Στη νέα βιογραφία του ηθοποιού που έχει τον τίτλο «Robin» και υπογράφεται από τον Dave Itzkoff, περιγράφονται οι τελευταίες δραματικές ημέρες του ηθοποιού, αλλά και η πραγματική αιτία που τον ώθησε στην αυτοκτονία στις 11 Αυγούστου του 2014.
Από τη νεκροψία διαπιστώθηκε ότι έπασχε από μια σοβαρή νευροεκφυλιστική ασθένεια που σταδιακά του αφαιρούσε όλο το ταλέντο, το νου και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς μετά από δεκάδες κινηματογραφικές επιτυχίες, διακρίσεις και βραβεία, αλλά και μερικές αποτυχίες, μια μακρά μάχη με τον εθισμό σε ναρκωτικά και αλκοόλ, άρχισε κάποια στιγμή να παραπονιέται για διάφορα συμπτώματα: δυσπεψία, δυσκολία στην ούρηση, αϋπνία, απώλεια όσφρησης και καούρας. Ένα ελαφρύ τρέμουλο εμφανίστηκε στο αριστερό του χέρι, που αποδόθηκε σε τραυματισμό στον ώμο.
Η τρίτη του σύζυγος Σούζαν Σνάιντερ, την οποία γνώρισε σε κλινική αποτοξίνωσης το 2006 και παντρεύτηκε το 2011, περιγράφει: «Ποιο σύμπτωμα θα έχει αυτόν το μήνα; Σκεφτόμουν, μήπως ο άντρας μου είναι υποχόνδριος; Το κυνηγούσαμε και απαντήσεις δεν βρίσκαμε, παρόλο που δοκιμάσαμε τα πάντα». Όπως λέει η ίδια, όλο το άγχος του Ρόμπιν πήγαζε από τη δουλειά του. «Η δουλειά του προκαλούσε στρες και ανησυχία. Πάντα έλεγε, “Είσαι τόσο καλός όσο η τελευταία σου εμφάνιση”», θυμάται η Σούζαν.
Σε άρθρο της στο επιστημονικό περιοδικό Neurology με τίτλο «The Terrorist Inside My Husband’s Brain», η Σούζαν είχε περιγράψει την κατάσταση του συζύγου της: «Είχε ένα αργό, νωχελικό βάδισμα. Μισούσε που δεν μπορούσε να βρει τις λέξεις που ήθελε στις συζητήσεις του. Μερικές φορές έμενε “παγωμένος”, ανήμπορος να κουνηθεί κι όταν συνερχόταν τα είχε χαμένα. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί καλά την απόσταση και το βάθος». Ο διάσημος ηθοποιός άρχισε να χάνει βάρος, η κάποτε δυνατή φωνή του άρχισε να τρέμει και είχε γίνει σκυθρωπός, κάτι που παρατήρησαν γρήγορα οι παραγωγοί και λοιποί συνάδελφοί του. Μέχρι το 2013 είχε γίνει τόσο παρανοϊκός που πίστευε πως ο κόσμος του έκλεβε λεφτά.
Πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων στις ταινίες «Good Morning Vietnam», «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών», «Ξυπνήματα», «Ο Βασιλιάς της Μοναξιάς», «Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ», «Ποπάυ», «Χουκ», «Η Κυρία Ντάουτφαϊερ» και «Τζουμάντζι». Στο πλατό του «Night at the Museum», έπαθε μια τόσο μεγάλη κρίση πανικού που μετά υποχρεώθηκε να πάρει αντιψυχωτικά φάρμακα και στις 28 Μαΐου 2014 διαγνώστηκε με Πάρκινσον, κάτι που κράτησε μυστικό από το κοινό και μοιράστηκε μόνο με τα παιδιά του, τα μέλη της οικογένειάς του και πολύ κοντινούς φίλους του. Για τον Ρόμπιν, «ήταν η συνειδητοποίηση ενός από τους βαθύτερους και μακροχρόνιους φόβους του», γράφει ο Itzkoff. Το βράδυ πριν την αυτοκτονία φαινόταν πως θα είναι ένα όπως κάθε προηγούμενο. «Όπως κάναμε πάντα, είπαμε ο ένας στον άλλον “Καληνύχτα αγάπη μου”. Έδειχνε καλύτερα, πως έχει βρει το δρόμο του. Θυμάμαι σκέφτηκα πως τα φάρμακα λειτουργούν, πως κοιμάται», αφηγείται η Σούζαν. Όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί, παρατήρησε πως η πόρτα του ήταν ακόμη κλειστή και φαντάστηκε πως κατάφερε επιτέλους να κοιμηθεί. Μέχρι τις 11 η πόρτα του δεν είχε ανοίξει και ανησύχησε. Χρησιμοποιώντας έναν συνδετήρα παραβίασαν μαζί με τη βοηθό του την κλειδαριά και τότε βρέθηκαν μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα- τον Ρόμπιν κρεμασμένο με την ζώνη του στην κρεβατοκάμαρα.
Όταν πέθανε, κυκλοφόρησε ένας μεγάλος αριθμός άρθρων ειδήσεων που έδιναν πάρα πολλές λεπτομέρειες για τη φύση της αυτοκτονίας του, παρά τις κατευθυντήριες γραμμές των μέσων ενημέρωσης. Τα αποτελέσματα της νεκροψίας έδειξαν πως ο ηθοποιός έπασχε από Άνοια με σωμάτια Lewy (Lewy Body Dementia), μια ανίατη εκφυλιστική νόσο του εγκεφάλου, επιβεβαιώνοντας δυστυχώς αργά πως δεν έφταιγαν μόνο το Πάρκινσον και η κατάθλιψη για την τραγική του κατάληξη.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς περνούσε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, πριν πάρει την απόφαση να αυτοκτονήσει, αλλά ο Μπίλι Κρίσταλ ήταν εκείνος που ίσως αποτύπωσε καλύτερα το πώς μπορεί να ήταν το συναίσθημα του να χάνει τα λογικά του. «Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του. Στεφτείτε το έτσι: Η ταχύτητα με την οποία ερχόταν η κωμωδία είναι η ταχύτητα με την οποία ερχόταν και ο τρόμος. Ήταν σίγουρα ο πιο γενναίος καλλιτέχνης που γνώρισα ποτέ. Αλλά ήταν απλώς ένας φοβισμένος άνθρωπος», είχε πει για τον ηθοποιό.
Πηγή: New York Post
