Η «Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας» ανέλαβε, με κείμενο που αναρτήθηκε στο indymedia, την ευθύνη για την ένοπλη επίθεση κατά των ΜΑΤ που φυλάσσουν τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη Χαριλάου Τρικούπη.
Στο μακροσκελέστατο κείμενο γίνεται εκτενής αναφορά στον ρόλο των ΜΑΤ στην αντιμετώπιση διαδηλώσεων και άλλων κινητοποιήσεων ενώ αναφέρουν ότι «ξαναχτυπήσαμε δεύτερη φορά το ίδιο μπατσικό πόστο και τρίτη φορά στο ίδιο σημείο, στο ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που η σαπίλα της αριστεροκεντροδεξιάς πραγματοποιούσε ακόμα ένα σόου αναβάπτισης, για να δείξουμε ότι η ένοπλη αντίσταση παραμένει στα κοινωνικά μέτωπα μέχρι το τσάκισμα της κρατικής τρομοκρατίας, μέχρι τη νίκη του κάθε αγώνα».
Αναφερόμενοι στην ένοπλη επίθεση σημειώνουν ότι «τα αντανακλαστικά του μπάτσου που έσκυψε τη στιγμή που ο σύντροφος της Οργάνωσης πατούσε τη σκανδάλη, έσωσαν το τομάρι του και την ομάδα του. Δεν είχαμε το χρόνο να μετακινηθούμε και να τους πλησιάσουμε για να τους ξαναβρούμε ακάλυπτους και να τους ξαναρίξουμε. Ούτε επιτρεπόταν να γαζώσουμε το σημείο, ποντάροντας στις πιθανότητες μερικές σφαίρες να βρουν στόχο. Η επιχείρηση απαιτούσε χειρουργική ακρίβεια, γιατί ήταν συγχρονισμένη με τα φανάρια και την απουσία πεζών και αυτοκινήτων από το χώρο της επίθεσης.»
Αναλυτικά το κείμενο της ανάληψης ευθύνης όπως αναρτήθηκε στο Indymedia:
Για να τσακίσουμε τη τρομοκρατία κράτους και αφεντικών
Να επαναστατήσουμε ενάντια σε ένα σύστημα που προσπαθεί να καθυστερήσει το θάνατό του με δεκανίκι τη τρομοκρατία του
Με τη πρώτη και τη τρίτη ένοπλη παρέμβασή μας, δράσαμε δυο φορές δίπλα στα καθάρματα των ΜΑΤ, δηλώνοντας ότι το κοινωνικό κίνημα πρέπει να μην τους φοβάται κι ότι σύντομα θα ερχόταν η ώρα τους. Στις 10 Γενάρη 2017 κάναμε μια πρώτη προειδοποιητική επαφή, ρίχνοντας μια βολή στη κλούβα που σταθμεύει μπροστά από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και άλλες δυο δίπλα σ’έναν σκοπό. Στις 6 Νοέμβρη επιτεθήκαμε πάλι σε αυτά τα καθάρματα.
Τα ΜΑΤ αποτελούν το εξειδικευμένο εργαλείο άσκησης βίας και τρομοκρατίας ενάντια στο κοινωνικό κίνημα. Είναι μονάδες στρατιωτικού τύπου, οργανωμένες και εκπαιδευμένες για να επιτίθενται και να ξυλοφορτώνουν διαδηλωτές, κάνοντας μαζική χρήση χημικών όπλων (δακρυγόνα, ασφυξιογόνα, καυστικά, εγκαυματικά και άλλα) και βλημάτων (πλαστικές και μεταλλικές σφαίρες, κάνιστρα δακρυγόνου που εκτοξεύονται από καραμπίνα). Οι νεκροί και οι τραυματίες που έχουν αφήσει όλα αυτά τα όπλα σε διάφορες χώρες είναι αμέτρητοι. Θα αναφέρουμε μόνο τις πιο γνωστές περιπτώσεις από τη δράση της ελληνικής δημοκρατίας. Τον Οκτώβρη του 2011, θάνατος οικοδόμου με έμφραγμα από δακρυγόνο στο Σύνταγμα. Το Γενάρη του 2011 στην Κερατέα απέβαλε μια γυναίκα που το σπίτι της πνίγηκε στο δακρυγόνο . Το Γενάρη του 1991 τέσσερις νεκροί στο κτίριο Κ.Μαρούση στην Ομόνοια, σε φωτιά από δακρυγόνο. Τον Οκτώβρη του 1991 εμπρεισμός της Πρυτανείας του Πολυτεχνείου από δακρυγόνο. Στις 15 Ιουνίου 2011στο σύνταγμα , ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έχασε ένα τύμπανο από χειροβομβίδα «κρότου-λάμψης» σε διαδήλωση. Άλλοι έχουν ακροτηριαστεί. Σε κάθε κινητοποίηση όπου οι διαδηλωτές υπερασπίζονται το χώρο της δημόσιας συγκέντρωσης, υπάρχουν τραυματίες από τις βολές των μπάτσων. Επιπλέον, οι επιδρομές των ΜΑΤ πάνω στις διαδηλώσεις και οι συλλήψεις, πάντα ολοκληρώνονται με βασανιστήρια και τραυματισμούς, απολαμβάνοντας τη δεδομένη νομιμοποίηση που τους διασφαλίζουν όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί (αστυνομικοί διοικητές, εισαγγελείς, δικαστές, υπουργοί, βουλευτές και δημοσιογράφοι).
