην Ηλέκτρα Ζαργάνη
Το 2015 ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για το θέµα µε τα «Καλιαρντά» και εκεί συνάντησα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ηταν πολύ συµπαθητικός άνθρωπος, παρόλο που είχα πάει να τον βρω φοβισµένη γιατί νόµιζα ότι είναι γκρινιάρης. Τον είχα ειδοποιήσει και δέχτηκε αµέσως να µου παραχωρήσει τη συνέντευξη. «Μη φεύγεις, κάτσε να σου τα πω» µου είχε πει. ∆εν θα ξεχάσω ποτέ µια φράση που µου ανέφερε τότε: «Η φτώχεια θέλει κωλοπέραση». Ηταν τολµηρή απόφαση να µιλήσει σε µια τρανς και µάλιστα εκδιδόµενη που έβγαζε το περιοδικό «Κράξιµο» πριν από τόσα χρόνια. ∆εν κώλωσε όµως και µου έδωσε µια εξαιρετική συνέντευξη. Από τότε διατηρήσαµε φιλική σχέση. Οποτε ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη τον επισκεπτόµουν και τον αγαπούσα πολύ.
Πικραίνοµαι όταν ακούω να λένε µερικά νέα γκέι παιδιά ότι µε το έργο του υµνούσε την τοξική αρρενωπότητα. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έζησε σε µια διαφορετική εποχή και είχε µεγαλώσει σε συντηρητικό περιβάλλον. Η εκκλησία της γειτονιάς του τον είχε σώσει στην Κατοχή για να µην πεθάνει από την πείνα και ήταν πάντοτε ευγνώµων γι’ αυτό. Εξάλλου τότε δεν υπήρχαν πολλές ταυτότητες όπως σήµερα. Μόνο ο πούστης και ο στρέιτ. Ο Ελληνας ήταν πάντοτε εξοικειωµένος µε την οµοφυλοφιλία, αλλά µε έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ας θυµηθούµε τη ζωή του Λαπαθιώτη ή τα καλιαρντά που υπάρχουν από τις αρχές του αιώνα. Ο Χριστιανόπουλος έζησε σε αυτή την εποχή και είχε αντίστοιχα βιώµατα. Εµένα µε συµπάθησε γιατί κατάλαβε ότι εκπροσωπώ το καινούργιο.
Πιστεύω ότι ήταν εξαιρετικός ποιητής. Μπορεί ο Ελύτης και ο Σεφέρης να µίλησαν για τα µεγάλα και τα σπουδαία, ο Χριστιανόπουλος όµως µίλησε για τον άνθρωπο, για τον δρόµο, για τον έρωτα και για την ηδονή µε έναν τρόπο συγκλονιστικό. ∆εν ήταν δύσκολος άνθρωπος όπως λένε, ήταν όµως αντισυµβατικός. Αν δεν σε συµπαθούσε, θα σ’ το έλεγε. Ολοι οι σπουδαίοι και ιδιαίτεροι άνθρωποι έχουν τις αδυναµίες και τις γκρίνιες τους. Και ο Ταχτσής ήταν λίγο γκρινιάρης. Και ο Καβάφης θα ήταν µεγάλη σνοµπαρία, δεν θα καταδεχόταν να πιάσει συζήτηση µε µια λαϊκιά αδερφή, παρόλο που ήταν µατάκιας και πήγαινε στα µπουρδέλα και του άρεσαν τα λαϊκά τεκνά. Πιστεύω ότι έναν άνθρωπο πρέπει να τον κρίνουµε από την προσφορά του και από όλη του την πορεία στη ζωή, όχι µόνο από κάποιες µικρές αδυναµίες και κακίες που έβγαζε.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν πίστευε ότι ήταν τέλειος. Είχε συνέπεια απέναντι στη ζωή του και ήταν πολύ ερωτικός. Μπορεί να έλεγε διάφορες κακίες, αλλά δεν το έκανε από ζήλια ή από εµπάθεια. ∆εν το είχε ανάγκη. Είχε αυτογνωσία και ήξερε τι έργο είχε αφήσει πίσω του. Ηταν έξυπνος και µορφωµένος, σκέτη απόλαυση να κάθεσαι να τον ακούς να µιλάει. Είχε πάντοτε δίπλα του ανθρώπους, ήταν πολύ αγαπητός στη Θεσσαλονίκη και έτσι πέθανε ήσυχα και χωρίς µοναξιά. «Σε πήρα να µε επισκευάσεις και εσύ µε ξεχαρβάλωσες». Αυτός ο στίχος του για εµένα τα λέει όλα.
