Ήταν 9 Νοεμβρίου 1989, όταν το Τείχος του Βερολίνου, το λεγόμενο «τείχος της ντροπής», γκρεμιζόταν, σημαίνοντας το οριστικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Σήμερα, 27 χρόνια μετά, τείχη υψώνονται και πάλι στην Ευρώπη, προκειμένου να αποκλείσουν αυτήν τη φορά πρόσφυγες. Ένα τέτοιο τείχος, ύψους 3,6 μέτρων και πάχους μισού μέτρου –όσο και το τείχος του Βερολίνου‒, ανεγείρεται στο προάστιο του Μονάχου Νeuperlach Sud, όπου δημιουργήθηκε προσφυγικός καταυλισμός για 160 ανήλικα, ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Το τείχος αυτό προσπάθησαν να «σπάσουν» με τη μουσική τους 46 παιδιά από το Μουσικό Σχολείο Αλίμου.
Οι 46 μαθητές είχαν προσκληθεί στο Μόναχο από το Ίδρυμα Παλλάδιον, προκειμένου να δώσουν μια συναυλία στο Σπίτι των Καλλιτεχνών. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 20 Νοεμβρίου και στέφθηκε από επιτυχία. «Όταν όμως τα παιδιά πληροφορήθηκαν την ύπαρξη του τείχους, το οποίο χτίστηκε ύστερα από την αντίδραση των κατοίκων –αρκετοί από τους οποίους είναι μετανάστες‒, που επικαλέστηκαν την υποτιθέμενη φασαρία και την πτώση της αξίας των ακινήτων, οι μαθητές μας ευαισθητοποιήθηκαν. Αμέσως εκδήλωσαν την επιθυμία τους να τραγουδήσουν έξω από το τείχος» αναφέρει στο «Documento» ο Δημήτρης Αρβανιτίδης, καθηγητής κλασικής κιθάρας στο σχολείο και μαέστρος της σχολικής ορχήστρας Νόστος, που οργάνωσε την εκδρομή μαζί με την καθηγήτρια κιθάρας Σόνια Χάλαρη.
Όταν τελείωσε η συναυλία, οι μαθητές άφησαν στα σύρματα του τείχους ένα σημείωμα στα γερμανικά που έγραφε:«Οι φωνές γκρεμίζουν το τείχος.Φίλοι από την Ελλάδα»
Προκειμένου οι μαθητές να τραγουδήσουν έξω από το τείχος χρειάστηκε η βοήθεια από το ελληνικό προξενείο του Μονάχου και του υφυπουργού Εξωτερικών Γιώργου Αμανατίδη. Πράγματι, χορηγήθηκε η άδεια από το Δημαρχείο του Μονάχου και στις 22 Νοεμβρίου οι μαθητές, με τη συνοδεία δέκα αστυνομικών, της Ελληνίδας πρόξενου στο Μόναχο Παναγιώτας Κωνσταντινοπούλου και υπό το βλέμμα των περαστικών, συγκεντρώθηκαν έξω από τον καταυλισμό. «Δεν ξέρω αν οι μελωδίες πέρασαν από το τεράστιο τείχος για να φτάσουν στα αυτιά των προσφυγόπουλων. Έβλεπα όμως τις μπουλντόζες να συνεχίζουν την ανέγερση του τείχους την ώρα που τα παιδιά έπαιζαν μελωδίες από τραγούδια της Ελένης Καραΐνδρου και του Μάνου Χατζιδάκι και ανατρίχιαζα. Νιώσαμε δέος εκείνη τη στιγμή. Ήταν σαν η μουσική μας να προσπαθούσε να γκρεμίσει τα τείχη και τα σύνορα». Όταν τελείωσε η συναυλία, οι μαθητές άφησαν στα σύρματα του τείχους ένα σημείωμα στα γερμανικά που έγραφε: «Οι φωνές γκρεμίζουν το τείχος. Φίλοι από την Ελλάδα».