Τα ΜΑΤ σχηματίστηκαν το 1976 από την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, που έβγαλε από το συρτάρι ένα σχέδιο της χούντας και ανέθεσε στους χουντικούς που το είχαν εκπονήσει (Ηλίας Ψυχογιός κλπ) την τελική πραγματοποίησή του. Το μεταπολιτευτικό κομματικό κράτος χρειαζόταν να αποσυνδέσει το στρατό από τη ταξική καταστολή, για να αποκαταστήσει τη σχετική αποδοχή αυτού του θεσμού στο πλαίσιο της εθνικής ταυτότητας και να ντύσει το νέο καθεστώς με μια όψη «δημοκρατικής» αποστρατιωτικοποίησης. Συγχρόνως, εκσυγχρονίστηκε η αστυνομία σαν κύριος μηχανισμός καθημερινής τρομοκρατίας και στρατιωτικής καταστολής. Ο εθνικός στρατός παρέδωσε αυτή τη βρώμικη αποστολή στους ειδικούς μισθοφόρους της μπατσαρίας. Ενώ, οι ειδικές στρατιωτικές μονάδες και τα τεθωρακισμένα, που δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντιμετωπίζουν μεγάλες συγκεντρώσεις ανθρώπων, φυλάσσονται για ειδικές περιστάσεις.
Το κύριο όπλο των ΜΑΤ είναι τα χημικά αέρια. Η χρήση ενός ανεξέλεγκτου μαζικού όπλου υποδηλώνει τον αντικοινωνικό σκοπό της ύπαρξης αυτής της ειδικής μονάδας. Η δουλειά των ΜΑΤατζήδων είναι να διαλύουν διαδηλώσεις και να σπέρνουν τον τρόμο. Η δυνατότητα του κράτους να προκαλεί μαζικά πόνο, φόβο, σωματικά και ψυχικά τραύματα, κρατώντας συγχρόνως σε χαμηλή συχνότητα τις άμεσες δολοφονίες, του έδωσε το πλεονέκτημα να ασκεί καθημερινά τόση βία ώστε να παραλύει το κοινωνικό κίνημα και ταυτόχρονα να μασκαρεύει τις αντικοινωνικές και πολιτικές συνέπειες αυτής της μονόπλευρης πολεμικής επιθετικότητας.
Όλοι καταλαβαίνουν την αντικοινωνική φύση των μαζικών κρατικών όπλων, ακόμα και οι πιο συντηρητικοί. Όλοι αναγνωρίζουν ότι οι ΜΑΤατζήδες εκπαιδεύονται για να χτυπάνε τυφλά και γαλουχούνται με το πνεύμα του μισάνθρωπου λακέ κι αιμοδιψή δολοφόνου. Το δίκαιο λαϊκό μίσος για τα ΜΑΤ μαίνεται σαράντα χρόνια και ψάχνει τρόπους να εκφραστεί αποτελεσματικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει τη κυβερνητική διαχείριση, όπως και το ΠΑΣΟΚ πριν τη διακυβέρνηση Γιωργάκη Παπανδρέου, δια στώματος Χρυσοχωΐδη, τόνιζαν από τις προγραμματικές διακηρύξεις τους τη κατάργηση των χημικών όπλων. Φυσικά, κανένας κρατιστής δεν θα πραγματοποιούσε ποτέ αυτή τη «δέσμευση». Η χρήση μαζικών όπλων που μπορούν να εκτοξευτούν από απόσταση ασφαλή για τους ένστολους λακέδες, είναι αναγκαιότητα για το καθεστώς. Μόνο η μαζική χρήση πυροβόλων όπλων θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα χημικά, επαναφέροντας την εικόνα της χούντας. Χωρίς αυτά οι μπάτσοι δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το οργανωμένο κοινωνικό κίνημα και τις λαϊκές εξεγέρσεις.
Η απόλυτη εξάρτηση της οικονομίας του ελληνικού κράτους από τις διεθνείς τράπεζες, που ξεκίνησε με τη συμφωνία του Μάαστριχτ και ολοκληρώθηκε με τα τοκογλυφικά συμβόλαια με το ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά ταμεία δέκα χρόνια μετά, όξυνε τις πολιτικές εκμετάλλευσης και αποκλεισμού και τις έκρυψε πίσω από το μανδύα των διακρατικών συσχετισμών. Από το 2009 μεγάλα πλήθη βρέθηκαν στους δρόμους αντιστεκόμενα στη νέα καπιταλιστική επίθεση, αμφισβητώντας τη κυριαρχία των πολιτικών θεσμών και επιχείρησαν πολλές φορές να τη καταλύσουν περικυκλώνοντας το αστικό κοινοβούλιο. Σ’αυτή τη κατάσταση οι ειδικές δυνάμεις καταστολής των διαδηλώσεων και των πολιτικών δράσεων (ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΔΕΛΤΑ, ασφαλίτες κλπ) έγιναν η εγγύηση επιβίωσης του καθεστώτος.
Στις 12 Φλεβάρη του 2012, μισό εκατομμύριο άνθρωποι κατέκλεισαν το κέντρο της Αθήνας προσπαθώντας να αποκλείσουν το κοινοβούλιο, αλλά δεν άντεξαν το χημικό βομβαρδισμό. Οι άγριες μάχες με τους λακέδες δολοφόνους κράτησαν ώρες, αλλά δεν επιτεύχθηκε νέα συγκέντρωση στη πλατεία Συντάγματος. Η μεγαλύτερη διαδήλωση της αντιμνημονιακής περόδου, που προκαλούσε δέος και μόνο που στεκόταν στο δρόμο, φάνηκε αδύναμη απέναντι στη τεχνολογία πολέμου που εφαρμόζει το κράτος. Τη στιγμή της πιο διευρυμένηςέκφρασης του κοινωνικού κινήματος, έγινε φανερός σε όλους ο κρατικός ολοκληρωτισμός και η πολεμική φύση του. Οι αγωνιζόμενοι βίωσαν τα όρια της απουσίας συνολικής επαναστατικής προοπτικής και τα όρια της ανοργάνωτης εξέγερσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάτησε πάνω στην ήττα του κοινωνικού κινήματος προεκλογικά για να δώσει αξία στην υπόσχεση μιας μικρής ανακούφισης των οικονομικά ασθενέστερων και μετεκλογικά για να ξεφρακάρει την εφαρμογή των ατέρμονων καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων. Το κομμάτι των συντηρητικών στρωμάτων που έχει χτυπηθεί από τις τράπεζες και την οικονομική πολιτική που επιβάλουν μαζί με το ελληνικό κράτος, διαμόρφωσε το πρόσκαιρο ρεύμα που ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Καμμένο στη κυβέρνηση, γιατί τα συμφέροντά του ήταν ταυτισμένα με μια καπιταλιστική ανάπτυξη δίχως ανακατατάξεις. Ανάμεσα στις δυο τελευταίες εθνικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το μικρό μέρος των εργατών και των ανέργων που σε συνθήκες ανέχειας και μετά την ήττα του κοινωνικού κινήματος δεν είχαν να χάσουν τίποτα ρίχνοντας μια ψήφο στη πιθανότητα να μετριαστεί για λίγο η επίθεση που δέχονται. Μετά, έχασε και τα μεσαία στρώματα που προηγουμένως είχαν απαξιώσει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Η οικονομική, αστυνομική και ιδεολογική τρομοκρατία, που νομιμοποιείται και ολοκληρώνεται από τους κοινοβουλευτικούς και τους δικαστικούς μηχανισμούς, οξύνεται κάθε μέρα. Το κράτος δεν μπορεί να αποκαταστήσει καμία κοινωνική συναίνεση. Έχει αλλάξει στρατηγική. Θωρακίζει τον ολιγαρχικό πυρήνα του καθεστώτως. Προσφέρει δηλαδή, απόλυτη στήριξη στην επιχειρηματική ελίτ, ελευθερία στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, πλήρη υποταγή στα διεθνή χρηματιστικά και τεχνοκρατικά επιτελεία, προληπτική καταστολή των καταπιεσμένων, άμεση εξουδετέρωση των αντιστάσεων με δολοφονικά μέσα και φυλακές, νομιμοποίηση των μειοψηφικών κυβερνήσεων.
