Απερίφραστα και κατηγορηματικά το ΚΚΕ δηλώνει ότι η Χρυσή Αυγή και οι αποκρουστικές παραφυάδες της πρέπει όχι μόνο να μην εκπροσωπούνται στη Βουλή, αλλά κυρίως να μη βρίσκουν έδαφος και έκφραση στην κοινωνία.
Γι’ αυτό το ΚΚΕ, μαζί με άλλες αγωνιστικές δυνάμεις, πρωτοστάτησε στον αγώνα για να απομονωθούν οι διάφορες φασιστικές ομάδες στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, πολύ πριν από τη δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής και συμβάλλοντας καθοριστικά και σ’ αυτή.
Οταν ακόμη αυτοί που σήμερα όψιμα ανησυχούν για το πώς θα ορθώσουν τείχη στα φασιστικά μορφώματα συναγελάζονταν με τους εγκληματίες χρυσαυγίτες στο όνομα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Ή ακόμη και σήμερα ομού κι αντάμα στα ίδια ψηφοδέλτια στο Εργατικό Κέντρο Πύργου ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ με τη Χρυσή Αυγή ορθώνουν τείχη όχι στον φασισμό, αλλά στο ΠΑΜΕ…
Εξάλλου δεν θα υπήρχε η ανάγκη για ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις αν η Χρυσή Αυγή είχε καταδικαστεί αμετάκλητα, με τις ανάλογες συνέπειες αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων, αντί να σέρνεται η υπόθεση σχεδόν δέκα χρόνια με ευθύνη τόσο της σημερινής όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης, εξυπηρετώντας άλλες σκοπιμότητες.
Ποιο είναι το κρίσιμο ερώτημα; Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις τόσο απ’ την πλευρά της κυβέρνησης όσο και οι «γόνιμες» παρατηρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων περιορίζονται πράγματι στον διακηρυγμένο τους σκοπό; Ή μήπως αξιοποιώντας τον «αντιφασιστικό μανδύα» και τη δικαιολογημένη αποστροφή του λαού απέναντι σ’ αυτά τα μορφώματα υπηρετούν ταυτόχρονα άλλες και επικίνδυνες στοχεύσεις, που δεν θα μπορούσαν αλλιώς να γίνουν ανεκτές από τον ελληνικό λαό;
Κάτω από αυτές τις επικίνδυνες γενικεύσεις που εισάγει η κυβερνητική τροπολογία ως προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των κομμάτων στις εκλογές, περνώντας κάθε φορά από έναν ευρύτατο έλεγχο της οργάνωσης και δράσης τους, βρίσκει άπλετο χώρο να… στεγαστεί η απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων, η ανιστόρητη εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, δηλαδή με τον πιο συνεπή πολέμιό του. Μνημείο μιας τέτοιας ανιστόρητης
εξίσωσης ήταν ο χαρακτηρισμός του ΕΑΜ από τον πρωθυπουργό ως μιας απ’ της χειρότερες στιγμές της Ιστορίας, δηλαδή αυτών που πολέμησαν ενάντια στον φασισμό, την ώρα που η τότε αστική κυβέρνηση και το υπόλοιπο αστικό πολιτικό προσωπικό είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε… ρέμβαζαν εκ του μακρόθεν και με ασφάλεια τις εξελίξεις. Εξάλλου αυτή αποτελεί και την επίσημη θεωρία της ΕΕ, όπως επίσημη πολιτική της είναι και η ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής ιδεολογίας και δράσης, που αποτέλεσε αιχμή του δόρατος για να τεθούν εκτός νόμου κομμουνιστικά κόμματα, κομμουνιστικές νεολαίες, ακόμη και επαναστατικά σύμβολα σε μια σειρά από χώρες της ΕΕ. Την ίδια ώρα που οι ναζί και ντόπιοι συνεργάτες τους αποκαθίστανται και τιμώνται.
Αυτές οι ανησυχίες δεν αφορούν –όπως κάποιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν– αποκλειστικά το ΚΚΕ, το οποίο εξάλλου δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι ούτε στις πιο σκληρές περιόδους διώξεων. Αφορούν πρώτα και κύρια το ίδιο το εργατικό – λαϊκό κίνημα, αφού μέσα σ’ αυτήν τη γενικόλογη αναφορά σε καταδίκες και αδικήματα στοιβάζεται μια σειρά από ποινικές διατάξεις, που ήδη χρησιμοποιούνται κατά κόρον για να στηθούν δικογραφίες σε βάρος διαδηλωτών, απεργών και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών. Και η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στη διαμόρφωση αυτού του επικίνδυνου πλαισίου σ’ αυτή την κατεύθυνση αναδείχθηκε «πολύτιμη», εισάγοντας στον κατάλογο των αδικημάτων και τον περιβόητο τρομονόμο, στον οποίο έχουν τυποποιηθεί ως εγκληματικές πράξεις σχετιζόμενες με την «τρομοκρατία» μια σειρά από μορφές πάλης που επιλέγει το εργατικό – λαϊκό κίνημα.
Αυτές λοιπόν οι επικίνδυνες προεκτάσεις δεν μπορούν να παραβλέπονται, πολύ περισσότερο όταν είναι αμφίβολο, αν όχι πολιτικά αφελές, να ισχυρίζεται κανείς ότι μπορεί να βάλει ουσιαστικό μπλόκο στον φασισμό μέσα από νομοθετικές ρυθμίσεις.
Οι μόνοι που μπορούν να στείλουν οριστικά και αμετάκλητα τα εγκληματικά και αποκρουστικά φασιστικά μορφώματα στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας είναι ο ίδιος ο λαός και το κίνημά του. Και εγγύηση για να δοθεί η αντιφασιστική μάχη από καλύτερες θέσεις και με συνέπεια μέχρι τέλους είναι το δυνάμωμα του ΚΚΕ, της δύναμης που συγκρούεται ευθέως με το σύστημα της σαπίλας που γεννά το τέρας του φασισμού.
*Η Μαρία Κομνηνάκα είναι βουλευτής του ΚΚΕ
