Οταν ανακοινώθηκε ότι δεν θα υποβιβαστεί καμία ομάδα από την τσεκουρωμένη λόγω πανδημίας Μπάσκετ Λιγκ οι βιαστικοί μίλησαν για τον όψιμο υδροκεφαλισμό των 16.
Η βιασύνη όμως βλάπτει, ιδίως στο ελληνικό μπάσκετ της νέας εποχής. Πρoτού ακόμη φτάσουμε στα τέλη Ιουνίου, δύο ομάδες με εύρωστους επενδυτές αποχώρησαν από τη σκηνή, αφού ο Κωστής Ζομπανάκης του Ρεθύμνου και ο Σπύρος Μπούμπουρας του Ηφαίστου απηύδησαν και τα βρόντηξαν. Ξενόφερτοι ομογενείς και οι δύο, κουράστηκαν να κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα της στασιμότητας και πήραν το κουβαδάκι τους για άλλες παραλίες, εγκαταλείποντας τις δύο νησιωτικές ομάδες στα έλεος των ανέμων.
Η κατάσταση θα χειροτερέψει προτού βελτιωθεί, αφού ο Πανιώνιος και ο Ιωνικός βολοδέρνουν, ενώ οι νεοφώτιστοι Χαρίλαος Τρικούπης Μεσολογγίου και Διαγόρας Δρυοπιδέων Αιγάλεω βλέπουν τα βαθιά νερά και τρομάζουν. Το παλιό σαλόνι μυρίζει παρακμή, αφού ο Παναθηναϊκός αλλάζει ταχύτητα μετά το φευγιό του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και οι Αρης, ΠΑΟΚ δοξολογούν τον κορονοϊό για την αποσόβηση ενός υποβιβασμού που φάνταζε σχεδόν βέβαιος. Αυτοεξόριστος στην Α2 για να εκδικηθεί κάποιες αόρατες δυνάμεις ορατές μόνο στον ίδιο, ο Ολυμπιακός επιμένει στην τακτική του ακρωτηριασμού.
Οι ελάχιστοι που έχουν ακόμη κουράγιο να το παλέψουν (ΑΕΚ, Προμηθέας, Περιστέρι) θεσπίζουν οικονομοτεχνικά κριτήρια και συνομιλούν με τη φιλόπτωχη κρατική τηλεόραση για μια συνολική συμφωνία που θα ζεστάνει τους πάντες, αλλά παρακατιανό προϊόν δεν θέλει ούτε η φιλόπτωχη ΕΡΤ. Ακόμη και τώρα που φτάσαμε στο μηδέν, οι πρωταγωνιστές του δράματος (και ιδίως οι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) δεν εννοούν να συνασπιστούν για το κοινό καλό. Το σπίτι τους καίγεται αλλά οι ίδιοι τραγουδάνε, σαν την ορχήστρα του «Τιτανικού» που παιάνιζε όσο το σκάφος βυθιζόταν.