Το είπαμε το προηγούμενο Νοέμβρη. Η διαμεσολάβηση έχασε κάθε αξιοπιστία. Τη θέση της κατέλαβαν οι τρομοκρατικές πολιτικές επιβολής ταξικής ειρήνης. Η κρίση αντιπροσώπευσης έγινε κρίση προοπτικής.
Η οικονομικο-πολιτική-πολιτισμική κρίση είναι άμεση έκφραση των ορίων του συστήματος κυριαρχίας. Δεν αντανακλά απλώς την ολιγαρχική διαχείριση της οικονομίας, αλλά το σύνολο των ταξικών-κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού. Η διάλυση του δημοκρατικού και κοινωνικού επιχρίσματος του ελληνικού κράτους φέρνει την αναπόφευκτη καταστροφή των κοινωνικών δεσμών και των οικονομικών στρωμάτων που παρέμειναν προσκολλημένα στο πατριαρχικό-κρατιστικό μοντέλο. Για να ανατραπούν οι υλικές συνθήκες που επιβάλει η οικονομική και αστυνομική τρομοκρατία, χρειάζεται να ξαναγίνουμε κοινωνία μέσα από την αυτοοργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος. Η ευθύνη μιας ανατρεπτικής προοπτικής είναι υπόθεση όλων εμάς που βιώνουμε τη σύγχρονη σκλαβιά. Μόνο οι καταπιεσμένοι μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο παίρνοντας τη δύναμη στα χέρια μας.
Ανάλυση στις βασικές γραμμές για το επαναστατικό κίνημα
Στη προηγούμενη διακήρυξή μας, «Για τη συγκρότηση του επαναστατικού κινήματοςπου θα καταργήσει τη κυριαρχία κράτους και κεφάλαιου», προσδιορίσαμε τις γραμμές αναφοράς για ένα διεθνές επαναστατικό κίνημα με σταθερές βάσεις. Οι βασικές γραμμές είναι τρεις:
Α- Το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας πρέπει και μπορεί να είναι αντικρατικό και να βάζει σαν άμεσο στόχο την ανατροπή του πολιτικοστρατιωτικού και οικονομικού καθεστώτος, τη κατάργηση των κρατικών θεσμών και το ξερίζωμα των μηχανισμών εξουσίας. Η ιδιοτέλεια, η βία και η υποκρισία κάθε πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σήμερα είναι ορατές από το σύνολο των ταξικά καταπιεσμένων. Οι κοινωνικές ανάγκες επιτάσουν την άμεση καταστροφή του κράτους.
Η ανατροπή του πολιτικοστρατιωτικού και οικονομικού καθεστώτος δεν είναι ένας μακροπρόθεσμος και αφηρημένος στόχος. Κάθε αγωνιστής πρέπει να παλεύει γι’αυτό καθημερινά. Πρέπει να το προτάσει με κάθε πολιτική παρέμβαση κι ακόμα περισσότερο να εφαρμόζει και να δείχνει έμπρακτα τους επαναστατικούς τρόπους οργάνωσης και δράσης μέσα στο εργασιακό κάτεργο, μέσα στο σωματείο βάσης και στις εργατικές συνελεύσεις, στη γειτονιά του, στις λαϊκές συνελεύσεις, τις αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές και τις θεματικές συλλογικότητες, στο διάλογο και στις οργανωτικές διαδικασίες του αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού κινήματος. Όποιος καταλαβαίνει και αποφεύγει αυτή τη ριζική πολιτικοκοινωνική ευθύνη, προδίνει τους καταπιεσμένους, δικαιώνει τη κρατική τρομοκρατία και τελικά ξεπέφτει στο ρεφορμισμό.
Β- Το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας πρέπει και μπορεί να βάζει σαν άμεσο στόχο τη κοινωνικοποίηση όλου του πλούτου μέσα από ένοπλες κομμούνες που πρέπει και μπορούν να εγκαθιδρυθούν από σήμερα με την επαναστατική δράση εργατικών και κοινοτικών συνελεύσεων.
Το χαρακτηριστικό σχήμα του κρατιστικού σοσιαλισμού, «πρώτα πολιτική κυριαρχία, μετά κοινωνική επανάσταση», έχει πεθάνει ιστορικά, αφού οδήγησε σε ανεπανόρθωτα πισωγυρίσματα. Το αναλύσαμε στη προηγούμενη διακήρυξή μας. Τώρα στη φάση αυτοδιάλυσης της πολιτικής μεσολάβησης, σαν έκφραση της συστημικής κρίσης, καμιά πολιτική αλλαγή δεν είναι εφικτή χωρίς κοινωνική επανάσταση. Ούτε σαν φάρσα. Ο Βασίλης Λεβέντης ατενίζει την αριστερή αντιπολίτευση από τα παράθυρα του κοινοβουλίου.
