«Πολλές φορές με αυτήν τη θολούρα φανήκαμε περισσότερο ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας και όχι ως ένα κόμμα το οποίο θέλει και διεκδικεί να κυβερνήσει τη χώρα» άστραψε και βρόντηξε η Νάντια Γιαννακοπούλου στηλιτεύοντας τη στάση του Νίκου Ανδρουλάκη στην καταψήφιση τόσο των ιδιωτικών πανεπιστημίων όσο και της (ν)τροπολογίας για την επιστολική ψήφο. Η εναργέστατη στάση της εκπροσώπου της δυτικής Αθήνας στη Βουλή με τα χρώματα του ΠΑΣΟΚ ήταν –και είναι– να ψήφιζαν και με τα δύο χέρια τα «γαλάζια» νομοσχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ενώ η πλειονότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας επιχειρηματολογούσε στιβαρά εναντίον των σοφισμάτων της ΝΔ για την επικείμενη άφιξη της «αριστείας» των Χάρβαρντ με την παράκαμψη του άρθρου 16 και η μείζονα αντιπολίτευση κατακεραύνωνε την υπουργό Κεραμέως επειδή τορπίλισε το συναινετικό κλίμα περνώντας με το έτσι θέλω του 41% την επιστολική ψήφο και στις εθνικές εκλογές, η Νάντια Γιαννακοπούλου ανέβηκε στη θέση του δεξιού ψάλτη του ΠΑΣΟΚ. Ανεμίζοντας σημαίες ευκαιρίας για προσκόλληση σε κυβερνητικά σχήματα δεξιάς κοπής, κατέρχεται στην πασοκική αρένα για εκλογή προέδρου αναπληρώνοντας το βαθύ «γαλάζιο» κενό του Ανδρέα Λοβέρδου. Αραγε διακατέχεται από άγχος μήπως εμφανιστεί ως αντίπαλός της στη «σωστή πλευρά της ηγεσίας» η διαχρονική «ηγερία της συναίνεσης» Αννα «φωτοτυπίες αντί βιβλίων» Διαμαντοπούλου, που έχει πάρει τα εύσημα του «ρεαλισμού» από αρθρογράφους όπως η Ρέα Βιτάλη και ο Αρης Πορτοσάλτε;
Θ.Κ.