Δημόσια Πανεπιστήμια εναντίον Ιδιωτικών : Αυτό είναι αδιαμφισβήτητα, το θέμα που έχει (ορθώς – κατά τη γνώμη μου) πρωταγωνιστήσει το τελευταίο διάστημα στον δημόσιο διάλογο.
Και ο όρος της ιδιωτικοποίησης χρησιμοποιείται εν προκειμένω εσκεμμένα, και όχι εκ παραδρομής, ούτε σε μία προσπάθεια εντυπωσιασμού ή ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, παρ’όλο που η κυβέρνηση κάνει λόγο για δήθεν «μη – κερδοσκοπικά» και «μη – κρατικά» πανεπιστήμια. Γιατί, όταν μιλάμε για funds, επενδύσεις, επιχειρηματίες και ανταποδοτικό σύστημα, το λεγόμενο «πάρε – δώσε», ο όρος της ιδιωτικοποίησης είναι ο μοναδικός που ανταποκρίνεται στην (ωμή) πραγματικότητα.
Και αφού τώρα μπορούμε να αρχίσουμε από τη σωστή βάση, μακριά από την ανάγκη της κυβέρνησης για εξομάλυνση της κατάστασης εφευρίσκοντας τρόπους και λέξεις που καλύπτουν το φιάσκο της ιδιωτικοποίησης, μπορούμε να αναλύσουμε γιατί αυτό το νομοσχέδιο, κάθε άλλο παρά «τη μεγάλη μεταρρύθμιση της χώρας» αποτελεί.
Προτείνω να φέρουμε στο μυαλό μας τον χάρτη της Ελλάδας και να σκεφτούμε ποιές πόλεις το νομοσχέδιο αυτό θα ωφελήσει. Σίγουρα, τις μεγάλες αστικές πόλεις, στις οποίες οι επιχειρηματίες θα έχουν παραπάνω κίνητρα για να επενδύσουν. Όταν, λαοιπόν, οι περιφέρειες της χώρας μας ερημώσουν, όταν η μαζική απουσία νέων φοιτητών θα τις κάνει μέρα με τη μέρα να γερνάνε, όταν εξακολουθούν να κλείνουν με εντολή της κυβέρνησης ολόκληρα πανεπιστημιακά ιδρύματα στην επαρχία, όπως για παράδειγμα στην Ηλεία, τότε, θέλω να δω αν θα θεωρούνται ή όχι «μεταρρυθμιστές» οι εμπνευστές του νομοσχεδίου.
Θέλει, όμως, και κάποια δόση ειρωνείας όταν μιλάνε οι ίδιοι άνθρωποι για δήθεν ενίσχυση του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Αλλά, ξέχασα. Πάγια τακτική στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων είναι η υποβάθμιση κάθε τι δημόσιου για να έρθει η ιδιωτικοποίηση σαν από μηχανής θεός και να λύσει όλα μας τα προβλήματα. Εξάλλου, για ποια ενίσχυση μιλάμε; Γι αυτή που μας κατατάσσει στην τελευταία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τη χρηματοδότηση και στελέχωση των Δημοσίων Πανεπιστήμιων; Ή μήπως, για κάποιους η «ενίσχυση» συνδέεται με χιλιάδες αστυνομικούς στα πανεπιστήμια και κατασπατάληση εκατομμυρίων σε κάτι παντελώς αχρείαστο;
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι μιλάνε για ανάσχεση του brain drain οι άνθρωποι που εφηύραν την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και έστειλαν περίπου 20.000 υποψήφιους φοιτητές στο εξωτερικό ή σε κολλέγια.
Και πέρα από όλα αυτά, ερχόμαστε στο σημείο που, κατά τη γνώμη μου, εμπερικλείει τον μεγαλύτερο από όλους τους κινδύνους, αυτόν της καταστρατήγησης του Συντάγματος. Παρ ‘ όλο που το άρθρο 16 του Συντάγματος προβλέπει ρητά ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση, ότι οι καθηγητές τους είναι δημόσιοι λειτουργοί και ότι η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται, η κυβέρνηση επιλέγει επιδεικτικά να το αγνοήσει.
Και απορώ. Έχουμε, άραγε, καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης; Έχουμε καταλάβει την απειλή που είναι προ των πυλών, η οποία δεν είναι άλλη από την διάρρηξη της Δημοκρατίας;
Ξέρουμε τί θα γίνει αν ανοίξει η κερκόπορτα της προσαρμογής και εφαρμογής κατά το δοκούν άρθρων και διατάξεων του Συντάγματος, ανάλογα με το τι μας βολεύει ανά περίσταση και ανάλογα με το ποια ή ποιανού τα συμφέροντα θέλουμε να εξυπηρετήσουμε; Αμφιβάλλω.
Μα, κυρίως, αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν χωράει παντού το αλισβερίσι. Κάποια πράγματα δεν μπορούν να είναι εμπορεύματα. Και θα διεκδικούμε για πάντα να παραμείνουν αγαθά. Ένα από αυτά είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα ελεύθερα, δημόσια, μαζικά πανεπιστήμια. Τα Πανεπιστήμιά μας.