Σήμερα η ανατροπή του πολιτικοστρατιωτικού καθεστώτος μπορεί να γίνει μόνο από το κοινωνικό κίνημα που αρνούμενο οποιαδήποτε πολιτική μεσολάβηση θα συγκροτήσει τις ανοιχτές ομοσπονδιακές δομές του στη βάση της άμεσης ανατροπής του οικονομικού καθεστώτος, με την επιβολή κοινωνικών όρων ενάντια στα συμφέροντα των αφεντικών και την απαλλοτρίωση κοινωνικού πλούτου. Σ’αυτό το καθημερινό επαναστατικό αγώνα, η σύγκρουση με τους μηχανισμούς καταστολής δεν αναβάλεται μέχρι τη γενική εξέγερση, ούτε είναι μόνο μια προπαγανδιστική μικρογραφία πολιτικής ανατροπής ή πολιτισμικής κριτικής. Η αυτοοργάνωση της σύγκρουση πρέπει να στοχεύει στην υποχώρηση της εκμετάλλευσης και του ελέγχου, πρέπει και να δυναμώνει την αυτοπροστασία του κοινωνικού κινήματος και των κατακτήσεών του.
Οι αγωνιστές έχουν το πολιτικοκοινωνικό καθήκον να μπολιάσουν τις ταξικές-κοινωνικές αντιστάσεις με το παράδειγμα της άμεσης αντεπίθεσης στο πολιτικοστρατιωτικό και οικονομικό καθεστώς και με την εμπειρία που λέει ότι μπορούμε να τσακίσουμε τη τρομοκρατία και τη κυριαρχία του. Παράλληλα, πρέπει να μπολιάζουν τους αγώνες με τις ιδέες, τα ήθη, τις μεθόδους και την εμπειρία του ελευθεριακού κοινοτισμού και οικουμενικού φεντεραλισμού.
Γ- Σήμερα είναι απαραίτητη και εφικτή η διάχυση της επαναστατικής αυτοοργάνωσης στη μεγάλη μάζα των εκμεταλλευόμενων και των αποκλεισμένων. Είναι απαραίτητη και εφικτή η εφαρμογή της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης εδώ και τώρα.
Οι παγιωμένες σχέσεις εκμετάλλευσης είναι ένας διπλός αποκλεισμός. Η πραγματική όψη της ιδιοκτησίας είναι ο οικονομικός αποκλεισμός, που δεν ξεκινάει από την κατανάλωση, αλλά από τη παραγωγή. Πίσω από την άνιση κατανομή των κοινωνικών πόρων βρίσκεται ο διευθυντικός έλεγχος. Όλες οι μορφές αποκλεισμού ξεκινούν από την εξουσία της πολιτικής και τεχνοκρατικής ολιγαρχίας. Όλες οι μορφές ανάθεσης των πολιτικών και τεχνικών αποφάσεων σε αυθεντίες, γεννάνε εκμετάλλευση.
Η άμεση κοινωνική αυτοδιεύθυνση είναι το πρόταγμα που προσδιορίζει την υλική βάση της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Αυτό το πρόταγμα πραγματώνεται εδώ και τώρα μέσα από την αυτοοργάνωση της αντίστασης και την ανάληψη των κοινωνικών ζητημάτων από τις ανοιχτές συνελεύσεις του αντικρατικού ταξικού – κοινωνικού κινήματος.
Ο αποκλεισμός σήμερα δεν αφορά μια ταξική μειονότητα. Γενικεύεται και είναι πολυδιάστατος. Ο οικονομικός αποκλεισμός σήμερα είναι εξοντωτικός λόγω της κατακόρυφης υποτίμησης της εργασίας, της επεκτεινόμενης ανεργίας, της κυριαρχίας της ημιανεργίας πάνω στην εργασία, της εκμηδένισης των κοινωνικών παροχών, της τεχνητής ακρίβειας, των φοροληστρικών μέτρων, της ποινικής διαχείρισης της φτώχειας και της διατήρησης στη παρανομία των μεταναστών, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής βάσης.
Ο αποκλεισμός είναι και πολιτικός. Τα κόμματα της ελληνικής δημοκρατίας δεν μπορούν πια να συνθέσουν ούτε τα αστικά συμφέροντα. Οι αστικοί θεσμοί αντιπροσωπεύουν μόνο τους ελάχιστους που τα προνόμιά τους εξαρτώνται από την επιβίωση του κρατικού ελέγχου και του κομματικού συστήματος, πιο ειδικά, αφήνοντας εκτός των τειχών όλους τους άλλους. Εκτός των τειχών ο πολιτικός αποκλεισμός προσπαθεί να ολοκληρωθεί με τη καταστολή της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης.
Ο αποκλεισμός, δηλαδή, οι σχέσεις εξουσίας, γίνεται απόλυτος στη φάση που ο δημόσιος λόγος, οι τέχνες και οι μνήμες καταλαμβάνονται από τις γλώσσες, την αισθητική και τις αφηγήσεις της κυριαρχίας. Η διάλυση της συλλογικής επαναστατικής ιστορίας κι ο εξευγενισμός του κοινωνικού πεδίου φυλακίζουν τη λαϊκή έκφραση σε αυτοκαταστροφικές δίνες. Η πολιτισμική κρίση του καπιταλισμού κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της ζωής. Στις σημερινές συνθήκες γενικευμένου ανταγωνισμού-κανιβαλισμού, κράτος και κεφάλαιο δεν έχουν πια χώρο ενσωμάτωσης και δεν μπορούν να δημιουργήσουν οποιοδήποτε κοινωνικό όραμα. Δεν υπάρχει πια περιθώριο για ζωή μέσα στις πειθαρχημένες σχέσεις.
