Λίγες ώρες πρoτού ανάψουν οι προβολείς των Ολυμπιακών Αγώνων το Παρίσι έμοιαζε έρημη πόλη, σαν να ξαναζούσε το lockdown. Εάν οι Αθηναίοι του 2004 περίμεναν τον ξένο επισκέπτη με υποκλίσεις στο όριο της δουλικότητας, οι Παριζιάνοι γύριζαν επιδεικτικά την πλάτη και δήλωναν αδιάφοροι για το πανηγυράκι της ΔΟΕ και των χορηγών της. «Η oλυμπιάδα της χλιδής και της υπεροψίας» παιάνιζαν οι εφημερίδες.
«Η oλυμπιάδα που δεν είναι δική μας» διαμαρτύρονταν οι πολίτες όσο διάβαζαν για την εμπλοκή του μεγιστάνα Μπερνάρ Αρνό στη χρηματοδότηση των Αγώνων και για τις διαδρομές της φλόγας μπροστά στα ξενοδοχεία και στις μπουτίκ του λεγάμενου. Οι Γάλλοι αγαπούν τον αθλητισμό με πάθος, αλλά δεν έχουν ανάγκη τον οβολό του τουρίστα και δεν σκοπεύουν να ανοίξουν τα πόδια για να τον υποδεχτούν. Αντιστέκονται όταν βλέπουν την κοινωνία τους να εξανδραποδίζεται (και ορθώνουν τείχη μπροστά στην επέλαση της ακροδεξιάς), αλλά πρωτίστως δίνουν προτεραιότητα στη δική τους ευημερία έναντι των ταρατατζούμ. «Ο,τι θέλετε σε 15 λεπτά» τιτλοφορείται το μεγαλεπήβολο πρόγραμμα της δημαρχίνας Αν Ινταλγκό: «Με ένα τεταρτάκι περπάτημα θα μπορείτε να λύσετε κάθε σας πρόβλημα.
Να βρείτε γιατρό, φαρμακείο, παιδική χαρά, βιολογικά προϊόντα, τα πάντα όλα». Και φυσικά να κολυμπήσετε στον Σηκουάνα! Προς το παρόν αυτά ισχύουν μόνο στο μιλητό. Οργισμένοι από την κατασπατάληση χρήματος (7,5 δισ.) που θα μπορούσε να επενδυθεί σε εγχειρήματα πολλαπλάσιας χρησιμότητας, οι Παριζιάνοι πολίτες έφυγαν για τις εξοχές ή κλείστηκαν στα σπίτια τους.
Αλλωστε, δήμος και κυβέρνηση έκαναν το παν για να παραδώσουν την πόλη στους ολυμπιακούς επισκέπτες. Το εισιτήριο του μετρό διπλασιάστηκε για τις μέρες των Αγώνων, ενώ το ιστορικό κέντρο μπλοκαρίστηκε πλήρως, με δικαίωμα πρόσβασης μόνο στους μόνιμους κατοίκους και τους διαπιστευμένους. Οι υπόλοιποι από Σεπτέμβρη και βλέπουμε. Οι Αγώνες δεν είναι για τους ντόπιους αλλά για τους ξένους. Οι γειτονιές της Μπελβίλ παραμένουν κουκλίστικες σαν να βγήκαν από ταινία, αλλά η Αμελί δεν μένει πια εδώ.
