Παραμονή της μεγάλης γιορτής, φέτος η Παναγιά βρίσκεται στον Έβρο. Σε μία νησίδα, κρατώντας στα χέρια της το εδώ και μέρες άταφο 5χρονο κοριτσάκι της.
Βάζοντας το άψυχο κορμάκι στο κρύο νερό, μήπως και το διατηρήσει όσο γίνεται ακέραιο.
Περιμένοντας κάποια από τις χώρες που μοιράζονται τον ποταμο, να έρθει να παράσχει το ιερό δικαίωμα της ταφής.
Η Ελλάδα λέει ότι η νησίδα ανήκει στην Τουρκία.
Η Τουρκία λέει ότι η νησίδα ανήκει στην Ελλάδα.
Δύο πολιτισμένες χώρες με δύο πολιτισμένες κυβερνήσεις, θα σήκωναν τα τηλέφωνα, θα συνεννοούνταν, θα έστελναν μία κοινή αποστολή να πάρει από τη νησίδα το άταφο κορμάκι και τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες.
Όταν όμως έχεις εκλεγεί με ατζέντα τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία, το μίσος για τον ξένο, τότε το άταφο κορμάκι γίνεται «πρόβλημα».
Τι θα πουν οι «υπερπατριώτες»; Ότι μαζεύουμε πρόσφυγες και τους περιθάλπουμε; Μα εμείς τους ταΐσαμε μίσος και φανατισμό κι αυτοί μας τάισαν ψήφους. Δεν μπορεί να διαταραχθεί η ισορροπία ενός συστήματος για ένα νεκρό 5χρονο…
Έτσι, ακόμα και το πανάρχαιο δικαίωμα ενός νεκρού στην ταφή είναι για σένα ψιλά γράμματα, γραμμένα στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Το πολύ πολύ να πας να δεις την παράσταση – κι αυτό μόνο αν τη σκηνοθετεί ο Λιγνάδης.