Οι ιδρυτικές πράξεις της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης είναι η άρνηση των κυρίαρχων αξιών, η άμεση καταστροφή των τυραννικών δομώνκαι η αντιστροφή των συστημικών αφηγήσεων. Σ’ αυτό το δημιουργικό παιχνίδι μπαίνουν σε αμφισβήτηση και οι επαναστατικές αξίες που έχει καπηλευτεί κι έχει αφομοιώσει η εξουσία. Οι ιδέες που διαμορφώνει η κοινωνική εξέγερση είναι σίγουρα αντιφατικές, γιατί αυτές πρώτες μιλάνε για τις ατέρμονες αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι αγώνας για την μερική άρση διάφορων αποκλεισμών είναι ζήτημα επιβίωσης για τους καταπιεσμένους. Η σύγκρουση στο πεδίο της κοινωνικής ζωής είναι αναγκαία και μπορεί να είναι νικηφόρα όταν γίνεται αντιληπτή η εχθρική φύση της πολιτικής μεσολάβησης. Όμως, δεν αρκεί η ανακάλυψη της αυτοοργάνωσης. Πρέπει και να σπάσουμε τους αποκλεισμούς που διασπούν τους καταπιεσμένους και το κοινωνικό κίνημα. Απελευθερωμένος είναι ο άνθρωπος που μέσα από τη γενναιόδωρη συμμετοχή του στον επαναστατικό αγώνα δημιουργεί και οπλίζει τη συλλογική ταυτότητα της πάλης. Για να έχει ισχύ το κοινωνικό κίνημα, και να δυναμώσει το επαναστατικό ρεύμα, πρέπει να συμφωνήσουμε σε αυτή την απλή και διάφανη θέση, που έχει βγει μέσα από την σθεναρή πάλη και το βαρύ κόστος της: Το κράτος διαλύει τη κοινωνική αλληλεγγύη, η επανασταστική αλληλεγγύη είναι ο πυρήνας του αγώνα, η κοινωνική επανάσταση είναι οθρίαμβος της αλληλεγγύης.
Η ανατροπή του πολιτικοστρατιωτικού καθεστώτος σαν κομβική στιγμή της καταστροφής των δομών εξουσίας, θα επιτευχθεί από ένα κίνημα που κάνει επαναστατικές αλλαγές στους τρόπους που οργανώνει και εκφράζει τον κοινωνικό πόλεμο και τη ζωή. Όταν οι κοινωνικές κατακτήσεις είναι πλούσιες και το κίνημα δυνατό, αυτό αντανακλά το επαναστατικό έργο που έχει γίνει. Όταν μας σαρώνει η φτώχεια και το κράτος φαίνεται ακλόνητο, αυτό ανανκλά το έλλειμα επαναστατικής πρωτοβουλίας, ενότητας και οργάνωσης, έλλειμα κοινωνικού ήθους.
Οι τρεις βασικές γραμμές αναφοράς για ένα διεθνές επαναστατικό κίνημα είναι συνέπεια του σκοπού της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την πολιτική δουλεία, την εκμετάλλευση και κάθε αποκλεισμό. Οι τρεις γραμμές αποτελούν εξαρχής μια ενότητα. Καθεμία υπάρχει μέσα στις άλλες και συμπεραίνεται απ’αυτές. Δυναμώνουν όλες μαζί ή το επαναστατικό κίνημα δεν εξελίσσεται καθόλου.
Ο καταλύτης του επαναστατικού κινήματος είναι η άμεση επαναστατική δράση. Άμεση δράση κοινωνικά και μαχητικά και ταυτόχρονααναβάθμιση της μαχητικής οργάνωσης, των όπλων και των τακτικών της. Αυτή είναι η βασικότερη συνέπεια στο σκοπό της κοινωνικής επανάστασης.
Σκόνη στους τροχούς του επαναστατικού κινήματος
Η συντηρητική προπαγάνδα ενάντια στην ένοπλη πάλη προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια της με θεωρητικά τεχνάσματα. Ο χυδαίος πασιφισμός που προσφέρει ανοχή στη κρατική τρομοκρατία για να μείνει αναλλοίωτη η ιδέα της «μη βίας», μασκαρεύεται. Ο ίδιος χυδαίος πασιφισμός που προσφέρει ανοχή στο βασανισμό δεκαεξάχρονων διαδηλωτών, στο πνιγμό ανέστιων παιδιών στο Αιγαίο, στις ωμές δολοφονίες μέσα στα αστυνομικά τμήματα και στις συνθήκες θανάτου στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, λέει ότι δεν έχουμε ηθικό διακαίωμα να αντεπιτεθούμε, παρά μόνο να αμυνθούμε. Οι υπερασπιστές της παθητικότητας γνωρίζουν ότι στην ταξική σύγκρουση, που δεν καθορίζεται από τις εξαιρέσεις προσωπικής ευαισθησίας και μεταμέλειας, δεν υπάρχει αποτελεσματική άμυνα χωρίς αντεπίθεση. Ο κρατικός ολοκληρωτισμός δεν αφήνει περιθώριο παθητικής άμυνας. Η αποφυγή της σύγκρουσης αφήνει το έδαφος στους κρατικούς δολοφόνους, προσφέροντάς του την πολυτιμότερη αξία των αστών, την αδιαφορία.
Οι ίδιοι φαρισαίοι καταγγέλουν την απόδοση συλλογικής ευθύνης και τη λογική των αντιποίνων. Τα θυμούνται όταν χτυπάει ο αδύναμος. Ενώ όταν χτυπάει η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία για να σιγουρεύει τη τρομοκρατική κυριαρχία της, οι ίδιοι φαρισαίοι εναποθέτουν τη λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη στους κρατικούς θεσμούς, στο ποινικό σύστημα των κυρίαρχων και στην απρόσωπη ανευθυνότητα των μηχανισμών. Τα αφεντικά και τα όργανά τους ξέρουν τις ευθύνες τους. Ξέρουν ότι με τη συμμετοχή τους στο σύστημα εξουσίας παίρνουν την ευθύνη της διαιώνισής του, ανεξάρτητα από τις περιστασιακές πρωτοβουλίες του καθενός τους. Τα καθάρματα που επανδρώνουν τους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς τρομοκρατίας αναλαμβάνουν το ρίσκο να χτυπηθούν από την αντίσταση, γιατί νομίζουν ότι το σύστημα θα επιβιώσει και ότι οι ίδιοι θα καταφέρουν να κρυφτούν πίσω από την ασφάλεια των μηχανισμών για όσο θα φροντίζουν το τομάρι τους. Τα χτυπήματα στο μηχανισμό τους τρομάζουν.
Ένα απλό παράδειγμα: Το προηγούμενο Νοέμβρη μετά την επίθεση στη γαλλική πρεσβεία η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας επισήμανε ότι «οι εκβιαστικές προσωρινές απαγωγές αγωνιστών από κλιμάκια της ασφάλειας συνεχίζονται» κι ότι «ειδικά σε μέρες μεγάλων κινητοποιήσεων όπως η επέτειος του Πολυτεχνείου αυτές οι κρατικές απαγωγές γίνονται μαζικά». Αυτή η αναφορά σε συνδιασμό με τη δράση μιας οργάνωσης ένοπλης αντίστασης ήταν αρκετά για να αποτρέψουν αυτή τη χουντική πρακτική τις μέρες των επετείων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο κρατικός μηχανισμός αντιλαμβάνεται ότι η απειλή της αντεπίθεσης τον αφορά σαν ενιαίο μηχανισμό. Αντιλαμβάνεται και την κοινωνική δυναμική της άμεσης δράσης. Όταν σηκώνεται ένα όπλο, εκατοντάδες χέρια έχουν το πόθο και μπορούν να το ξανασηκώσουν.
Πάμε λίγο πίσω. Η ίδια χυδαία συνθηκολόγηση με το καθεστώς τρομοκρατίας λέει ότι ο ένοπλος αγώνας είναι πρόωρος και αδιέξοδος όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα κοινοβουλευτικό σύστημα. Αυτοί οι λακέδες του κοινοβουλευτισμού στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντάς του το δρόμο στην επέκταση του κατασταλτικού οπλοστασίου ενάντια στους πολιτικούς και τους κοινωνικούς κρατούμενους, το δρόμο για νέα μνημόνια, το δρόμο προς τον εθνικισμό και την αναβάθμιση της συμμαχίας με τον ισραηλινό σφαγέα. Σήμερα που το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί, παρασέρνοντας στην κατάπτωσή του τις πασιφιστικές αυταπάτες, από που αλλού θα πάρει δύναμη η απόγνωση των καταπιεσμένων, αν όχι από την ένοπλη αντίσταση που δίνει το παράδειγμα του εφικτού για τη προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς κρατική δικτατορία και εκμετάλλευση; Κανείς δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι ένα κίνημα μπορεί να φέρει τη μέρα που θα καρφώσουμε στο σανίδι τους στυγνούς εκμεταλλευτές και τους ξετσίπωτους πολιτικάντηδες, αν το σήμαντρο της ένοπλης αντίστασης δεν κρατιόταν όρθιο στις εποχές των δημοκρατικών ψευδαισθήσεων.
Οι πιο χυδαίοι απ’ όλους τους υβριστές της επαναστατικής πάλης είναι οι δήθεν ελευθεριακοί που καταγγέλουν την ένοπλη αντίσταση σαν «πρωτοπορία» έξω από το κοινωνικό κίνημα. Χαρακτηρίζοντας κάθε ένοπλη πρωτοβουλία και οργάνωση σαν «απ’ έξω» ή «από πάνω», παραδέχονται ότι θέλουν το κοινωνικό κίνημα άοπλο και παθητικό. Δεν διαφέρουν από τη καθεστωτική αριστερά που διαχωρίζει την ένοπλη αντίσταση από το μαζικό κίνημα, χαρακτηρίζοντάς τη σαν «ατομική τρομοκρατία», για να πει τελικά ότι το κίνημα είναι ανέτοιμοκαι ότι φταίνε οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι που δεν έχουν ταξική συνείδηση. Με μαρξιστικό επίχρισμα στοχοποιείται η επαναστατική απόκλισηαπό τη συμβιβασμένη κομματική «πρωτοπορία». Με ελευθεριακό επίχρισμα στοχοποιείται η «ένοπλη πρωτοπορία». Είναι το ίδιο.Φοβούνται μη χάσουν το ρόλο του μπροστάρη, γιατί όταν το κοινωνικό κίνημα δυναμώνει ξαποστέλνει τους συντηρητικούς ινστρούχτορες.
Ποιά στρατηγική αντιστοιχεί στο πολιτικό στόχο της συγκρότησης του επαναστατικού κινήματος
Προτάξαμε πριν ένα χρόνο τη κεντρική στρατηγική γραμμή: Συγκρότηση της πλατιάς ένοπλης κοινωνικής αντίστασης.
Χρειάζεται να δούμε με κριτική ματιά και να αφήσουμε στο παρελθόν όλους τους δογματισμούς που στα λόγια προτάσουν την επανάσταση, αλλά στη πράξη πάνε ανάποδα. Το κύριο πρόβλημα είναι η απομόνωση, που θυσιάζει τη προοπτική στο όνομα της ασφάλειας και της ιδεολογικής καθαρότητας. Οι ομάδες ιδεολογικής συμφωνίας δεν μπορούν να πλατιάσουν την κοινωνική αντίσταση. Οι πολιτικές οργανώσεις έχουν την ευθύνη να παίρνουν πρωτοβουλίες για τηνοργάνωσηεπαναστατικών βάσεων.Οι επαναστάτες δεν είναι ελίτ. Ζουν και οργανώνουν την αντίσταση μέσα στις αντιφάσεις της κοινωνίας.
Όσο δραστήριοι κι αν είναι οι απομονωμένοι πυρήνες δεν μπορούν να αναβαθμίσουν την αντίσταση. Όση ζημιά και να κάνει στον εχθρό ένα χτύπημα, σκοπός του πρέπει να είναι η πλατιά επαναστατική αυτοοργάνωση.
Η προπαγάνδα μέσα από τη δράση είναι μόνο ένα χαρακτηριστικό της δράσης. Όλες οι ομάδες που έχουν ανυψώσει αυτό το συμπληρωματικό χαρακτηριστικό σε κύριο στόχο, δεν έχουν πάει βήμα μπροστά προς τη συγκρότηση επαναστατικού κινήματος. Η άμεση δράση είναι παράδειγμα δύναμης ενάντια στη τρομοκρατία κράτους και αφεντικών. Αλλά το παράδειγμα της άμεσης δράσης δεν είναι επαναστατικό σχέδιο από μόνο του. Αυτή η μορφή πολιτικής προπαγάνδας χρησιμοποιείται και από ρεφορμιστικές οργανώσεις, σε κάποιες περιπτώσεις συγκεντρωτικά και σε άλλες περιπτώσεις ενάντια στην αυτονομία του κοινωνικού κινήματος. Η άμεση συμμετοχή στους αγώνες που δίνονται κάθε μέρα, στη μαζική οργάνωση της ενεργητικής αντίστασης, στο άπλωμα της ένοπλης πάλης, στο ξέσπασμα και το δυνάμωμα των εξεγέρσεων, χαρακτηρίζει τηνεπαναστατική δράση.
Δεν βοηθάει να κατηγορούμε τους χυδαίους πασιφιστές που αποσκοπώντας στην απαξίωση της ένοπλης αντίστασης προσπαθούν να επιβάλουν το διαχωρισμό ένοπλου και κοινωνικού. Δεν είναι επαναστατική στάση να περιμένουμε από τους συντηρητικούς να αλλάξουν απόψεις. Οι αντάρτικες οργανώσεις αναλαμβάνουν την ευθύνη να προσφέρουν μια επαναστατική πρόταση, την εμπειρία και τα εργαλεία της ένοπλης πάλης μέσα στα κοινωνικά μέτωπα. Έτσι υπηρετούν το σκοπό της κοινωνικής επανάστασης και χτυπάνε άμεσα το ψευδεπίγραφο κοινωνισμό των πασιφιστών.
Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας αγωνίζεται για τη συγκρότηση της πλατιάς ένοπλης κοινωνικής αντίστασης με δυο τρόπους: Ένα, με την άμεση απάντηση στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών, με όποιες δυνάμεις έχουν οργανωθεί. Και δυο, με το κατέβασμα της ένοπλης πάλης μέσα στα κοινωνικά μέτωπα.
Όλες οι επιθέσεις της Επαναστατικής Αυτοάμυνας μέχρι σήμερα ήταν άμεσες απαντήσεις. Χτυπήσαμε το ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνούσε με τη ΝΔ, παραμονές της ψήφισης του νόμου για τις φυλακές τύπου Γ’, τη μέρα των ευροεκλογών του 2014. Επιτεθήκαμε ενάντια σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο αναβάθμισης των συνθηκών απομόνωσης των πολιτικών και των απείθαρχων κρατούμενων. Επιλέξαμε τη συγκεκριμένη μέρα για να επιτεθούμε στην υποκρισία της αστικής δημοκρατίας.
Χτυπήσαμε στο κτίριο της μεξικάνικης πρεσβείας απαντώντας στην απόπειρα ένοπλης καταστολής της εξέγερσης των εργαζόμενων στην εκπαίδευση στην Oaxaca τον Ιούνη του 2016, που άφησε δεκάδες νεκρούς και εξαφανισμένους και εκατοντάδες τραυματίες. Στείλαμε ένα πρώτο μήνυμα για τους βασανισμούς, τους βιασμούς, τις δολοφονίες και τις εξαφανίσεις, που είναι η καθημερινή πρακτική του μεξικάνικου κράτους.
Χτυπήσαμε τη γαλλική πρεσβεία απαντώντας στη πολύμηνη προσπάθεια εκκένωσης της μεγάλης προσφυγικής κοινότητας του Calais με στρατιωτικά μέσα. Επίσης, απαντώντας στο χτύπημα της κοινωνικής εξέγερσης ενάντια στους νέους αντεργατικούς νόμους το καλοκαίρι του 2016, με χημικό πόλεμο, πλαστικές σφαίρες, μαζικές συλλήψεις και βασανιστήρια, που άφησαν εκατοντάδες τραυματίες. Επίσης, απαντώντας στην παράταση της κράτησης του λιβανέζου αγωνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά που βρίσκεται ακόμα στις γαλλικές φυλακές από το 1984 μετά από ένα μπαράζ επιθέσεων ενάντια στο αμερικάνικο και στο ισραηλινό κράτος, ενώ σύμφωνα με τους γαλλικούς νόμους έπρεπε να αποφυλακιστεί από το 1999. Πιο συγκεκριμένα, χτυπήσαμε τη σκοπιά της γαλλικής πρεσβείας κάνοντας πράξη τη φράση «Η βαρβαρότητα των οργάνων της εξουσίας θα τσακιστεί από τη δύναμη των όπλων της αντίστασης».
Χτυπήσαμε μια κλούβα των ΜΑΤ στα Εξάρχεια το Γενάρη, απαντώντας στη καταστολή της διαδήλωσης ενάντια στον πρόεδρο των ΗΠΑ και στην εισβολή στα Εξάρχεια στην επέτειο της κρατικής δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η επίθεση στα ΜΑΤήταν λαϊκή απαίτησητο Δεκέμβρη. Οι άνθρωποι που τίμησαν το Γρηγορόπουλο στα οδοφράγματα φώναζαν στους ένστολους δολοφόνους ότι «έρχεται η Επαναστατική Αυτοάμυνα». Η Οργάνωσή μας δεν θα μπορούσε να μην ανταποκριθεί στο λαϊκό κάλεσμα. Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας υπηρετεί τηνκοινωνική ανάγκη άμεσων απαντήσεων στη βία των εκμεταλλευτών και των οργάνων τους.
Με την επίθεση στους μπάτσους που φυλάνε τη γαλλική πρεσβεία και την επίθεση στη κλούβα των ΜΑΤ κάναμε ένα πρώτο βήμα για την εφαρμογή της φράσης «Μια χειροβομβίδα για κάθε δακρυγόνο. Δυο σφαίρες για κάθε μπάτσο ή φασίστα που σηκώνει χέρι». Χτυπήσαμε μια βδομάδα μετά τη σύλληψη των αναρχικών ανταρτισσών Πόλας Ρούπα και Κωσταντίνας Αθανασοπούλου, μελών της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, δείχνοντας ότι η κρατική τρομοκρατία δεν μπορεί να κάμψει την επαναστατική πάλη.
Από το προηγούμενο Δεκέμβρη μέχρι σήμερα το κράτος εντείνει την αστυνομοκρατία και επιτίθεται ακόμα πιο βάρβαρα γιατί δεν μπορεί να υποτάξει την ακούραστη νεολαία που συγκρούεται με τους δολοφόνους των ΜΑΤ. Βασανίζει, τραυματίζει και φυλακίζει παιδιά και λαϊκούς ανθρώπους. Βομβαρδίζει καθημερινά τα Εξάρχεια με χημικά, όπως καταγγέλουν οι συνελεύσεις των αγωνιζόμενων κατοίκων. Το πρόσφατο χτύπημα στους ΜΑΤατζήδες είναι απάντηση στης απόπειρες καταστολής των αντιφασιστκών διαδηλώσεων στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και των κινητοποιήσεων που ακολούθησαν.
Ξαναχτυπήσαμε δεύτερη φορά το ίδιο μπατσικό πόστο και τρίτη φορά στο ίδιο σημείο, στο ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που η σαπίλα της αριστεροκεντροδεξιάς πραγματοποιούσε ακόμα ένα σόου αναβάπτισης, για να δείξουμε ότι η ένοπλη αντίσταση παραμένει στα κοινωνικά μέτωπα μέχρι το τσάκισμα της κρατικής τρομοκρατίας, μέχρι τη νίκη του κάθε αγώνα.
Οι ένοπλοι προστάτες της εκμετάλλευσης που βρέθηκαν στο στόχαστρό μαςείχαν τύχη και στις δυο επιθέσεις. Στην πρόσφατη επίθεση τα αντανακλαστικά του μπάτσου που έσκυψε τη στιγμή που ο σύντροφος της Οργάνωσης πατούσε τη σκανδάλη, έσωσαν το τομάρι του και την ομάδα του. Δεν είχαμε το χρόνο να μετακινηθούμε και να τους πλησιάσουμε για να τους ξαναβρούμε ακάλυπτους και να τους ξαναρίξουμε. Ούτε επιτρεπόταν να γαζώσουμε το σημείο, ποντάροντας στις πιθανότητες μερικές σφαίρες να βρουν στόχο. Η επιχείρηση απαιτούσε χειρουργική ακρίβεια, γιατί ήταν συγχρονισμένη με τα φανάρια και την απουσία πεζών και αυτοκινήτων από το χώρο της επίθεσης.
Είπαμε ότι η τακτική που επιλέγουμε αντιστοιχεί στο πολιτικό στόχο. Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει τις διαφορετικές τακτικές του αντάρτικου. Θα μπορούσαμε να χτυπήσουμε τους βασανιστές των ΜΑΤ από μεγαλύτερη απόσταση ή θα μπορούσαμε να χτυπήσουμε με απόλυτη ασφάλεια σε στιγμή που κινούνται με τη κλούβα ή να βρούμε τον πιο απομονωμένο σε μια τυχαία ευκαιρία. Πάντα υπάρχουν τέτοιες ευκαιρίες. Δεν υποτιμάμε τη δυνατότητα του απόλυτου αιφνιδιασμού και εγκλωβισμού και δεν θα την αρνηθούμε. Δεν αξίζει κανένας σεβασμός σ’ αυτά τα αντικοινωνικά καθάρματα.
Αλλά επιλέξαμε δυο φορές να χτυπήσουμε σε σημείο που μια σταθμευμένη μονάδα βρίσκεται στη μεγαλύτερη ετοιμότητα και προστατεύεται από βαριά εξοπλισμένα τζιπ και ασφαλίτες. Χτυπήσαμε φάτσα εκεί που εκφράζεται μαζικά και συχνότερα η πλατιά αντίσταση στην αστυνομική τρομοκρατία. Γιατί θέλαμε να ξαναδείξουμε έμπρακτα αυτό που είπαμε μετά την επίθεση στη γαλλική πρεσβεία: Οι στρατοί των αφεντικών είναι ανίσχυροι απέναντι στην ορμή των επαναστατημένων. Η ένοπλη κοινωνική αντίσταση μπορεί να κάνει θρύψαλα τα πύλινα πόδια του κράτους.
Τα συστημικά media προσπέρασαν γρήγορα και χαμηλόφωνα την πρόσφατη επίθεση, αντίνα ξεσπαθώσουν «ενάντια στη βία και τη τρομοκρατία», όπως συνήθως.Αφού δεν χύθηκε αίμα, μπορούσε να κρατηθεί το συμβάν σε χαμηλή δημοσιότητα. Γιατί; Γιατί το κράτος καταλαβαίνει ότι η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας δεν ανοίγει ένα θέμα για να καρπωθεί εύσημα και μετά να το εγκαταλείψει. Ξέρουν ότι τον τελευταίο λόγο θα τον έχει η αντίσταση. Ξέρουν ότι η τύχη δεν είναι εγγύηση κυριαρχίας. Ξέρουν ότι κάθε αναφορά σε μια Οργάνωση που επιμένει στους στόχους της, τη δυναμώνει. Σηκώθηκε ένα όπλο κι εκατοντάδες χέρια έχουν το πόθο και μπορούν να το ξανασηκώσουν.
Σα συνέπεια στις βασικές γραμμές μας για ένα διεθνές επαναστατικό κίνημα με σταθερές βάσεις η ένοπλη πάλη πρέπει και μπορεί να εκφραστεί μέσα από τα κοινωνικά μέτωπα. Παλεύουμε για την επαναστατική αυτοοργάνωση. Δεν θα αιφνιδιάσουμε τους σ